There is beauty in longing, in yearning, in dreaming of what made her fall in love . . .

Wicker brought a cake for Catherine's growing business. They have to celebrate. Marami nang bumibili rito at malaki na ang nakukuha niyang promotion lalo na sa ilang social media sites para makita pa ng malawak na audience ang botique niya.

Naging sobrang busy ni Catherine kasama si Anton. Minsan na lang niyang matawagan si Wicker kaya naman ay sinurpresa niya ito sa kanyang botique.

"Congrats, babe!" Wicker kissed her cheek as soon as he got inside the botique. "Your botique will rise even higher than this. All your hardwork will pay off." He smiled proudly.

Ngumiti sa kanya si Catherine at kinalang ang kamay sa kanyang braso. "Thanks, babe."

Ilang saglit lang ay dumating na si Olly at Migo kasunod si Anton. Agad na sumalubong si Catherine sa mga ito. The boys congratulate her for the small success she's getting.

Habang nakaupo sila sa iisang table, Wicker can't focus about the ongoing conversation they are having. Tig-iisa rin sila ng champagne glass para lasingin ang mga sarili sa tagumpay ng botique.

"Babe, what's the matter?" tanong ni Catherine sa gilid niya. Kanina pa nito napapansin ang pagiging tahimik.

Biglang natauhan si Wicker at humarap sa kanya. "Nothing." Umiling siya. "Just thinking about something else. You were saying?" He cocked a brow.

"Dude, lumilipad na naman ba 'yang utak mo? Kanina pa ako kuwento nang kuwento rito tapos hindi ka naman pala nakikinig." Olly sighed.

Migo tapped him from the other seat across Anton. "You okay, Wick?" he asked.

Pinagmamasdan lang ni Catherine si Wicker dahil sa pagiging tahimik nito. He's not usually like this. Napapadalas ang pagtingin sa isang banda at pag-iisip sa ibang bagay. He sometimes smile without any reason to smile of. Kaya ay nagtataka na ang kasintahan sa mga ikinikilos nito.

Wicker went to the counter and volunteered to grab a bucket of ice for them.

Catherine followed him.

"Iba yata ang saya mo ngayon, ah?" Tumulong ito sa paglagay ng yelo sa bucket at kumuha pa ng isa pang champagne bottle. "Was it about the success I am having or is it something else? I think it's someone. Is it Annara who made you smile?" sunod niyang tanong.

Wicker looked at her. Did she really spilled that question smoothly? Parang iba ang dating nito sa kanya. Totoo bang si Annara ang iniisip nito kanina pa?

He can't react that quickly. Ang ibig bang sabihin nito ay si Annara nga talaga ang tumatakbo sa isip niya?

"Babe, bakit naman nasama bigla si Annara dito?"

"It seems she was the reason of that smile." Itinuro ni Catherine ang labi ni Wicker na kanina pa nakangiti. "Why didn't you bring her here? Para sana nakasama natin siyang mag-celebrate dito."

"She had life. Hindi siya palaging libre," saad ni Wicker at nakita ang pilit na ngiti ni Catherine mula sa kanya. "Look, babe, I'm sorry." Napailing-iling si Wicker.

"No. It's okay. Naiintindihan ko naman. Masyado akong busy. Hindi na kita masyadong nakakasama. I can't insert a little time to be with you. As long as hindi mo naman ako niloloko, I think that's enough for me."

Bumalik na si Catherine sa mahabang table kung nasaan sila nagdidiwang ng okasyon. Naiwan si Wicker mula sa counter at iniisip pa rin ang mga sinabi nito sa kanya.

Ilang linggo na ang nakalipas nang pagplanuhan ni Wicker ang pagtulong niya kay Annara-sa pag-aayos ng apartment nito.

Annara agreed with him. Pinagpaalam na rin niya ito sa ama. Ang problema lang niya ngayon ay kung paano siya makapagpapaalam sa dad niya para sa gagastusing renovation. Hindi biro ang gusto niyang mangyari para sa apartment nina Annara. Even if the renovation is not as massive as they think of it, it is still costly as they know. Gagastos at gagalaw talaga ang pera para dito.

"Do you still hate your dad?" Annara asked him while he's driving her home. Hindi na tumatanggi si Annara kapag gusto siyang ihatid ni Wicker pauwi 'pagtapos ng klase. Gabi na rin noong mga oras na iyon.

