Wicker's phone dings as he's sitting on a chair and a hot coffee on the table in front of him. He doesn't feel like doing anything when he woke up early. This is an actual day for him to sleep.

He checks his phone.

Catherine:
I am sick worried about you. Nasaan ka ba talaga, babe? Did you blocked me? Hindi na kita matawagan. If you read this message, reply asap!

Wicker immediately dropped his phone of the table, leaned at the chair's backrest and throw his head back. He sighed with a muted groan.

Kahit naman sino ay mag-aalala sa kanya ng sobra. Catherine was his girlfriend for almost a year. Palagi silang magkasama noong nasa Bellmoral pa siya. She misses him for sure. Sinanay niya siguro masyado ito kaya ay ganoon na lang kung hanap-hanapin siya.

This is the only message he had read out of forty seven other texts. Hindi niya rin mapapansin na tumatawag ito sa kanya dahil totoo ang sinabi ni Catherine, he blocked her. Alam na alam ni Wicker ang ugali ng girlfriend niya, hindi ito titigil at hindi niya tatantanan ang pananahimik nito. He just wanted some space and life adjustments, was it hard to obtain?

Kapag sinagot niya ang mensahe nito at hinayaang tawagan siya . . . katakot-takot na naman ang pangungulit na aagwantahin niya. Ngunit paano kung magtampo at magalit itong muli sa kanya?

Sa huli ay pinagbigyan na niya. He replied to her text and unblocked her.

As soon as he did that, an immediate call came in no time. Agad-agad na tumunog ang cellphone niya.

He answered it with shoulders down.

"Babe, why took you so long to reply on my messages? I am always waiting for your texts. Nasaan ka ba talaga? Let me know so I could go over there to meet you!" Catherine said as her voice is getting louder and louder. Wicker could hear the conviction in it.

"I'm really okay, babe. I said don't mind me. I am just collecting the broken pieces of myself in a place where we never have been. Huwag mo na akong alalahanin, okay? Just give me more time," he just said. He doesn't know what alibi to say. Para siyang tanga na kung ano-ano ang sinasabi.

"I'm just so worried about you. Hindi ka naman ganyan dati, ah. Palagi tayong magkasama kahit saan ka magpunta. I know there's something going on and I know Olly knows where you are. Noong tinanong ko siya last time parang hindi siya makasagot ng diretso sa akin. Please, babe, sabihin mo kung nasaan ka para mapuntahan na kita asap. Miss na miss na kita . . ."

"Catherine, babe, I know it's hard for you to not know where I was. Bigyan mo pa ako ng oras. I'll meet you soon, okay?" mahinahong sagot ni Wicker. He doesn't want to make Catherine felt the tension in his voice. Naiinis na kasi siya.

"Okay, okay. Balitaan mo agad ako, ah. I love you . . ."

He just said okay and ended the call.

Imbes na makapagpahinga siya ngayong sabado ay ito naman ang iniisip niya. He doesn't want to go anywhere. Wala rin naman siyang kasama. Maraming magagandang lugar na maaari niyang puntahan sa Fawnbrook, kaso paano kung maligaw siya at isa pa, wala siyang ideya kung saan ito pupuntahan.

He heard his dad from the living room. Nagsusuot ito ng makapal na coat at inayos ang kwelyo nito. Ilang sandali lang ay lumabas na ito ng pinto. His father is going to his work for sure. Palagi naman siya nitong iniiwan. Paano kung may pinupuntahan pala itong ibang lugar? Paano kung ang mga suspetsa niya nitong mga nakaraang taon dito ay tama? He needed to know what it is. Kung tama ba talaga ang lahat ng hinala niya rito.

Ganoon na lang bigla ang kiliti sa utak niya. Ngayon niya mapatutunayan ang lahat.

It could've been hard to know if it is true and it is also an evidence if he witnessed it through his very eyes.

Kinuha niya ang kanyang bonet na nakapatong sa frame table at nagsuot ng coat. He tightened his turtle neck and tucked his jogger pants over his boots. Sasama ito sa kanyang ama. Mayroon lang siyang ilang bagay na patutunayan.

