Chapter 2: Iloilo

URIEL'S private plane finally landed in Iloilo. It took hours that made him drift to sleep. Mas mabuti na lang iyon para mawala sa isip niya ang mga ideyang bumabagabag sa kalooban niya.

He promised that when he reached Iloilo, uunti-untiin niyang kalilimutan si Laureen.

Step by step, he will manage to do it, no matter how slow it may be.

Kasalukuyan na siyang nagda-drive papunta sa bahay ng daddy niya. Mayroong rest house ang ama nito sa probinsiya ng Iloilo pero pinili niya na munang mag-stay sa bahay na nasa siyudad.

The sun was ready to set due to its orange hue in the sky. There's a mixture of red, yellow, and orange color that made the sky fascinating to look up.

Kagaya ng sa Maynila ay ma-traffic din dito pero mas malala lang talaga ang traffic doon. May mga batang nagtitinda rin sa kalsada at may mga palaboy na nanghihingi ng pera. Ang kaibahan lang siguro ng siyudad ay organisado ito tingnan at hindi matindi ang polusiyon kumpara sa Maynila, ni ultimo paghinga mo ay amoy na amoy mo ang masakit sa bagang hangin.

Pagod na rin si Uriel dahil biyahe siya nang biyahe kanina pa noong magising siya. Idagdag pa iyong hangover niya. Hindi rin sapat ang tulog na nakuha niya sa paglalasing kagabi kaya hindi biro ang antok na nararamdaman niya ngayon kahit na nakaidlip ito kanina sa biyahe. Iba pa rin talaga ang  dulot sa katawan ng kumpletong tulog kapag gabi.

Kakabigin na sana ni Uriel ang manebela nang hindi sadyang mahagip ng mata niya ang isang building. Napadpad ang paningin nito sa rooftop ng naturang establishemento at nanlalaking matang napatigil.

A sudden flood of memories flashed on his eyes the moment he shot it on the woman whose on the rooftop. Isa lang ang taong nakikita niya sa kaniyang isip, ang ina nito.

Sa ganoong puwesto niya rin noon nasaksihan ang ina nang putulin ang buhay nito kasama sila ng kaniyang ama. Nasa ibabaw rin ito noon ng building.

Uriel's chest begun to tighten. He can't breathe properly having the thought of that woman would jump off the rooftop in any moment. Alam na alam nito ang susunod na gagawin ng babae dahil siya mismo ang nakasaksi ng ganoong pangyayari 10 years ago. Wala siyang nagawa noon, kaya kahit ngayon, kahit ganito lang ay kailangang niyang umaksiyon.

Magulo ang isip ni Uriel at mas lalo lamang ginulo ito nang makita ang babae. Hindi na mabilang ang paulit-ulit na pagmumura nito sa isip.

Tila wala ring nakapansin sa babae at tanging siya lamang ang nakakita. Napamura si Uriel sa isipan at sinisi ang guwardiyang nakabantay sa estalishimentong iyon.

Without any thoughts, Uriel leave his car and ran towards that building. Kung walang tutulong, maybe I could!

Habang tinatahak ang daan ay pinapanalangin niyang huwag sanang tumalon ang babae. Kailangan niyang marating ang rooftop sa lalong madaling panahon!

Inabisuhan niya ang guwardiya at mga tauhan ng building na iyon. Hindi na siya naghintay pa at sinimulan nang pumunta sa rooftop hanggang sa marating niya ito.

Uriel was shocked when he saw what the woman's wearing, it was a wedding gown. She was handling a boquet of flowers, as if ready to walk down on the aisle. Nakatayo ito sa gilid at isang maling galaw lang ay bubulusok na ito pababa. Nakatalikod sa kaniya ang babae at rinig na rinig mula sa distansiya niya ang pag-iyak nito.

Napalunok si Uriel and gather all his strength to talk to that woman. He need to be careful dahil maling salita lang ay baka buhay ng babae ang kapalit.

"H-hey," napatigil siya sa pagsasalita. He doesn't know how to do this. Kinakabahan siya. "P-please, kung ano man ang problema mo, we can talk about it. H-huwag sa ganitong paraan, miss," nagsusumamong anito.

Walang tugon ang babae, sa halip ay naglakad ito na naging dahilan para mag-panic si Uriel.

"Miss, miss! Stop walking. Delikado riyan. Kung ano man ang problema mo, pag-uusapan natin 'yan. Bumaba ka na riyan, miss," mahinahon pero kinakabahang aniya sa babae. "Miss, please!"

