Chapter 5: Province

THE moment Uriel woke up, a pounding pain on his head welcome his cold morning. As his usual routine, he got off on the bed and looked for the pain reliver he usually take while constantly pulling his hair because of the pain he felt. When he found it, he immediately grab the pitcher and pour the water inside it into the glass on his bedside table.

He fixed himself and go downstairs looking for Josef after that. Doon niya nadatnan ang katiwala na nasa kitchen, cooking for him.

"Sir, gising na pala kayo. Malapit na po itong maluto," bati ni Josef kay Uriel.

Uriel nodded and sat on the high chair. Napansin niya ang isang tasa ng kape na nakahanda kaya alam na nitong para iyon sa kaniya.

He sipped his coffee and then asked his driver, "Did dad called you?"

"Opo, sir. Pinapasabi pala nito na kailangan mong pumunta sa probinsya ngayong araw."

"What?! Why?" naguguluhang turan ng binata habang sumisimsim ng kape.

Napagpasyahan kasi nitong sa susunod na linggo na lang pupunta sa probinsya para mabisita ang bahay nila roon. Mapapaaga yata ang planong iyon dahil sa sinabi ng ama nito.

"May isang matalik na kaibigan po kasing pansamantalang tutuloy sa bahay na ito, kaya kinakailangan ninyo pong lumipat, Sir."

Uriel sighed. He know how kind his father was. Wala siyang magagawa kung ganoon ang pasya ng ama, saka wala siyang karapatang humindi sa ama nito dahil lahat naman ng gusto niya ay natutupad noon pa man.

That day, Uriel packed his things again and traveled to the province of Iloilo. He was enjoying the nature's view along the ride and taking pictures for the scenery that caught his eyes.

Talagang napakaganda ng lugar kapag napupuno ng matatayog at mayayabong na puno. Idagdag pa ang mga ligaw na damong hitik na maliliit na bulaklak, na hindi niya nakikita sa Maynila.

Aliw na aliw si Uriel sa nakikita at hindi niya na alintana pa ang katagalan ng biyahe. Para siyang batang ngayon lang nakalabas sa bahay sa tanang buhay niya dahil sa inaakto.

His heart was filled of awe and joy looking in the window. Binuksan ni Uriel ang bintana ng kotse para mas lalong makita ang paligid at makalanghap ng sariwang hangin.

He closed his eyes when the cold breeze of wind kissed his face. Nakagiginhawa ang amoy, walang halong polusyon at mga amoy ng mga kemikal sa iba't ibang panig ng lugar. Natural na natural ang nilalanghap nitong hangin tila gustong-gusto niyang balik-balikan.

Totoo nga talaga ang mga sinasabi ng lahat, mas maganda sa probinsya at malinis ang hangin. Payapa rin ang paligid at hindi siksikan ang mga establishemento.

Napakalawak ng paligid at halos puro berdeng damo at matatayog na puno ang tanging naabot ng kaniyang mata sa kadulo-duluhan ng paningin nito. Hindi kagaya ng nasa Maynila ay puro buildings at planta ang naabot ng kaniyang mata.

Uriel fixed his gazed on the river. Madadaanan nila ang isang malaking tulay papunta sa destinasyon niya. Medyo makipot ang daan dahil ginagawa ang sementong tulay kaya medyo traffic sa lugar.

"Nasaan na tayo, Kuya Josef?"

"Sa Dumangas na po, sir. Matapos ang tulay na ito, nasa Kababayan na po tayo."

Napatango si Uriel. Hindi siya masyadong pamilyar sa lugar pero nakakamangha ang mga tanawin.

Malawak ang daan kaya mabilis ang naging takbo ng sasakyan. May mga malalaking truck na nakikipagsabayan sa kotse nila kaya pinauna nalang iyon ni Josef para iwas disgrasya.

Nadaanan nila ang malawak na karagatan at busog na busog na naman ang mga mata ni Uriel.

Sa dampi ng hangin sa kaniyang ilong ay tila nalalasahan nito ang maalat na dagat. The view of the sea made Uriel felt relaxed even more.

I want to go there, aniya sa isip.

"Wow, what's that?" Tinuro nito ang mga maliliit na pitong pulong nakikita niya sa gitna ng dagat.

"Ah, kabilang pulo po iyan, sir. Maganda riyan. Maraming taong pumupunta r'yan araw-araw."

Napatango si Uriel at pinagmasdan ang kabilang dako. May mga barkong lumalayag patungo ro'n at maraming mga maliliit na balsang lulan ang iilang mga mangingisda.

This indeed a relaxing vacation. Sana matagal ko na palang ginawa 'to.

Magdadapit hapon na ng marating nila Josef at Uriel ang bahay sa probinsya. Pagod na binagsak ni Uriel ang buong katawan sa sofa, hindi man lang kinuha ang sapatos na suot-suot niya.

"Sir, anong gusto niyong kainin? Ipaghahanda ko po," tanong ni Josef sa nakapikit na amo. Hindi tumugon si Uriel. "Sir?"

