Chapter 3: Thoughts

NAKABABA silang dalawa sa rooftop na walang kahit anumang nangyari. Shenrey didn't stop talking about Ian and on how they would spend their honeymoon after the wedding.

Uriel felt awkward about it but he didn't talk with Shenrey. Tanging tango lang at iling ang ginawad nito sa dalaga dahil alam nitong walang silbi ang mga katagang lalabas sa bibig niya.

Sa kadahilanang hindi rin kilala ng mga tauhang nasa establishementong pinuntahan ni Shenrey ay minabuti ni Uriel na pumuntang prisinto para ipanawagan ang babae. Hindi naman ito nagkamali sa desisyon dahil makalipas ang ilang oras ay may pumuntang babae para kunin ang dalaga.

"Shenrey! Nakung bata ka, oo! Bakit ka umalis ng bahay? 'Di ba sabi ko sa 'yo ay huwag kang lalabas hangga't hindi ako kasama?" nag-aalalang wika ng tiyahin ni Shenrey.

Shenrey blinked and recognized the woman. Tumayo ito at ngumiti. "Tita Marin! Nakita ko na ulit si Ian! Magpapakasal na kami ngayon!" natutuwang ani ng dalaga.

Bagama't maligaya si Shenrey ay hindi pa rin umabot sa mata nito ang tuwang nararamdaman. Ibang-iba na ang kislap ng mga mata nito noon kumpara ngayon.

Ang saya at buhay na nasa mata ng dalaga ay tuluyan nang tinangay ng katotohanang wala na ang dating kasintahan na si Ian.

Sadness clouded on Marin's face. She witnessed the agony that Shenrey's been through kaya nasasaktan siya tuwing maggaganito na naman siya.

Happiness was evident on Shenrey's face. Nakakapit ang isang kamay nito kay Uriel na hindi maipinta ang mukha sa mga sinasabi ng dalaga.

Napansin ni Marin ang suot ng dalaga at lalo lamang siyang nahabag sa sitwasiyon ni Shenrey. Dumapo ang tingin ni Marin kay Uriel at sa kamay nila ng dalaga na magkadaop. Doon ulit napabuntonghininga ang tiyahin.

"Halika rito, Rey," mahinahon ang utos na iyon, nagpapasensiya sa dalaga. "Hindi si Ian ang binatang iyan," dagdag pa nito ngunit malumanay lamang.

Hinintay nito na kumalas sa pagkakapit ang dalaga pero nakalipas ang minuto ay hindi pa rin makuha-kuha ang kamay nito kay Uriel, parang walang naririnig.

That was the moment Marin's patience slip. Sapilitan niyang hinila si Shenrey hanggang sa makuha nito ang kamay ng dalaga. "Halika ka na, Shenrey. Tama na 'yan! Hindi si Ian iyan! Jusko nga bata ka!"

Labag man sa kalooban nito ang ginagawa, she can't do anything about it. Marin knew that Shenrey would not listen to her.

"Tita! Bakit ni'yo po ako nilalayo kay Ian? Hindi ni'yo pa rin ba tanggap na siya ang magiging kasama ko panghabang-buhay?" mangiyak-ngiyak na sambit ni Shenrey, tila natauhan nang inaalis na ng tiyahin ang kamay niya kay Uriel. "Kahit ngayon lang, tita! Sana nama'y maging masaya kayo sa kaligayahan ko!" Shenrey shouted.

Napalingon ang ibang mga tauhan ng pulisya sa gawi nila, nagtataka sa komusyong nagsisimula. Nahiya si Marin dahil nakaistorbo ang pamangkin nito sa mga nagtatrabaho kaya humingi ito ng tawad.

Mabilis niyang hinila si Shenrey palabas ng prisinto habang nakasunod naman si Uriel sa kanila.

"Ano ka ba, Shenrey?! Nakahihiya ang ginagawa mo! Kahuluya gid ya!" sermon nito sa dalaga pero parang wala yata itong narinig dahil nakatulala na ito sa kawalan.

Napabuntonghininga ulit si Marin at hinarap ang binata.

"Pagpasensiyahan mo na itong pamangkin ko, iho. Naging ganito na ang sitwasiyon niya simula noong mawalay ito sa kaniyang minamahal. Salamat nga pala sa pagligtas mo sa kaniya. Utang ko ang buhay niya sa 'yo." Ngumiti ito.

"Wala po iyon. I'm happy that she was safe and sound. Huwag ninyo po sanang mamasamain, tita, pero parang kailangan po ng pamangkin ninyo ng atensiyong medikal at sana po ay may palaging nakabantay sa kaniya. Napakadelikado po kasi at baka kung ano ang maisipan niyang gawin sa sarili niya," magalang na wika ni Uriel kay Marin.

Marin gave Uriel a faint smile. "Alam ko, iho, pero wala kaming pera para lang kumunsulta sa isang espisyalista. At kung mayroon man ay ayaw na ayaw ito ni Shenrey, naghihisterya ito, kaya minabuti ko na lang na bantayan ito at manatili sa puder ko. Wala na kasing pamilya si Shenrey kaya ako ang kumupkop."

Uriel was silent. He wanted to offer a money or a cash assisstance para sana mapakunsulta ang dalaga pero hindi pa man siya makapagsasalita ay inunahan na ito ni Marin.

"Okay lang kami, iho. Hindi mo na kailangang magpaabot ng tulong. Naniniwala naman akong babalik ulit sa dati si Shenrey kahit walang atensyong medikal. Gapati gid ako."

