Jimin pov.
-Przepraszam nie zauważyłem cię...- dopiero co wyszedłem od mamy, a już musiałem kogoś potrącić. - Hyung? - oczy mi się zaświeciły, gdy w końcu spojrzałem na chłopaka - Co tu robisz?

-Idę po zakupy, a ty?

-Wracam od mamy - wyszczeszyłem się patrząc na jego idealną, bladą cerę.

-Zbieg okoliczności - zachichotał pod nosem. Jego śmiech jest taki uzależniający... - Pomożesz mi? Muszę coś kupić do jedzenia, bo moja lodówka świeci pustkami.

-Z miłą chęcią.

...

-A te? - wskazałem na paczkę cebulowych chipsów.

-Znajdź jakieś ostre, a ja idę po coś do przegryzienia.

-Okej - wziąłem pierwsze lepsze opakowanie o smaku ostrej papryki i pobiegłem w jego stronę. - Hyung?

-To już wszystko. Co jest? - spojrzał na mnie niezrozumiałym wzrokiem.

-Dziwi mnie to, że przy naszym pierwszym spotkaniu byłeś taki... Mało dostępny? A teraz to zupełne przeciwieństwo.

-To źle?

-Jak ja się cieszę, że mogę z tobą normalnie porozmawiać! - porzuciłem jedzenie do góry na co on się lekko uśmiechnął.

-Chodź już.

...

-Yoongi... To ja już pójdę - mruknąłem stojąc przed jego posesją.

-No sory, ale sam tego nie będę rozpakowywać. Wejdź.

-A-ale że do domu?