-Yoongi musisz tu być - prosiłem go.

-Wychodzę. Tak, czy tak już mnie nie uratują. Tu są papiery - położył w recepcji kartki i wyszedł.

-Wiesz... myślałem nad tym i... może przeprowadzisz się do mnie?

-Żartujesz sobie? - burknął.

-Hyung, proszę...

-Ah...ale chodź najpierw do mnie po rzeczy.

...

-Te dwie półki są dla ciebie - wskazałem na puste miejsce w szafie.

-Okej... Twoja mama wie?

-Tak. Powiedziałem jej, że muszę się tobą zająć.

-Nie jestem małym dzieckiem.

-Yoongi - westchnąłem. - Możemy porozmawiać?

-Eh... no dobra - usiadł na kanapie, a ja obok niego.

-Od kiedy palisz?

-Już nie palę, ale zacząłem jakoś w wieku 16 lat.

-Wiedziałeś z czy to się może wiązać?

-Tak...- spuścił głowę. - Możemy zmienić temat?

-Co z nami będzie?

-Zapewne cię opuszczę...- nasze oczy się spotkały.

-Wiedziałeś?

-Że jestem chory? Ani trochę. Podobno rak się ujawnia zbyt późno.

-Będę tęsknić - przytuliłem go.

-Wiem.