Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

( 🚬 ) O8

— Chris... Ábreme — pedía entre llantos —. Lo siento, no quise gritarte... Seré bueno, lo prometo.

Pero esa noche Felix durmió en el jardín. Pues no tenía teléfono y era tarde, no podía ir caminando a ningún lado.

Al día siguiente Chan lo despertó con un beso sobre su frente.

— Perdóname — dice con una voz arrepentida.

Felix no podía saber sí era en serio o tal vez sólo estaba mintiendo.

— Ven, vamos adentro — Chan lo tomó en brazos, como si fuera un bebé. Pero claro, era su bebé.

Una vez dentro, él lo llevó a su habitación y lo recostó sobre la cama. Felix notó que Chan tenía ojeras y sus ojos estaban más rojos que nunca.

— Has llorado — afirmó sin creerlo.

— Pues claro — Chan asiente —. No pude dormir sin tí, no he dejado de llorar — confiesa —. Por favor, no te vayas jamás.

Chan abraza a Felix como sí fuera a perderlo en cualquier momento. Y es que su más grande temor era perder a Felix, que un día él consiguiera a alguien mejor y lo dejase sólo.

Pero Felix está dolido.

— Quita las estúpidas cámaras.

— Lo haré, bebé.

Felix entiende que él que depende del otro aquí no es él, es Chan, y hará que se arrepienta.

Felix se cansó de ser estúpido.

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro