- Nie musiałeś jej aż tak opierniczać... to ja ją wyciągnęłam do baru – powiedziałam, gdy Takumi odłożył telefon

- Musiałem. Jesteś nieletnia, a ona dodatkowo jest policjantką... była za ciebie odpowiedzialna – odparł dalej gniewnym tonem.

To jakie urządził mi piekło po powrocie przechodziło ludzkie granice. Strach pomyśleć co by mu odwaliło gdyby wiedział o wyścigu... Największy opieprz dostałam za mój ubiór. Stwierdził, że jest nazbyt wyzywający... z resztą to powtarzał mi ciągle... Sam chodził w garniturach i uważał, że kobiety powinny ubierać się elegancko i kobieco... Jakie staromodne podejście

- Mam dość tej dyskusji. Od wczoraj jesteś upierdliwy... drażnisz mnie. Wkraczasz w moje życie po dwóch latach nieobecności bez kontaktu i myślisz, że możesz w nie ingerować! – powiedziałam poddenerwowana. Dalej trawił mnie żal, że wyjechał

- Drażni cię to, że mówię prawdę! A ja nie pozwolę byś znów się wpakowała w kolejne bagno, nawet jeśli miałabyś mnie znienawidzić

- Misja zakończona sukcesem! – warknęłam - Nie jesteś moim bratem by mi rozkazywać!

- I całe szczęście... zwariowałbym mając taką siostrę – odparł ironicznie

- Jesteś dupkiem – znów ciśnienie mi się podniosło

- Często to słyszę – uśmiechnął się przekornie.

- Mam ochotę strzelić w twarz – wysyczałam

- Niestety Nie dosięgniesz – najwidoczniej go rozbawiłam, bo aż prychnął radośnie, jednocześnie gładząc mnie po policzku

- Przestań się już denerwować i zrozum, że najzwyczajniej w świecie się o ciebie martwię – powiedziała znacznie spokojniej, patrząc mi w oczy. Poczułam jak dziwny dreszcz przechodzi moje ciało, a nerwy powoli znikają

- Niepotrzebnie... radziłam sobie bez ciebie więc teraz też sobie poradzę – powiedziałam naburmuszona spuszczając głowę

- Sora... - powiedział miękko moje imię podnosząc mój podbródek bym mogła znów na niego spojrzeć

– Przepraszam... - powiedział, a ja aż otworzyłam oczy ze zdumienia – mi też było bez ciebie ciężko... Jednak każdego dnia o tobie myślałem...

Gdy patrzyłam mu w oczy i słuchałam jego słów serce mi zamierało i przyspieszało jednocześnie. Co to miało znaczyć? Zawsze traktował mnie jak dziecko, a teraz wyskakuje z takimi tekstami. Nim jednak zdążyłam coś powiedzieć, poczułam jak mój żołądek odmawia mi posłuszeństwa. Szybko się odwróciłam i pobiegłam do toalety... zdążyłam w ostatnim momencie... Niestety nie mogłam kontrolować odgłosów jakie przy tym wydawałam...

- Jesteś pierwszą dziewczyną, która tak zareagowała gdy spojrzałem jej głębiej w oczy... - powiedział mój przyjaciel w swoim stylu, ale ewidentnie się zaniepokoił

- Nie wchodź... - zastrzegłam, chcąc zachować resztki utraconej godności

- Nie sądziłem, że alkohol będzie miał swoje skutki po takim czasie – powiedział podając mi szklankę wody i ignorując moją prośbę

- Nie piłam wczoraj... - powiedziałam automatycznie, po chwili tego żałując... jego bystre oko aż zadrgało

- Więc może się czymś strułaś... chociaż zazwyczaj jadamy to samo – powiedział bacznie mi się przyglądając gdy wstałam. Spojrzałam powoli na niego... już doskonale wiedział co mi dolega... automatycznie po moim policzku spłynęła łza bezradności...

- Sora... - wyszeptał tylko nie wiedząc jak zareagować. Dla niego to też był szok... Podszedł powoli i delikatnie mnie przytulił jakbym była z porcelany...

- To 7 tydzień... - powiedziałam wtulając się w jego tors i słysząc, że jego serce zdecydowanie bije za szybko

- Kiedy masz wizytę u lekarza? - zapytał

- Nie byłam jeszcze u lekarza... - przyznałam po chwili wyczuwając jednocześnie jak wszystkie jego mięśnie spinają się momentalnie. Wiedziałam, że za moment wybuchnie

- Żartujesz chyba! Aż tak jesteś nieodpowiedzialna!? – odsunął mnie od siebie

- Nie krzycz na mnie...

- Po prostu nie dowierzam... Co z ciebie wyrosło... i w takim stanie szlajasz się po barach??

- Po pierwsze nie szlajam się, a po drugie nie rób ze mnie potwora. Ciąża to nie choroba

- Ale czas w którym powinnaś w szczególności o siebie dbać... zawłaszcza, że ... - nie dokończył, zatrzymując się w połowie zdania

- Zwłaszcza, że co? Będę samotną matką? To chciałeś powiedzieć, prawda? – dokończyłam za niego, płacząc

- Nawet nie wiesz jak mnie to przytłacza! Mam nie całe 18 lat, jestem w ciąży, ojciec mojego dziecka nie żyje, a jakby tego było mało ściga mnie mafia albo i dwie. Przez jeden dzień chciałam poczuć się normalnie! Nim całkiem moje życie wywróci się do góry nogami, a ja zostanę sama! – wyrzuciłam wszystko z siebie na jednym tchu

Opadłam bezradnie na kanapę ukrywając twarz w dłoniach. Nie trwało długo, bym poczuła jego ciepło na swojej skórze...