Nang makita niyang pumasok ito sa loob ng kotse ay agad siyang sumunod at pumasok din sa may passenger seat. He closed the door and fastened his seatbelt.

An awkward silence shrouded inside the car. Hawak-hawak na ng ama niya ang susi para painitin na ang makina ng kotse, kaso napatigil ito nang pumasok siya.

His father looked at him with a confusion in his face. "What are you doing here?" he asked. Saka itinuloy na nitong paganahin ang kotse.

"I just want to come along with you," he said lazily. Sumandal ito at tumingin sa labas ng bintana.

His father rolled out the steering wheel. "Wala ka bang ibang gagawin?"

Malaking pagbabago ang inaasal niya para dito. Hindi naman kasi ito madalas na sumasama sa kanya. Sa loob ng halos ilang linggo nilang pagsasama sa iisang bahay, sa lahat ng sulok na pupuntahan ng ama niya ay siya naman ang iwas niya mula rito. Mailap si Wicker kapag aasikasuhin o lalapitan siya nito. Palagi siyang umiiwas kahit na hindi naman talaga kinakailangan. He just wanted to avoid his dad and stifle things around them. Subalit tila hindi naman ito umiipekto, ganoon pa rin ang mabuting pakikitungo nito sa kanya.

"It's saturday, dad. I have nothing else to do. I just want to go anywhere."

"Kasama ako? I thought you hated me."

"Hating you doesn't mean I don't have to live and come along with you. You still my dad at gusto ko ring maglibang," malamlam niyang sagot.

His dad softly chuckled. "Okay. Where do you wanna go?"

Hindi ito makatitig dito. Pagala-gala ang mga mata niya habang kinakausap ito. "Kung saan ka dapat pupunta. Pero kung ayaw mo, p'wede naman akong umalis."

"I would love you to come with me of course. Naninibago lang ako at bigla kang nagka-interes na sumama sa akin. But I don't know if you're gonna like where we are going."

"Just drive, dad," wika niyang naiinip na.

Tumango lang ang ama niya at nagmaneho na patungo sa lugar kung saan ay wala siyang ideya. Tahimik lang siya, ngunit ang kanyang ama ay hindi mapigilang mapangiti. Ito ang araw na pinakahihintay nito, kahit na hindi man sila makapag-usap nang maayos ay mayroon pa ring bonding na mangyayari sa kanilang dalawa.

Sumama lang naman siya dahil may gusto siyang malaman. His dad doesn't deny anything. Kinukutuban na siya kung totoo man ang hinala niya. Maybe they're going to his father's second family or maybe he was wrong.

Naidlip si Wicker sa byahe. Wala rin naman siyang interes na kausapin ang ama niya. Kaya ay ipinikit na lang niya ang mga mata at natulog.

Minutes after, he realized an odd way they are heading.

Pumasok sila sa isang daan na napaliligiran ng mga puno. Nalapatan na ng mga gulong ng kotse ang mga damo roon kaya't nakalikha na ito ng marka. Hindi lang isang beses na may gumawi sa lugar na iyon, tiyak niya ay palaging nagtutungo ang ama niya sa lugar na 'to.

He kept his silence. Mukhang tatama ang suspicions niya. Mukhang totoo ngang may inuuwian itong ibang pamilya bukod sa kanila.

"You're awake," his father said looking at him.

Hindi lang siya umimik at pinagmamasdan pa rin ang kabuuan ng lugar na tinatahak nila.

Mayamaya pa'y inihinto ng kanyang ama ang kotse mula sa wide field ng lugar. Agad silang bumaba ng kotse at tumambad sa kanya ang aliwalas ng paligid.

The birds were chirping, the atmosphere is so peaceful and still. There were cottagecores to accomodate people, the chimneys are blowing smoke and the trees alongside were just fine dancing with the wind.