"Gusto ko yung pritong talong, Kuya Josef. Yung palagi mong ginawa saka alak na rin," paawang aniya.

"Sir, tama na po, pinagbigyan lang po kita kagabi. Magsusumbong na talaga ako sa daddy niyo," mahinahong anito.

"Kuya, ngayon lang talaga. Last na to. Pampakuha lang talaga ng pagod."

Napabuntonghininga si Josef. "Ipaghahanda ko lang po kayo, sir."

Napaangat ng ulo si Uriel at ngiti-ngiting binalingan ang nakatalikod na si Josef. Pilyo itong napa yes sa isip at sinabayan pa ng pag-angat ng kamay ultimo nanalo sa lotto.

Nagkukumahog itong napababa sa sofa at umakyat sa taas para makaligo at makapagbihis ng kumportableng damit pambahay.

Saktong pagkatapos niyang magbihis ay kumatok si Josef sa kwarto.

"Sir, tapos ko na po. Nakahanda na po ang hapunan sa baba."

Parang batang nagmamadali si Uriel ng marinig 'yon. Umayos lamang ito ng pagbukas niya ng pinto ay niluwa ang mukha ni Josef.

"May alak?" paninigurado ni Uriel.

Matunog na napabuntonghininga si Josef sa nakikitang kasiyahan sa mukha ng amo. Josef nodded kaya agad na lumapad ang ngiti ni Uriel.

"Sumabay ka na, Kuya Josef. Wow! This is so delicious!" Uriel exclaimed saka kumuha ng ilang pirasong piniritong talong.

"Opo, sir. Ah. . . nga pala sir, tumawag kanina si Sir Ariel, bisitahin mo raw po bukas o sa makalawa yung resort niya malapit dito. Pwede raw kayong manatili kapag nagustuhan niyo ro'n."

Napatango si Uriel. He's enjoying his dinner right now kaya wala itong ganang magsalita. Saka kapag si Kuya Josef niya ang magluluto ay palaging ganadong-gando itong kumain.

Nang matapos na kumain si Uriel ay napatungin ito sa wall clock. It's almost 7:30 in the evening.

"Kuya Josef, can I have my car keys?"

"Po? Saan ho kayo pupunta, sir? Gabi na po at hindi niyo pa kabisado ang daan dito."

Winagayway nito ang hawak na cellphone. "I have a google map."

"Pero sir baka kung anong mangyari sa inyo at—"

"Kuya Josef, don't you trust me? Hindi pa ako nakainom, I'm sane right now. Kaya ko, okay? Malapit kang naman dito 'yung resort ni dad."

"Sir nama—"

Tinapik ni Uriel ang balikat ng driver nito. "Trust me, okay? Hindi ko ipapahamak ang sarili. Bigyan mo na lang ako ng direkayon, ojay na ba 'yun?

Josef heaved a heavy sighed. He can't do anything if Uriel decided to do something. Matigas talaga ang ulo nito kaya minabuti niyang ibinigay na lang ang susi ng kotse. Kahit na na may pag-aalinlangan ang mga mata nito ay pinili niya pa ring suportahan ang amo sa gusto.

"Dire-diretsohin mo lang ang daan sir. Kapag may nakita ka nang crossing, sa kaliwang liko ho sir. Makikita niyo agad 'yung resort niyo. Basta po ay mag-ingat kayo."

Uriel chuckled. "Yeah, I will. Alis na ako, Kuya Josef."

Hinatid na lamang ni Josef ng nag-aalalang tingin ang amo hanggang sa mawala sa paningin nito ang dina-drive na kotse.

Uriel arrived at the resort for a short period of time. Mabuti na lang at hindi nga talaga siya naligaw.

Nilibot niya ang buong resort at natagpuan na lang nito ang sarili na nakaupo sa gilid ng buhangin.

Madilim ang dalampasigan at tanging mga ilaw ng mga bangkang nangingisda ang naaaninaw niya sa hindi kalayuan. Idagdag pang hindi pa masyadong bilog ang buwan kaya hindi niya naaninag ang kabuuan ng lugar.

Kitang-kita rin ang ilaw ng daungan ng barko at nilulukob ng tunog ng mga tubig pangsakayan ang katahimikan sa lugar na iyon.

Binuksan na ng tuluyan ni Uriel ang alak na dala at diretsong tinungga ito.

He suddenly felt the loneliness as the sound of the waves hit the seashore. He closed his eyes when the cold breeze touches his face.

He picked some pebbles and thrown it to the sea. Mabilis niyang nasimot ang alak na dala at ng mapagtanto nitong isa lang pala ang nadala niya ay napahilamos ito sa mukha.

Ilang oras pa ang nilagi niya sa tabi ng dagat nang bigla na lang siyang nakarinig ng mga hikbi sa hindi kalayuan.

Uriel stop for a moment at pinakinggang maiigi kung  gawa ba talaga iyon ng tao.

To confirmed it, he get his phone out and turn his flashlight on. He's so sure that he is not alone here in this place.

