- Byłaś takim słodkim dzieckiem - Holly przewraca się na plecy, przy czym moje łóżko zaczyna skrzypieć. W rękach trzyma plik zdjęć i uśmiecha się do jednego z nich - Wyrosłaś z tego.

- Dzięki - prycham na jej słowa. Podkładam sobie poduszkę pod plecy, kiedy rama łóżka boleśnie wbija mi się w łopatkę, a pośladki zaczynają boleć od twardej podłogi - Cholera - wymyka mi się, kiedy przewracam stronę albumu na zdjęcia i widzę tak nieporządaną twarz Caluma Hooda, w dodatku zaraz obok mojej.

- Kolejne zdjęcie w wannie? - śmieje się przyjaciółka.

- Gorzej - wzdycham.

Mam zamiar zamknąć album, ale Holly już przetacza się na prawy bok i spogląda mi przez ramię.

- Cholera - powtarza.

Zaciskam usta i biorę głęboki oddech. Dotąd patrzyłam na te zdjęcia z obojętnością, traktowałam bardziej jak dobre wspomnienia, uwiecznienie dobrze spędzonego czasu na fotografii, lub coś, co już nie wróci i siłą rzeczy trzeba się z tym pogodzić. Nigdy na tak długo nie zawieszałam na nich wzroku. I chociaż tak bardzo tego chcę, nie potrafię go oderwać.

- Madeline Larousse, weź się w garść, albo...

Zatrzaskuję z hukiem album, przerywając jej wypowiedź. Daję tym do zrozumienia, że nie mam zamiaru dłużej o tym rozmawiać.

- Zostaniesz dzisiaj na noc? - szczerzę się do przyjaciółki.

Patrzy na mnie z uniesionymi brwiami. Po chwili jednak przewraca oczami.

- Um... Nie mam rzeczy - wzdycha cicho.

- Powiedziała Holland Shelley, ta, która przyszła tu w dresach i bez makijażu - prycham.

- Wygrałaś - blondynka patrzy na mnie, mrużąc oczy.

- Ja zawsze wygrywam, skarbie - odwracam się, by posłać jej buziaka w powietrzu.

- Kurde, zabrzmiałaś jak taka typowa suka - śmieje się Holly.

- Faktycznie jest ze mną źle.

***

- Obejrzyjmy the DUFF! - Holly podskakuje na siedząco jak pięcioletnia dziewczynka - Proszę.

Jest późno w nocy. Dawno zrobiło się ciemno, a jedynym źródłem światła w pokoju jest mała lampka nocna.

- Znowu? - wzdycham zirytowana.

- Przecież to nasz film! - burzy się - Jako moja przyjaciółka musisz oglądać ze mną nasze filmy, śpiewać nasze piosenki i tańczyć ze mną wolnego do jakiegoś rapu.

- Poczekaj - uciszam ją machnięciem ręki - Czy przez nasze filmy masz na myśli the DUFF i Expelled, a nasze piosenki to Cecilia i Teenage dream?

- Jeszcze lose yourself Eminema - Holly szczerzy się do mnie.

- Nie obejrzymy the DUFF - mówię stanowczo - To nie jest nasz film, rozumiesz?

- Ale Expelled się nie wyrzekniesz - dziewczyna puszcza mi oczko i zabiera laptop z moich kolan.

- Nie wierzę - kręcę głową - Za bardzo mnie znasz.

Spodziewam się, że włączy nasz film z Cameronem Dallasem w roli głównej, jednak po chwili w pokoju rozbrzmiewają pierwsze nuty wcześniej wspomnianego utworu lose yourself. Holly odkłada laptop na łóżko i wstaje, ciągnąc mnie za rękę.

- His palms are sweaty - zaczyna rapować razem z Eminemem - knees weak, arms are heavy.

- Holly...

- There's vomit on his sweater already: mom's spaghetti.

Nie mogę się dłużej opierać. To jest silniejsze ode mnie. Przypominają mi się czasy, kiedy na przerwach słuchałyśmy tej piosenki, a potem śpiewałyśmy razem od poczatku do końca. To zawsze była nasza piosenka. W końcu zaczynam rapować razem z Holly:

- He's nervous, but on the surface he looks calm and ready to drop bombs, but he keeps all forgeting what he wrote down...

Mój wzrok pada za okno. Zupełnie przypadkiem. Rzucam w tą stronę przelotne spojrzenie, ale po chwili tego żałuję. Na sąsiednim balkonie dostrzegam postać. Wyraźny zarys tak dobrze znanej mi sylwetki.

Stoi tam.

Czeka na mnie.

- He's choking, how? Everybody's joking now - Holly zachęca mnie do śpiewania - The clock's run out, time's up, ov... - nagle ucina w połowie słowa.

Już wiem, że zobaczyła Caluma i mój wyraz twarzy. Podchodzi do mnie, staje przede mną i chwilę później dostaję z liścia w prawy policzek. Na szczęście Holly zna pewne granice i skóra piecze tylko przez chwilę.

- Holland - rzucam jej mordercze spojrzenie.

- Madeline - patrzy na mnie wzrokiem pełnym irytacji.

- Która godzina? - pytam.

- Po drugiej.

- Wszystko jasne...

- Nie zmieniaj tematu, Madeline!

Wbijam wzrok w sufit, odwracam się na pięcie i jednym szybkim ruchem zasłaniam okno.

Przeprosił mnie, ja przeprosiłam jego, przyrzekłam sobie, że wyciągnę z niego potrzebne informacje... A właśnie dałam mu do zrozumienia, że nie chcę go widzieć.

- You better lose yourself in the music... - śpiewam dalej, a Holly patrzy na mnie spod uniesionych brwi. Po chwili jednak przyłącza się do mnie i obie zatracamy się w sentymencie do naszej piosenki.