Wicker invited Annara to go lunch with him after her duty. Gusto nitong makabawi sa pagmamalasakit nito noong nakaraan.

Annara doesn't want at first. Hindi niya alam na magiging ganoon na lang ang alinlangan na mararamdaman niya sa muling pagkikita nilang dalawa. Every seconds passed, she's thinking about him on how she will interact with him properly. Magiging kaswal ba siya o pormal o tulad noong una nilang pagkikita? Hindi niya alam.

She sighed as she's packing her things up. Agad siyang nagpaalam sa mga librarian na naroroon sa information counter nang pumatak ang alas dose ng tanghali.

Napaigtad siya nang makita niya si Wicker na nakatayo mula sa tabi ng pinto pagkalabas niya ng library.

He's patiently waiting there. His hands on his pockets while his back leaned against the wall. He removed his coat and the school uniform really suits him. Bagay na bagay ito sa tindig at postura nito. Kung hindi lang ito bagong estudyante rito, malamang isa na siya sa mga modelo ng paaralan para sa school advertisement na inilulunsad nito t'wing magbubukas ang school year.

Napahawak si Annara sa kanyang dibdib hindi dahil sa nagulat siya mula sa lalaking ito, kung hindi ay iba ang dating nito sa kanya. She got affected so much. How could that be possible?

His half-lidded eyes averted to her. "You're here," he said with a little smile in his face.

Gumanti lang ng ngiti si Annara dito.

Hindi lang naman siya sasabay na kumain dito ngayong tanghali, napapayag din kasi siya nito na ilibot siya sa campus habang nagfi-fill up ng form sa library kanina.

Tahimik lang silang dalawa habang naglalakad patungong cafeteria.

"You're a working student?" tanong ni Wicker na kahit halata naman ay tinanong pa rin niya para mabasag lang ang katahimikang namamagitan sa kanila.

Annara nod. "Ano palang strand mo? I haven't seen you earlier in my class. Nasa business strand ka ba?" She looked at him.

"Yeah. There are so many girls in my class earlier. Mas marami ba talagang estudyanteng babae rito kumpara sa lalaki?"

Muli itong tumango. "Malaki talaga ang population ng estudyanteng babae rito. Bakit, naiilang ka ba?"

Wicker shook his head and throw a glance at her. "Hindi naman sa gano'n. I used to be with dudes when I was in my middle grade. I went to an exclusive all boys school that's why I, sometimes got felt strange whenever they're around," he explained, shrugging a little.

Annara stepped aside and kept enough distance from him. Akala niya, ganoon din ito sa kanya.

"Nito na lang ako nakasalamuha ng maraming babae sa isang klase, lalo na no'ng tumuntong ako sa senior year. I adjusted well enough before, pero mayroong part pa rin sa akin na hindi ako palagay sa kanila. Masasanay rin siguro ako," dagdag niya.

Wicker got so much peculiar feeling when girls are around him. Wala naman siyang phobia o takot sa mga ito. He had his mom and some female friends and his girlfriend. But if it does pertaining to bunch or a crowd of girls? He's just, sometimes can't contain himself. Hindi siya nasanay.

"Paano nangyari 'yon? How about now that you're with me?" she asked randomly.

Wicker inclined his face to her. "Nothing. I felt relaxed. Saka medyo kilala na kita that's why I feel nothing at all."

"Kahit noong una tayong nagkita?"

"When I first met you, there was something strange talking to a complete stranger. But I needed your help badly, kaya naglakas-loob na lang ako lalo na noong bigla mo akong niyakap out of nowhere. I was thinking that time 'ganito pala ka-welcoming ng mga tao sa lugar na 'to at bigla-bigla na lang nangyayakap?'" Then he laughed breathily.

Biglang nag-init ang pisngi ni Annara kahit pa malamig ang panahon. Especially on how he smiles that perfectly. Why did he tell that in front of her? Mas lalo tuloy siyang nailang.

"I'm sorry, I was just—"

"It's okay, it's just a hug," he said like he doesn't care about it at all.