Iginala niya ang paningin at natitiyak niyang madali niyang makikita ang kung sino mang umiiyak na iyon. Tuluyan niyang napansin ang mga bakas ng yapak ng usang tao.

Uriel didn't give a second thought on trailing those footprints. Sa pagnanais na malaman kung sino ang naririnig niyang umiiyak ay tinalunton niya ng walang pag-aalunoangan ang bakas sa buhangin.

Ilang lakad ang ginugol niya bago matagpuan ang nagmamay-ari ng mga bakas ng paa. Natitiyak niya sa kaniya 'galing iyon kay walang pag-aalinlangan nitong tinuon ang flashlight sa babaeng nakaupo sa batuhan.

Agad na napatingin kay Uriel ang babae habang pilit na sinasangga ang silaw ng ilaw nitong nakatapat sa kaniyang mukha.

"Miss? May problema ka ba?" lakas-loob nitong tanong.

Uriel want to hit his head for his question. Alangan namang wala, kita nang umiiyak. Napakagago Uriel!

"Ian? Ian ikaw ba 'yan?! Nagbalik ka!" sambit ng isang pamilyar na boses.

"Hindi nga ako si Ian, miss. Hindi ko nga kilala ang taong 'yon."

Agad na nakilala ni Uriel kung sino ang babaeng iyon at halos mapaatras siya nang tumalon ito para yapakin ang binata.

"Miss, hindi nga ako si Ian. Uriel ang pangalan ko," mahinahong oagpapaliwanag ni Uriel sa dalaga. Kinalas nito ang brasong nakapayakap sa leeg niya.

Shenrey stop for a moment at stared at Uriel's face. Bigla na lang nagbago ang timpla ng mukha ng dalaga at bigla na lang pumalahaw sa iyak.

Nagpanic si Uriel sa inasta ng dalaga nang umupo ulit ito at tinago ang mukha sa tuhod.

"M-miss. . . " Napakamot sa ulo si Uriel dahil hindi niya alam ang gagawin sa babae o kung ano bang pampatahan ang gagawin niya.

"Hindi nga ikaw si Ian!" hikbing aniya. "Hindi lasenggero ang boyfriend ko. Wala siyang bisyo. Hindi kailanman naging amoy alak si Ian."

Uriel's forehead knotted. Nasa tamang pag-iisip siya? Takang tanong niya sa sarili.

Naupo siya sa tabi ng dalaga. "Sino ba si Ian kung hindi mo mamasamain. Pwede kang magkwento kung gusto mo lang naman."

Binalot ng katahimikan ang pagitan nilang dalawa. Hindi na sana aasa pa si Uriel ng tugon mula sa dalaga pero nagsimulang magkwento ito sa kaniya.

"Si Ian. . .matagal ko na itong boyfriend. Halos anim na taon na kami. Mabait 'yon, maalalahanin, walang bisyo at mapagmahal na anak," nabasag ang boses ng dalaga sa huling sinambit nito. "Pero sa kasamaang palad, isang trahedya ang kumitil sa buhay nito. Nabangga ng isang malaking pampasaherong sakayan ang bangkang lulan si Ian at mga kaibigan nito noong gabing iyon. Walang nakaligtas sa kanila dahil sa lakas ng alon, hindi rin natagpuan ang katawan ni Ian," napagulhol si Shenrey kaya kahit nag-aalinlangan si Uriel ay hinagod pa rin ng binata ang likod nito.

Binigyan niya ng oras para tumahan ang dalaga. He didn't say anything. Basta ang ginawa niya lang ay mahinang tapik sa likod ang ginawa niya para kahit papaano ay maging magaan ang loob ng dalaga.

Nang tumahan ay inangat ni Shenrey amg ulo nito at napatitig kay Uriel. "Ikaw ba? May girlfriend ka?"

Napabuntonghininga si Uriel. "Ex-girlfriend. She cheated." Mapait na napangiti si Uriel at napatinga sa mga mumunting bituing nagkikinangan sa langit.

"Maybe I'm not more than enough for her, that's why she cheated." Mapaklang napatawa si Uriel. "Buti ka pa, mahal na mahal ka ng boyfriend mo. Ako mahal ko lang, hindi naman pala ako mahal."

Magsasalita pa sana ang dalaga ng makarinig ito ng tawag mula sa tiyahin.

"Shenrey? Shenrey na saan ka?" Marin's voice echoed. "Shenrey? Sumagot ka naman anak kung naririnig mo ako."

"Tinatawag ka na. Gusto mong ihatid kita?" alok ni Uriel.

"Pwede rin naman," mahinang sambit ni Shenrey.

Pinagpagpag ni Uriel ang shorts nang tumayo ito. He offered his hand yo Shenrey at walang pag-alinlangan namang tanggapin iyon ni Shenrey bago tumayo.

Tila gumaan ang pakiramdam ng dalawa ng magkwentuhan sa masasakit na nangyari sa kanilang dalawa. Itinawa na lang nila sa huli ang masaklap na pimagdadaanan nila. Ilang minuto pa ay pinagpasyahang ihatid na ni Uriel ang dalaga sa tiyahin nitong si Marin.