Chapter 1: Pain

LOVE is pain. Iyon ang nagsusumiksik sa utak ni Uriel habang tumutungga ng isang boteng alak sa counter top. Kanina pa siya umiinom at tila hindi na marunong tumigil sa pagpapakalunod ng sarili sa nakalalasing na inumin.

May mga boteng nagkalat sa mini bar island ng bahay nito at may mga basag na boteng nakahimlay sa sahig dulot ng panibughong nararamdaman niya.

He was crying silently but he can't let out his frustration. Hindi niya alam kung ano ba ang uunahing maramdaman, ang galit ba o kalungkutan sa pag-iwan sa kaniya nang matagal na kinakasamang kasintahan.

Tila dinaanan ng bagyo ang buhok ni Uriel at bukas ang apat na butones ng pulang polo. Nakapaa rin ito pero hindi ininda ang malamig na tiles ng bahay. Hindi rin alintana ang dumudugong paa dulot ng mga naapakang bubog na kagagawan naman niya.

His miserable apperance depicts how his in pain right now. No one can cure it at the moment, even himself can't guarantee if he would move forward, alone.

Without someone besides him make things tougher. Day by day, the pain he was feeling made his fragile heart cracked with different lengths even more.

Like a ship without a captain, there's a hundred percent chance that the ship would sank in an endless darkness of the ocean.

For Uriel, he can't go further, he will stop, and gave up his life. How can he move forward if the reason why he's breathing was not on his life anymore? Laureen was the reason why his world revolving.

Napakasakit na mawalan ng minamahal pero sobrang sakit na maloko ng taong pinag-alayan ng buong buhay. Uriel loves his ex-girlfriend so much but that love makes the girl cheat on him.

The world was cruel, isn't it? Siya na nga ang nagbigay ng lahat ng pagmamahal pero siya pa itong naagrabyado. Naging totoo siya sa nararamdaman niya pero hindi naging totoo ang minamahal niya.

The world is full of unexpected surprises, na surpresa nga ako. Nasorpresa akong may nilalandi pala siyang iba! Putangina!

He punched the table and cried loudly, paulit-ulit niya itong ginawa. Hindi man lang huminto kahit na namumula na ang kamao. Talagang nadadala na ito sa kalasingan dulot ng alak na nainom dahil hindi na ito makakaramdam ng sakit.

Ito ang pinaplano niya, ang maglasing, mamanhid hanggang sa makatulog. He doesn't want to feel the pain and loneliness kaya dinaan niya sa paglalasing. This is the only way that he can taught himself to forget everything. Ito lang ang daan at wala ng iba pa. Ito lang.

Nakaalalay lang sa kaniya ang driver nitong si Josef sa maaaring gawin ng amo. Hinabilinan kasi siya ng ama ni Uriel na bantayan ang anak dahil baka kung ano na namang maisipan at ikapahamak na naman nito.

Noong isang araw ay binalak ni Uriel na tumalon sa overpass sa Maynila. Mabuti na lang at nakita agad iyon ni Josef kaya naagapan ang pagtalon ng binata.

Uriel's dad became wary about his son's situation. He knew that his son loves his ex-girlfriend too much that he can even risked his life just to take her back. In order to avoid something, inutusan niyang bantayang maigi ni Josef si Uriel kahit saan man ito magpunta o kahit ano mang gawin niya, ultimo pag-cr ng binata ay dapat na nakabantay siya.

Hinarap ni Uriel si Josef. "Anong kulang sa akin, Kuya Josef?" he asked his driver, pleading for an instant answer. "Kayo na ang nagsabi noon, nasa akin na ang lahat. How can Laureen left me? I have everything! Everything, kuya!" bulalas nito at sinubsob ulit ang mukha sa brasong nakapatong sa mesa.

Nanlumo si Josef sa sitwasiyon ng pinagsisilbihang amo. Sa katunayan ay pampapalubag loob lang ang sinabi nitong nasa kay Uriel na ang lahat. Oo nga at mayaman ang binata, pinakabatang CEO sa business world, dalawangput-siyam na taong gulang pa lang ito pero may narating na sa buhay ngunit may kaisa-isahan siyang katangiang inayawan ng babaeng mahal niya, ang oras.

Uriel don't have time for Laureen kaya naghanap ito ng iba at sinaksak siya patalikod ng kasintahan kahit na sila pa rin noon. Oo nga't walang oras si Uriel pero hindi naman iyon ibig sabihin na magtaksil siya sa boyfriend.