And they both smile thinking about it.

They ordered a meal for two when they got in the cafeteria. They bought chicken noodle soup and a clubhouse sandwich.

Annara's eyes wandered around. Minsanan na lang siyang magpunta sa lugar na iyon dahil sa mga estudyanteng pagtitinginan siya. But now it seems different. Si Wicker ang pinagtitinginan nila aside from her.

"Ganito ba talaga makatitig ang mga estudyante rito?" he asked, raised brow.

"They're always like that," she answered with a habituated sigh.

Nagkibit-balikat na lang si Wicker at hindi na lang pinansin ang mga ito. It's reasonable that they were staring at him like that. He's a good-looking guy and a new student here. Sigurado talaga na pagpipiyestahan siya ng mga ganoong klase ng titig. A new face they could stare to for a while.

"It's on me," sambit ni Wicker nang tangkang mag-aabot si Annara ng bayad para sa order nilang dalawa. "Wala ka bang balak pabawiin ako for the help you've given me last time?"

"Hindi naman ako humihingi ng kapalit. I will pay for our meal."

"No, this is the least I can do to pay you back. Let me pay this meal."

Sumuko na lang si Annara at hinayaan na siya kaysa sa magtalo pa sila roon. Parang si Adrian, kapag may pinagtatalunan sila gaya nito, sinusukuan na lang niya.

"Where are you going?" asked Wicker, wondering while holding the tray as soon as Annara's started exiting the cafeteria.

"Anywhere but not here," sagot niya.

"Ano pa ang purpose nitong cafeteria para hindi natin gamitin at kainan?"

"Hindi ba gusto mong i-tour kita rito sa campus? I am guiding you hanggang sa makarating tayo sa lugar na kakainan natin. Halika na," aya niya.

Wala nang nagawa si Wicker kung hindi sumunod sa kanya.

Hindi naman iyon ang tunay na rason kung bakit ayaw niyang kumain sa loob ng cafeteria. Makakakain kaya siya nang maayos kung panay ang bulung-bulungan at nakakairitang mga titig mula sa kanya? Baka ay mawalan pa siya ng gana kung nagkataon. Might as well leave the place and find for another. Hindi lang naman iyon ang maaari nilang pagkainan. Masyadong malaki ang buong campus para doon lang sila kumain.

Nagtungo sila sa kalapit na garden ng campus. Walang gaanong estudyante roon. Payapa at makakakain sila nang maayos. Students in Fawnbrook High School usually ate their lunches in the cafeteria or going to a food restaurant near the area. They can go outside the school in their break times, it is one of the school rules– they can go outside as long as it's their free time.

Mula sa garden ng campus ay may hilera ng mga opened hut doon o mga kubo na maaaring puntahan ng mga estudyante. They seated in the middle area where they could see the pond near there. Maganda ang garden mula roon, punung-puno ng koi fish ang maliit na pond, berdeng-berde ang ga-sakong na taas ng mga damo, makukulay ang mga bulaklak mula paligid at iilang mga puno na naliligiran nito.

"This place is beautiful," he told her with an amazement and dazzling in his eyes. He looked at her. "Palagi kang nagpupunta rito?"

Alam ni Annara na nagustuhan talaga ni Wicker ang buong lugar. Panay ang lingon nito sa paligid. She didn't realize that the guy in front of him was as appreciative as Adrian. Ganitong-ganito rin ang reaksyon nito no'ng magkasama sila sa napakagandang lugar.

"I used to spend the rest of my time in the library, even in my free time. Ngayon lang ulit ako nakapunta rito since kasama kita," she said, having a small sandwich bite.

He frowned. "Really? Ang boring naman ng school life mo. Panay ka lang sa library?"

"Wala naman akong ibang pupuntahan bukod sa pumasok sa klase at mag-assist sa library. Hindi ako gaanong sumasali sa extracurricular activities. I am fine and focused on academics and being a student assistant," she told him. Saka hinigop ni Annara ang chicken noodle soup. Nailang siya nang kaunti dahil nakatingin si Wicker sa kanya ng may ngiti sa mga labi.

