Jak powiedzieć kocham, bez obaw? Jak pozostać długo w ciemnościach, i nie zechcieć uciekać? Jak nie zgubić się w oczach, pogrążonych bólem? Jak nie współczuć zimnym dziecią, i Ich skostniałym rodzicą. Jak wypuszczać sensowne słowa, gdy w głowie jest pustka. Nasza pustka. Czy puścisz mą dłoń, gdy całkowicie mnie pochłonie? Czy będziesz kolejną sylwetką, która odeszła. Która pozwoliła zawirować moim zmysłom, by potem je zabić. Potem tylko niewinnie się uśmiechnąć, i cieszyć się z kolejnej ofiary.