Natapos ang usapan nila sa walang humpay na pasasalamat ni Marin kay Uriel. Uriel on the other hand, saw his car on the police station na dapat sana ay babalikan nito sa gitna ng daan kung saan niya iniwan.

When he was on his way home, Uriel's mind keep on thinking about Shenrey. He was silent but his mind was on chaos. Thoughts filled Uriel's mind at hindi nito napansin na nasa harapan na ito ng bahay na pagmamay-ari ng ama.

His jaw dopped when he saw the mansion. Sa pagkakalaam nito ay maliit lamang ang bahay ng ama rito sa Iloilo pero hindi niya lubos akalain na isang mansiyon ang bubungad sa kaniya. Napailing ito.

Pinasok niya ang bahay at binati ito ng isa sa mga tauhan ng ama, si Josef. Kailan pa ba nawala si Josef sa mga bakasyon niya? Hindi niya matatakasan ang isang ito dahil loyal ito sa ama nito.

"Nauna ka pa pala rito sa akin, Josef." Tumawa ni Uriel kaya napakamot lamang ang driver nito.

Malamang ay sumakay ito sa isa sa mga private plane ng pamilya at nauna na nga rito sa kaniya dahil sa niligtas na dalaga kanina. Kung walang aberya lang siguro au baka mas nauna pa si Uriel kay Josef dito sa bahay.

"Kagustuhan po ito ni Sir Ariel. Pasensiya na po, Sir Uriel."

"It's okay. It's your job anyway." Naglakad na si Uriel, hila-hila ang maleta na naglalaman ng mga damit. Kinuha iyon ni Josef kaya hinayaan niya na lang ito na dalhin sa kuwarto nito.

"Inayos ko na po ang kuwarto ninyo, sir, kaya puwede na po kayong magpahinga. Tawagin ninyo lang po ako kung ano ang kailangan ninyo."

Uriel nodded. As his body feels the softness of his bed, he fell asleep. Kahit na isang oras lang ang biyahe nito papuntang Iloilo ay parang pagod na pagod ang katawan nito. Marami rin kasing nangyaring hindi inaasahan ngayong araw kaya mas lalo lamang napagod ang katawan nito at kinakailangan na ng tulog.

That was the first night that Uriel sleep without the help of alcohol after his breakup, without worrying for tomorrow's pain, without shreading tears over his ex-girlfriend, and without feeling the fang on his chest.

When he woke up, his body felt alive. Magaan ang pakiramdam nito at ito yata ang unang umaga niyang walang hangover na nararamdaman.

This day was refreshing.

He got off the bed and do his morning rituals. When he was done, he got his car keys to buy some essentials in the nearest mall. Nakalimutan kasi nitong dalhin ang skin care nito at ibang mga pangangailangan.

Yes, he have a skin care. May karapatan naman siyang alagaan ang sariling mukha kahit na lalaki siya. Hindi lang naman babae ang dapat na maalaga sa mukha, pati rin naman ang mga kalalakihan.

Men and women have equal stand on this changing society. No one is born on a greater stand. It was just the society is stereotyping, like a girl should do this and boy should not do that. People are equals, no matter what the gender is.

"Sir, saan po kayo pupunta? Ako na po ang magda-drive," tarantang tanong ni Josef sa amo habang kukusot-kusot pa ang mata.

"I'm good, Kuya Josef, I can handle myself. Diyan lang naman ako bibili sa malapit na mall, huwag ka nang mag-alala pa," Uriel said.

Josef granted what Uriel said, hindi ito nagpumilit pa kahit na nagdadalawang isip ito para tutulan ang amo. Ang tangi na lang nitong nagagawa ay ihatid ang amo gamit ang paningin.

Josef noticed how radiant Uriel's aura today. It was far from his emotion back there in Manila. He was like a different person here in Iloilo, not as his usual self.

Josef prayed that Uriel's recovery from his ex-girlfriend would go smoothly here in Iloilo. Gusto nitong maka-move on na ang amo dahil pati siya ay nahihirapan na sa sitwasiyon nito. Para na rin na mawala ang pag-alalang dala ni Sir Ariel sa anak.

Ilang minuto lamang ay nakabalik na si Uriel. Ngunit laking gulat nitong hindi na ito kagaya kanina nang umalis.

Uriel was radiating rage. Malayo pa lang ay alam nang wala ito sa mood. Kulang na lang ay magbitak-bitak ang sementong tinatapakan nito sa mabibigat na mga yapak na nililikha niya tuwing humahakbang.

Bagama't nakita ni Uriel ang driver na si Josef ay nilampasan niya lamang ito at nagtungo sa kuwarto, ni hindi mana lang binati o ano. Padarag na binagsak ni Uriel ang mga pinamili sa sahig at idiniposito ang sarili sa kama.

He get his phone in his pocket and opened it. He clicked his instagram and stalked his ex-girlfriend. He badly want to moved on but here he is, stalking Laureen.

Bumungad ang pictures nina Laureen at ng boyfriend nito. Ganitong-ganito ang suot nilang dalawa kanina sa mall nang mamataan ni Uriel ang dalawa.

Ang kaninang masayang mood ni Uriel bago mamasyal sa mall ay bigla na lang naglaho na parang bula dahil nasira iyon sa nakita.

Hindi niya akalaing makikita niya ang ex-girlfriend dito sa Iloilo. Bukod sa wala naman silang kumonikasiyon ay hindi rin niya alam ang mga ginagawa ng dating kasintahan.

Fate was really teasing me, huh? Of all fucking places!