Umiling si Wicker. "We're in good terms now. I suspected him too much without knowing everything behind. He had his reasons. Pinangunahan lang ako ng inis at suspetsa kaya lumaki ang galit ko sa kanya. He was never meant anything else but a good life for me and mom. Masyado lang akong nag-isip nang kung ano-ano laban sa kanya," he told her, eyes are on the road.

"That's good to hear. Ang hirap magtanim ng galit at sama nang loob sa isang tao lalo na't kalapit mo pang pamilya ito."

Annara looked at Wicker as he drives.
Ngayon niya lang napansin na matangos pala talaga ang ilong nito sa malapitan. She's staring at his side view. His closed lips are rested well and the jawline is evidently visible. Lalong umapaw ang kaba sa puso niya nang pagmasdan niya ang mapupungay nitong mga mata. Ano ba ang mayroon sa kanya at bakit ganoon na lang siya biglang naapektuhan?

She used to do the long stares to Adrian before. She was so in love with him knowing that he's so beautiful and kind and dedicated. Kahit pa si Wicker ang palagi niyang nakakasama, hindi pa rin niya maialis ang alaala ni Adrian. Bakit ba kasi sa dinami-rami ng mga lalaking makikilala niya, iyong hawig pa ni Adrian ang dumating? Iyong hitsura pa na lalo niyang maaalala ang lalaking pinaibig siya nang husto noon?

She sees the beauty in Wicker and Wicker resembles her of Adrian she's yearning for a couple of years now.

Inihinto ni Wicker ang kotse.

"Ganyan ka ba sa lahat ng mga nag-da-drive? Ang titigan sila habang nagmamaneho?" Pumihit ang ulo ni Wicker sa kanya. "You've been giving me that kind of stare lately. Are you seeing Adrian in me? Were we really that alike-"

He never saw Annara staring back at him closely and that longer. She's meeting him in the eye. Nangungusap ang mga mata nito. Kapag tumitig na siya rito, iiwas na agad ito nang tingin. But this time seems different. Like she fell in his eyes, in a pit of dark abyss.

"You okay?" he said in an undertone.

Annara starts crying. She really does. Her tears gleaming crystals as it falls down to her cheeks.

Kumunot ang noo ni Wicker. "Why are you crying? Did I do something wrong?" nag-aalalang tanong nito.

She wavered a smile. "I missed him so much. I'm sorry if I am seeing you as him. I just can't contain myself longing like this." Nanginginig ang mga labi nito.

Annara never introduced Adrian to him. Napagtagpi-tagpi niya lang ang mga bagay-bagay na naririnig at nalalaman niya tungkol dito. He was always getting compared with Adrian. It sucks sometimes, but who really is this man? Ano ang kinalaman nito kay Annara at maging sa kanya?

Yumakap na lang bigla si Annara sa kanya. Mahigpit at humihikbi.

"Wicker, please, can I have this hug for a moment? I really need it right now." She buried her chin in his shoulder and crying around his arms.

Wala nang nagawa si Wicker sa ginawa nito. He just hugged her back while caressing her back softly to comfort her.

Lumampas din sa isang minuto ang mahigpit na yakap na iyon. Annara felt relieved after that hug. She thanked him. She's being weird but she needed it so bad.

Wicker held her a bottled water. Ilang sandali lang ay nahimasmasan na ito sa paglagok doon.

"Do you want me now to drive you home? It's getting late. Para makapagpahinga ka na." May pag-aalala sa boses niya.

She shook her head. "I don't feel like going home right now. Can we go somewhere else? I just wanted to breathe."

Wicker agreed with her. Wala naman siyang magagawa kung ayaw pa nitong umuwi.

"Saan mo gustong magpunta?" tanong nito.

ıllıllııllıllı

They went to the nearest downtown plaza. They bought sandwiches with them while walking at the pavement fresh from the rain. Malamig no'ng mga oras na 'yon.

The plaza's lampposts being their light. Malawak sa buong lugar na iyon, may ilang mga tao ring namamasyal kahit pa malamig ang panahon.

Wicker tightened his coat and wrapped his scarf around Annara's while passing the place's mid statue.

"Masyadong maginaw rito sa labas," he said putting his hands in his pockets.

