- Dobry wieczór, Madeline - słyszę jego głos, a na twarzy dostrzegam śladowe ilości uśmiechu.

- Cześć - mruczę.

Nie wierzę, że znowu z nim rozmawiam.

Nie wierzę, nie wierzę, nie wierzę.

- Dlaczego znowu tu jesteś? - to absurdalne, że sama zadaję mu to pytanie. Przecież wolałabym jak najszybciej od niego uciec.

- Dobrze wiesz, dlaczego - posyła mi przesłodzony uśmiech - Mamy ten sam powód, Maddy.

Maddy.

Nie wierzę, nie wierzę, nie wierzę.

Unoszę jedną brew. Muszę się dowiedzieć, co jest grane.

- Dlaczego nie możesz spać? - pytam.

- Każdy czasem nie może - Calum wzrusza ramionami.

- Ty nie możesz częściej, niż każdy.

- A ty nie możesz codziennie.

Nie odzywam się. Zaglądam do najgłębszych zakamarków mojego umysłu w poszukiwaniu jakichkolwiek argumentów. Muszę się dowiedzieć, co się dzieje.

- Pytałam o ciebie - mówię w końcu - Coś jest nie tak.

- Dlaczego tak mówisz? - unosi jedną brew.

- Cholera, Calum - wciąż nie mogę się nadziwić, jak obco brzmi jego imię w moich ustach - Stoisz tu, ROZMAWIASZ ZE MNĄ - no proszę, znowu wracam do tego tematu - włamujesz się na MÓJ BALKON, pukasz w MOJE OKNO, prosisz, żebym pomogła ci uciec z domu i nie przejmujesz się tym, że może ja jeszcze pamiętam o tym, że przecież nie jestem twoim skarbem, o który trzeba dbać!

Dyszę, rozpaczliwie próbując złapać oddech.

Calum patrzy na mnie z szeroko otwartymi oczami, jakby właśnie zobaczył ducha. Milczy.

Nie wierzę, że to powiedziałam.

- Sądziłem, że o tym zapomniałaś - mówi, jakby miał do mnie o to pretensje.

Ja mam pretensje. Głównie do siebie.

- Starałam się, ale skutecznie mi to utrudniasz.

Nasze głosy są teraz oschłe i przepełnione nienawiścią, jakbyśmy nigdy nie mogli przestać się kłócić. Bałabym się widzieć teraz swój wyraz twarzy.

- Ja ci utrudniam? - śmieje się chłopak, wskazując palcem na swoją klatkę piersiową - To ty mi wypominasz, że mając trzynaście lat powiedziałem coś zupełnie o tym nie myśląc!

- Och, czyli teraz mówisz, że tego nie przemyślałeś? - zaciskam pięści tak mocno, że paznokcie wbijają mi się w spód dłoni - Ale to powiedziałeś i bolało. Naprawdę bolało - czuję, jak łzy pieką mnie pod powiekami.

Nie mogę się poddać. Zamierzam wygrać tę walkę.

- Czekałam, aż przeprosisz - mówię, zanim Calum zdąży otworzyć usta - Całymi miesiącami. Wmawiałam sobie, że to jedna z tych kłótni, po których zawsze wskakiwaliśmy sobie w ramiona, tylko że trwała trochę dłużej - łzy spływają mi po twarzy - Czekałam tak długo, że nauczyłam się płakać tak cicho, żeby nikt nie słyszał. I wiesz co? W końcu się z tym pogodziłam. Znalazłam sobie nową przyjaciółkę, tak jak ty. Była przy mnie zawsze, kiedy tego potrzebowałam. Mogłam wypłakać się w jej ramię, ale już tego nie potrzebowałam. Pożegnałam się z tobą raz na zawsze. Było mi z tym dobrze. Nie mówię, że nie tęskniłam. Bo na początku było cholernie ciężko. A teraz? Teraz stoisz tu i nie wiem, co ty właściwie sobie wyobrażasz. Że będę udawać? Że wszystko jest okay?

Milknę na chwilę, by zamknąć oczy, otworzyć je, oblizać suche usta.

- Nigdy nie było okay, nawet jeśli próbowałam to sobie wmówić - pierwszy raz przyznaję to przed samą sobą.

Oboje milczymy przez dłuższą chwilę. Łzy wciąż spływają mi po twarzy.

- Nie powiesz mi, że mnie też nie było ciężko - mówi Calum cicho, ale wciąż tym ostrym tonem głosu, który kuje mnie w sam środek klatki piersiowej - Luke, Michael i Ashton nigdy mi ciebie nie zastąpili. Widać oboje musieliśmy się z tym pogodzić, skoro tak miało być. A jeśli teraz...

- Teraz? - prycham - Teraz nie ma o czym gadać. Widocznie tak miało być - cytuję jego słowa - Pieprz się, Hood - i znikam za oknem, zanim powie cokolwiek, co jeszcze bardziej mnie zniszczy.

No więc obiecany rozdział, drugi już dzisiaj. Ale nie liczcie na więcej. Nie jestem cudotwórcą xD