This is one of the countryside life he wants to live in. Pawang ang mga taong naninirahan sa lugar na ito ay may payak lang na pamumuhay. Far from the city and away from pollutions. The air is healthy and breathable.

Manghang-mangha siya sa mga nakikita.

"Do you like the place?"

"I love it so much." He just hypnotized by the ethereal place. All is green and chill and pure.

His dad smiles. "Halika, ipakikilala kita sa kanila."

Nang marinig niya iyon, nanumbalik ang diwa at inis niya mula rito. "So is it true?" He paused throwing an intimidating glare to his dad.

"True what?"

"That you have your other fam—"

"Patrick, you're here!"

Napalingon si Wicker sa tatlong lalaking nasa late fifty's na nagdatingan. They are wearing long coats and beret hats over their heads. They are all wearing attires against the cold weather and it still remains them well-respected and fashionable.

The men bump their fist to his dad and greeted a warm welcome to each other.

Hindi matandaan ni Wicker kung sino-sino ang mga lalaking ito. Ang hinala niya ay mga katrabaho ito ng ama niya. Pero nasaan ang pangalawang pamilyang inuuwian nito? Nasaan na ang suspicions na mabubulgar na kanina pa niya kinikimkim?

Tumingin sa kanya ang lalaking may makapal na bigote. "Is he your son? Wicker right?"

Tumango ang ama niya. "Yeah. Robert, William, Jensen, this is my son, Wicker," pagpapakilala niya rito. "And Wicker, this is my colleagues."

Wicker just nod and smile to them. Sa hitsura pa lang at tindig ng mga ito, alam na alam niyang mababait ito. Their warm presence lingers around them. Masasabi niyang mabubuti itong mga tao base sa una niyang impression.

"Why took you so long to come here? Alam mo bang palagi kang ikinuk'wento nitong dad mo sa amin? Ang gusto niya ay makapunta ka rito at magbakasyon. He have always dreamed of having you here. At ngayong naririto ka na, wala na siguro siyang ibang hihilingin pa."

Nang ik'wento iyon ni Jensen ay biglang nag-init ang mga tainga niya. He supposed to hate his dad, pero bakit ito ang maririnig niya mula sa mga ito?

"Jensen's right!" sabad ni William. "Palagi kang ipinagmamalaki at ibinibida nitong dad mo. We know that you were smart and will become a young inheritor of the holding's company he built himself. He'd always saying that you were a handsome man and quoting the word 'like father, like son' thing. Walang ibang ginawa ang dad mo kung hindi idamay kang pinupuri sa usapan namin. And now, we're seeing you in personal. We are glad that you're here . . ." umakbay ito sa ama niya. "And of course, he is the happiest among us," he continued.

The genuine smile through their faces picture it all. He is sorrounded with good people.

His cheeks flushed. Hindi dahil sa lamig, kundi dahil nag-init bigla ang mukha niya sa mga sinabi nila tungkol sa ama niya.

He looked at his dad wavering a smile. Hindi siya makapaniwala.

"Halika na, pumasok na tayo sa loob. Malamig dito sa labas," giit ni Robert at halata namang malamig talaga dahil may malabong usok na lumalabas sa bawat paghinga nila.

Naglakad na sila papasok. He walked after his dad. Wicker's looking at him with suspicions out. Gusto niyang mainis lang dito habang buhay, ngunit kung may ibang magsasabi at magpapatunay kung gaano nito siya kamahal, tiyak ay palalambutin siya nito hanggang sa maglaho ang galit niya mula rito.

Nagkape sila mula sa loob. Pinag-usapan ang iilang bagay habang nakaharap sa fireplace ng buong silid. Pinagmamasdan niya lang ang mga ito. Nagtatawanan, masaya sa piling ng isa't isa.

He'd always think about his dad a different way. Hindi ganito ang tumining sa utak niya. Dapat may iba itong pamilya, dapat mayroon itong kinakasamang ibang babae bukod sa ina niya, dapat hindi kailanman magkakasundo silang dalawa. Ngunit hindi iyon ang nangyayari ngayon, tila lumalambot ang puso niya.