Naging tahimik lang si Annara sa paglalakad nilang dalawa. Kumalma na ito at tumigil sa pag-iyak.

"I'm really sorry about earlier, for being so dramatic," malamlam na sabi nito.

Wicker bowed and looked at her. "All good. Ang mahalaga ay okay na ang pakiramdam mo ngayon."

Patuloy lang sila sa paglalakad.

"Ang swerte siguro ni Catherine sa 'yo, ano? Nakahanap siya ng lalaking katulad mo."

Lumukso-lukso ang puso ni Wicker sa sinabi niya. Bakit bigla-bigla na lang itong nagsasalita nang ganoon?

"And if you'll meet a guy, he'll be lucky too to be with you."

Tumigil si Annara at muli na naman siyang pinagmasdang kunot ang noo. "You think so?"

Wicker avoided her stare and bowed. "Of course." He immediately held her hand. "Halika, panoorin na lang natin ang dancing fountain sa dulo ng plaza. My dad and I used to go here to watch it. Tara!" aya niya bago kung saan pa mapunta ang usapan.

Madalas magpunta sina Wicker kasama ang kanyang ama sa Fawnbrook. Maraming magagandang pasyalan ang probinsyang ito. Lalo na sa mga batang katulad niya noon. Talagang mag-iiwan ng ngiti bago sila umuwi.

Tumambad sa kanila ang nagsasayaw na tubig mula sa malawak na pool nang makarating sila roon. The music syncing on how the water dance with an ever-changing movements and lights dazzling through it. Purple, blue, green, red; iilan lamang ang kombinasyon ng mga kulay na ito ang mapapansin doon.

May ilan-ilan ding mga tao ang kasama nilang nanonood. Kahit sino ay tutok habang pinanonood ang nagsasayaw na tubig na pinagaganda ng samut-saring mga pailaw at kulay. The rhythm of the music captivates the ear while the dancing water hooks the eye with so much entertainment.

Sumulyap si Wicker kay Annara na malapad ang ngiting pinanonood ang dancing fountain sa harap nila. Para itong bata dahil napapansin niya ang marahang pagpalakpak nito sa panonood. It means she's enjoying the show.

She's so pretty. He can't take his eyes off of her. Maaari siyang magandahan sa mga babae, subalit iba ang gandang nakikita niya kay Annara. He saw a different beauty from a girl he knew because his heart is pure. His heart wavered an unusual beat. What does it even mean?

Sa pagtitig niyang iyon ay napansin niya ang pamumula ng mga tainga nito. Bigla-bigla na namang pumasok sa isipan niya ang batang babaeng nakilala niya sa Aquilla Lighthouse noong araw na nawala siya noon. Unti-unti nang lumalakas ang pakiramdam ni Wicker na siya ang batang babaeng iyon. Pero paano naman siya makasisiguro kung ang pamumula lang ng mga tainga nito ang tangi niyang ebidensiya?

Mayamaya lang ay tumingin sa kanya si Annara. Pinagmamasdan na naman ang kanyang mukha habang binale-wala na ang dancing fountain na kanina'y masaya niyang pinanonood. Pupungay-pungay na rin ang mga mata nito na tila ba inaantok na sa pagod.

Marahang kumurap si Annara sa kanya. She cupped her hands on his bareface. Namumula-mula ito sa lamig.

Wicker felt the warm in her hands. Napapikit siya sa init na dulot niyon.

Ilang sandali pa ay dahan-dahang tumingkayad si Annara para ilapit ang mukha niya rito. Wicker slowly move his head to meet hers.

Hahalikan ba siya nito? Bakit ganoon na lang bigla ang ikinikilos nito?

Pilit na inaabot ni Wicker ang kanyang mga labi para salubungin ang nagbabadyang labi ni Annara na halikan siya. Ngunit biglang tumayo ito ng diretso at nahulog na yumakap sa kanya.

"Gusto ko nang umuwi, Wicker," she said in a tired voice. She leaned a hug to him. Pikit na ang mga mata.

It's very nearly.

Dahan-dahang napatungo si Wicker at natawa sa sarili. Medyo dismayado.

Ano ba ang inaasahan niya? Na hahalikan siya ni Annara? He's like a fish that fell from a bait.

Almost moments are the unforgettable heartbreaking ones.

He should've known.