Ngayon lang ni Josef nakitang ganito ka miserable ang amo. Sanay kasi itong nakikita si Uriel na nalulusutan ang kung anong problemang dumaraan sa buhay nito. He have always an ace on his sleeve, no matter what the circumstances are.

"Sir, tama na iyan. Pagagalitan ka ni Sir Ariel kapag naglasing ka pa. Marami ka nang nainom," nag-aalalang sambit ng driver nitong si Josef. "Tara na't bubuhatin kita papuntang kuwarto mo."

Naghintay ng sagot ni Josef pero walang naging tugon si Uriel. Mukhang nakatulog na, isip ni Josef, kaya marahan niyang binuhat ang amo.

Josef was having a hard time carrying Uriel towards his room. Bukod sa matangkad itong tao ay malaki rin ang pangangatawan nito kumpara sa kaniya, pero nakaya niya namang ihiga ito ng maayos sa kama matapos na mapasok ang kuwarto ng binata.

Nagpapasalamat siya na hindi naka-lock amg kuwarto ni Uriel dahil kung nagkataon ay baka sa guess room niya ito patutulugin.

Inayos ni Josef ang pagkakahiga ni Uriel. He even put new clothes on Uriel's body. After doing it, he treated his wound on his foot.

Dating nurse si Josef kaya't maalam siya sa bagay na ito. Bukod doon ay kumpleto naman sa aparato ang bahay ni Uriel kung sakaling magkasugat ito.

Binendahan niya matapos na makuha ang mga bubog na kumapit sa paa ni Uriel. After doing his job, he called Uriel's father.

"Magandang gabi po, Sir," bungad nito sa kausap.

Agad siyang tinanong ng amo na may natatarantang boses, hindi man lang hinintay na magsalita ulit. "Where's my son? Okay lang ba siya? What happened this time, Josef?"

Josef have a long paused and eyed Uriel na matunog nang natutulog.

"Okay lang naman po siya sir. Natutulog na si Sir Uriel. Iyong nga lang ay nagpakalasing na naman. Wala naman po siyang ginawa," aniya ngunit hindi na binanggit ang mga sugat sa paa ng binata dahil alam nitong mag-aalala lang lalo ang Sir Ariel niya.

Nakarinig ito nang pagbuntonghinga sa kabilang linya. "Ikaw na muna ang bahala kay Uriel, Josef, ha? Pakitawagan ako kapag may nangyari sa kaniya. Ibababa ko na ang tawag, may meeting pa kasi ako." Iyon lang ang huling sinabi ng amo bago pinutol ang tawag.

Nilagay na ni Josef ang telepono sa bulsa at muling tinitigan ang amo. Nahihirapan siyang ganito ang inaasta ni Uriel pero alam naman nitong mahirap ang pinagdadaanan ng binata.

Pag-ibig nga naman.

THE next morning, Uriel woke up with a throbbing sensation on his head. Napahawak siya roon at sinabunutan ang sarili as if it will changed anything.

Alam din nitong si Josef ang nagdala sa kaniya rito sa kaniyang kuwarto, palagi naman.

Sanay na itong ganito palagi ang umaga niya. Masakit ang ulo, may mga sugat sa kung saang parte ng katawan, bumabangon sa sarili nitong higaan, at higit sa lahat ay kalungkutang bumabalot sa kaniya.

He thought that opening his eyes every single day was a difficult task to do. He wanted to be on his bed all day but he coudn't. May mga obligasiyon pa rin ito sa kanilang kumpaniya kahit na ang huma-handle ngayon ay ang daddy niya. Alam kasi ng ama nito na hindi pa kayang magtrabaho ni Uriel sa estado ng mentalidad nito ngayon, kaya t-in-ake over muna nito ang kumpaniya.

Mabilis na gumayak si Uriel para umalis sa bahay nito. Every corner of his room reminds of his ex-girlfriend. He couldn't stay on his house but he don't have a choice to come home at the end of the day.

Kaya kahit papaano, gusto niyang umalis sa nakasusulasok na apat na haliging pumapalibot sa kaniya, kahit na ilang oras lang. Parang sinasakal siya ng mga memoryang pilit na nagsusumiksik sa magulo nitong isip.

In order for him to run away from loneliness, he get himself drunk every night.

He wants the liquor drive him crazy and be wasted, that's the only solution he came up—best solution he thought.

Lumabas na ito sa bahay at agad na sumunod si Josef sa kaniya. Palaging alerto si Josef kapag nasa wisyo o lasing man ang amo nito. Kailangang bantay-sarado ito dahil hindi niya gamay ang nasa utak ngayon ni Uriel.