"There are two types of students and I guess you're the boring one." Ngumisi si Wicker.

"Boring na kung boring. Pero iyon ang buhay estudyante na gusto ko, hindi komplikado at diretso lang ang purpose sa ambisyon."

Napatango-tango na lang si Wicker. "I see. Well, every student have their life and purpose why they're here. Kanya-kanya na lang siguro tayo ng trip. Now I get it."

"Ikaw, kumusta ka naman dito sa Fawnbrook so far?" This time, Annara asked him in return.

The conversation became more interesting between them. It's casual and fun. Hindi ito ang inaasahan ni Annara kanina.

"Well, I love it here. But not 'til I got home. My dad will ruin my living here. Naaasar lang ako kapag nakikita ko siya. Why would I have to live with him? Darn it!" There's an annoyance in his voice. His fist closed and tightened.

"You really hate your dad, don't you?"

He exhaled an exasperated sigh. "Big time!"

As the conversations getting more personal, Annara began hearing strange voices. Parang bigla-bigla na lang itong dumapo at umaligid sa kanya. She can't deny the chills from her spine up to her nape.

She got triggered an instant fear.

Mariin siyang napapikit, ngunit tila mali ang desisyon niyang iyon dahil mas lalong lumakas ang mga boses sa paligid niya. Pawang hinaharas ang mga tainga niya.

The compression in her chest started to feel tight. Palalim nang palalim ang paghinga niya. The voices attacking her once again. It's like coming under the ground and starting sorrounding her.

"What's happening. Are you okay?"

Tumitining ang ingay na ito sa kanya. A sound of blood-curdling cries and squeaks. She doesn't know if it needed help or just causing her terror.

She soon put her palms in her ears. Hindi niya dala ang bag niya, wala sa kanya ang earphones niya. Her phone is nearly dying from low battery. What does she should do? Ngayon pang nasa harapan siya ni Wicker. Paano kung malaman nito—

Dadapo na sana ang palad ni Wicker sa balikat nito para tapikin siya, pero bigla itong tumayo at tumakbo na lang.

She can't resist the noises around her. It's like it's circling around her head. Ginagambala siya, parang iyon na lang tanging ingay na naririnig niya bukod sa paligid. It gets creepier and louder and freakier. Hindi pa niya muling na-engkwentro ang ganitong klase ng ingay . . . ngayon na lamang muli.

It was like impression in her mind and ringing in her ear.

Paano kung narinig niya pa ito ng hating-gabi? Malamang ay abot-abot na lang ang takot niya.

"Hey, Annara! Where are you going?" May malaking tanong na naman sa ulo ni Wicker dahil sa biglang inasal ni Annara. Hindi niya ito maintindihan.

Maraming estudyante siyang nakasalubong nang mabilis siyang tumatakbo pabalik sa library. Pinagtitinginan siya.

Matapos niyang kuhanin ang earphones ay isinaksak niya iyon sa kanyang mga tainga. Max volume, for her to defeat the voices. She doesn't know if it's around her or it's just in her head. Ang alam niya lang, nakababahala na ito at nakakatakot.

Nagtungo siya sa comfort room at naghilamos doon na humahangos. Malamig na tubig ang pinanggising niya sa sarili kung sakaling nasa loob na naman siya ng isang bangungot.

Bakit sa dami ng pagkakataon ay roon pa siya ginambala ng mga ingay na 'to? Bakit eksakto pa kung kailan kaharap niya si Wicker? Ano na lang ang iisipin nito sa kanya? Na nasisiraan na siya ng bait at nawawala na sa katinuan?

She closed her eyes and solemnly breathe in relief. Agad na tinalo ng malakas na tugtog mula sa magkabilang earphone ang ingay sa paligid. Unti-unti na siyang kumakalma pagkatapos no'n.

Nasapo niya ang kanyang noo at napapikit na lang sa inasal niya. Napasandal siya sa tiled wall ng comfort room.

"Bakit ngayon pa?" Pumalatak siya at napailing-iling.