Wala pa ring tugon ang babae. Uriel disheveled his raven black hair. Was this woman deaf or what?

Kahit na inignora si Uriel ng babae ay pinapatuloy pa rin nito ang pagsasalita. Umaasang maririnig siya ng babae o kahit pakinggan man lang.

"Miss! Pag-uusapan natin 'to. Please listen to me!" Hindi sadyang tumaas ang boses ni Uriel pero iyon na ang dahilan para mapalingon ang babae sa kaniya. Shocked was evident of her face. Kinuha naman ni Uriel ang pagkakataong iyon na kausapin at dahan-dahang lumapit sa babae. "Miss, delikado riyan. Halika rito. Ligtas dito." Nilahad niya ang kamay sa babae.

A glint of happiness started to show on that woman's face. As if she was expecting Ian would come for her wedding.

"Ian!" mangiyak-ngiyak na tawag ng babae na nagpakunot sa noo ni Uriel. She lifted her gown and jump just to be with Uriel's side.

Nakahinga nang maluwag si Uriel. Thanks God! Pero ang hindi niya maintindihan ay ang pagtawag ng babae sa kaniya ng ibang pangalan.

Confused, he said, "I'm not Ian, miss. My name is Uriel, Uriel Verdadero," pagtatama niya pero laking pasasalamat niya na wala na ang babae sa puwesto niya kanina.

"Ian! Nagbalik ka! Masayang-masaya ako dahil narito ka na! Palangga ta gid ka!" Pinulupot  ng babae ang kamay nito sa leeg ng binata.

Uriel's forehead knotted. Kahit hindi siya nagsasalita ng hiligaynon ay nakakaintindi naman ito. Iyon nga lang ay nawiwirduhan siyang pakinggan ang sarili na nagsasalita sa ganoong lenggwahe dahil hindi niya makuha-kuha ang tono at punto ng mga taga Iloilo. Nasanay na kase siya na sa Maynila kaya nadala na siya iyon.

Alam niya kung ano ang ibig sabihin ng babae pero hindi niya maintindihan kung bakit nag-aasta itong kilala siya.

"Miss, I'm sorry but you have mistaken me for whom I don't know. I'm not Ian, it's Uriel," ulit ni Uriel, nagpapaintindi.

Marahan niyang kinakalas ang pagkakapulupot ng kamay ng babae sa kaniya pero hindi niya iyon makuha-kuha. Ang bigat rin ng kamay nito at halos mabali na ang keeg niya sa bigat ng babae.

Tila walang narinig ang babae. "Ian, huwag mo na akong iwan, ha? Ayo'ko ng mag-isa," iyak na sumbong nito at kumapit sa braso ng binata.

Nakahinga nang maluwag si Uriel dahil nakalas din sa wakas ang kamay ng babae sa leeg niya pero ang poproblemahin na naman niya ay kung paano kalasin ang nakakunyapit na kamay ng dalaga sa braso niya

Uriel frustratedly sighed. Binalingan niya ang babae na may nakalukot na mukha. "I don't know what  you are talking about, miss. I don't know who Ian was, so do you."

"Ian ako ito! Nakalimutan mo na ba ako? Ako ito, si Shenrey! Magpapakasal na tayo!" Yumakap nang mahigpit si Shenrey kay Uriel.

"I'm sorry, miss but I don't know you but please, don't do it again. Don't waste your precious life jumping off the rooftop."

Kahit anong sabihin ni Uriel ay parang nagbibingi-bingihan lang ang dalaga. Napahilamos na ito sa mukha dulot ng frustasyong nararamdaman.

Iyon tuloy ay parang pinagsisihan niya ang ginawang pagpunta rito pero hindi naman maatim ng konsensya niya na magpapakamatay ang dalaga.

"Ano bang pinagsasabi mo, Ian? Hinihintay nga kita rito dahil magpapakasal na tayo. 'Di ba sabi mo, ngayong araw tayo magpapakasal?" kumapit ito braso nito at isinandal ang sarili. "Tingnan mo, ang ganda-ganda nitong damit ko. Hindi ka ba nasisiyahan?"

Something was wrong about this woman.

Uriel begun to realize something after Shenrey said those words. Kanina niya pa napapansin ito pero hindi siya sigurado at baka nagkakamali lang siya. But things that he thought seems right based on how Shenrey react on her surroundings.