Papasok na sana si Josef sa driver's seat nang patigilin siya ni Uriel. "Kuya Josef, I can drive myself alone. Pupunta lang akong Greenbelt, kaya ko ang sarili ko, don't worry." Pilit na ngumiti si Uriel.

Josef was hesitant but when he saw how Uriel's eyes flashed a glint of life, he sighed. Alam niyang hindi siya mananalo kapag ganoon na ang nasa mata ng amo.

Napapayag ni Uriel si Josef na mag-drive mag-isa papuntang Greenbelt sa Makati. Maraming binilin si Josef as if Uriel was on his first time driving a luxury car.

Alam niyang nag-aalala lang si Josef sa kalagayan nito. Hindi niya masisisi ang driver niya na ganoon na lang ang maging reaksiyon kapag mag-isa siya.

On his way to Greenbelt, muntikan nang may mabangga siyang kotse dahil sa kalutangan ng isip. Payapa niya namang naabot ang distinasiyon pagkatapos no'n.

Agad na tinungo ng mga paa nito ang Greenbelt park. Gusto niyang makalimot but here he was, looking back on these good old days where the love started between him and Laureen.

Nakatatawang isipin, iwas na iwas siya sa mga alaala nilang dalawa ni Laureen sa bahay nila tapos ito siya ngayon, naghahanap ng mga lugar kung saan sila palaging na roon.

Parang tanga lang!

Naglakad-lakad si Uriel sa parkeng iyon. Dito niya nakilala ang babaeng nagpapasakit ngayon sa kaniyang puso. While the place bring back countless memories of the two of them, a lone of tear escaped from Uriel's almond eyes.

Some would thought that being too emotional was gay but he was just a human being. Being expressive with their emotions doesn't require any gender. Men can cry whenever they want to, as do as women. Society sucks nowadays. Fucking stereotyping.

Narating ni Uriel ang fish pond at naupo sa gilid no'n. Saksi ang mga isdang ito sa pagmamahalan nilang dalawa ni Laureen. They spend most of their time watching those fishes swim. Mapait na napangiti ni Uriel.

Nang tinangay nito ang tingin ay dumapo ang mata nito sa pamilyar na bulto ng katawan sa hindi kalayuan. May kasama itong lalaki and Uriel was a hundrend percent sure that it was Laureen, together with his boyfriend.

What a coincidence, isn't it?

His ex-girlfirend seems happy. Ibang-iba iyon sa nakikita niya tuwing magkasama sila ni Laureen. Mas lalo lang siyang nasaktan dahil alam niyang totoong mga ngiti ang binibigay ni Laureen sa kasaluluyang nobyo.

Is this a sign, Lord? Do I really need to moved forward, now?

Pinapamukha na sa kaniya na wala na, na hindi na puwede at kahit kailan ay wala nang sila na matatawag. It hurts, of course but Uriel's fighting back his tears from  welling up while staring at Laureen.

P*tangina ang sakit talaga!

Pinunasan nito ang luha at ilang ulit na huminga. Maybe he was destined to go to this place in order for him to start moving on.

Habang nakatingin kay Laureen ay nagtipa ito sa cellphone nito para tawagan ang daddy niya. He have been decided and it's final.

Tatanggapin niya na ang offer sa kaniya ng daddy niya na pumuntang Iloilo, ang hometown nito.

"Dad," bungad na bati ni Uriel sa ama.

"Uriel! Where are you? Bakit hindi mo kasama si Josef? Are you okay there? Anything happened?" sunod-sunod na tanong ni Ariel sa anak.

Natawa si Uriel sa inasta ng ama. "I'm okay, dad. Wala akong ginawang masama. I just want to tell you that I will accept your offer. I want to go in Iloilo. . . as soon as possible." Tinanaw ni Uriel si Laureen pero agad niyang tinalikuran ang dalaga nang aksidenteng magtama ang mata nilang dalawa.

"Of course! You can go, now, anak! I've prepared for this time to come. I know you would like it there. Iloilo was a beautiful city. I know you would forget her easily. Maraming magaganda ro'n." May bahid na galak na tuksi ng ama nito.

Napailing si Uriel habang napapangiti. Nagpaalam na si Uriel sa ama dahil uuwi pa ito at mag-iimpake ng gamit. For one last time, napalingon si Uriel sa kinaroroonan ni Laureen pero wala na na ang mga ito roon.

Mapait siyang napangiti at nag-drive na pauwi. It's time for you to move-on, Uriel.