Niema przepaść. A może, tak tylko mi się wydaje? Prowadzę monolog z cieniami na pozór,  przypominającymi mnie. Tylko spoglądają na upadek duszy. Czuję ten wiatr we włosach. Tą lekkość. Od zawsze marzyłam, by być jak ptak, a więc jestem. A może, tylko dziwadłem, który To chciał udawać kogoś innego, niż jest. To już nie ważne i tak za jakiś czas spadnie na ziemię. Nie ma sensu już płakać. Nikt tego nie lubi, jakby z oczu wylewała się krew. Powoduje to osłabienie i odliczanie do ostatniej kropli. Dlatego ludzie krzyczą. Nie chcą marnotractwa. Kim że jesteś, by wylewać krew potrzebną milionom ludzi? Pochamuj się albo zrobimy to za ciebie.. Założymy kłódke na twe serce i już nigdy nie przyjdzie ci, tak idiotyczny pomysł, jak wylanie morza łez. Chociaż, musisz płakać na pogrzebach. Takim sposobem ożywisz zmarłych. Tylko w takiej sytuacji możesz pozwolić sobie na smutek. Przy zakładaniu mej kłódki zdarzyła się rzecz niespodziewana. Otóż serce obumarło. Już nie da się tego odwrócić. Na kłódce widać rdze, dlatego doszło do zakarzenia.