- Nigdy nie będziesz sama... ja zawsze będę przy tobie – powiedział, całując mnie w czubek głowy i wyciągając telefon

- Do kogo dzwonisz ? – zapytałam lekko drżąc

- Do Viv... potrzebujemy dobrego lekarza, a w tego typu spraw jestem zielony – blado się uśmiechnął, a ja podziękowałam w duchu niebiosom, że to właśnie ten człowiek jest przy mnie...

...................................................

Moje przyjaciółki tak się ucieszyły na wieści o dziecku, że postanowiły iść z nami do lekarza...

- Recepcjonistka dziwnie się na nas gapi – powiedziała Deki, gdy siedzieliśmy w poczekalni

- Dziwisz się? – powiedziała Viv – mamy jedną ciężarną, faceta i dwie „koleżanki". Pewnie myśli, że jesteśmy lesbijkami, które mają dostać od pechowej pary dziecko

- Myślałem, że ironia to moja domena – powiedział Takumi... - chociaż też czuję się nieswojo... Nigdy nie byłem u ginekologa

- To tak jak ja – powiedziała Deki, a my automatycznie spojrzeliśmy w jej stronę

- Błagam... powiedz, że żartujesz – powiedziałam nie dowierzając, że nie dość, że jest 20 letnią dziewicą to jeszcze nigdy nie była na kontrolnym badaniu

- Za bardzo się wstydzę... - powiedziała cała się rumieniąc

- Wystarczy jej powiedzieć „rozchyl nogi", a od razu panikuje – Vivi nie kontrolowała już swojego śmiechu, który udzielił się nam wszystkim

- Jesteście okropni – powiedziała urażona białowłosa, ale widać było cień uśmiechu na jej twarzyczce

- Sora Uchiha! – recepcjonistka wywołała moje imię więc automatycznie wstałam – może pani wejść z partnerem

Spojrzałam na nią zdezorientowana i na bladego Takumiego. Dziwną atmosferę przerwała Deki

- A więc chodźmy skarbie! – Deki wstała robiąc sobie żarty z recepcjonistki i łapiąc mnie za rękę powiedziała wskazując na mnie:

- To jest moja partnerka. Tamci to tylko para, która nam pomaga...

O mało co nie padłam ze śmiechu

- Wiesz, że Vivi cię potem zabije? – wyszeptałam idąc z nią korytarzem

- Wiem, ale miałam dość wzroku tej kobiety no i wreszcie będę mogła powiedzieć, że byłam u ginekologa....

..........................................

To było niesamowite doświadczenie... szczególnie dla Deki. Ciągle piszczała z radości i ściskała moją dłoń widząc na monitorze moją formującą się „fasolkę"

Ja sama byłam tak zestresowana, że nie wiedziałam jak reagować. Gdy wracaliśmy już do samochodu, uderzyła mnie lekko w tył głowy

- Ała! A to za co? – spytałam, gdy Takumi i Viv poszli przodem

- Za to, że wsiadłaś na motor wiedząc, że nosisz w sobie tę kruszynę – powiedziała szeptem, tak by Takumi nas nie przyłapał – od teraz masz wreszcie wydorośleć... dla tego maleństwa. Jasne?

- Tak jest pani władzo – uśmiechnęłam się widząc, jak bardzo się przejęła

- Wsiadajcie. Musimy jechać – poleciła Viv

- Dokąd teraz? – zapytałam zdziwiona bo doskonale wiedziałam, że Deki za chwilę ma patrol, a Viv leci na drugą partię zajęć. Takumi wziął wolne z pracy na żądanie, gdy dowiedział się o dziecku

- Pora by twoje dziecko poznało innych członków klanu Uchiha – powiedział Takumi, a ja pobladłam wiedząc doskonale co się święci...

........................................

Gdy weszłam z Takumim do rodzinnego domu cała drżałam nie mogąc nawet spojrzeć w oczy mojemu bratu. Na szczęście Sasuke jeszcze nie wrócił

- Stało się coś? – Itachi momentalnie wyczuł, że coś jest nie tak, a mój przyjaciel nie owijał w bawełnę...

- Twoja siostra jest w ciąży – powiedział, a Itachi aż pobladł. Spojrzał na mnie po czym znów na Takumiego i nim ten zdążył zareagować przywalił mu pięścią w twarz, a ja aż krzyknęłam z przerażenia

- Itachi, debilu! Nie ze mną – wysyczał Takumi łapiąc się za krwawiący nos

- To pewne? – zapytał Itachi

- Nawet jej nie tknąłem, a bez tego nie da się zmajstrować dziecka – Takumi zironizował siadając na kanapie i odchylając głowę w tył, by zatamować krwawienie

- Nie o to pytam – Itachi teraz patrzył na mnie zmartwionym wzrokiem

- Tak... właśnie wracamy od lekarza... - powiedziałam obawiając się jego dalszej reakcji

- Jesteś taka nierozważna... - odparł tylko i mocno mnie objął, chcąc dodać mi otuchy

Wiedziałam, że kłopoty dopiero się zaczną, ale jedno zrozumiałam na pewno... nie jestem i nie będę samotną matką... wokół mnie zawsze będą ludzie, którzy będą mnie wspierać

Gwiazdki moje XD

Kolejny rozdział za nami, a jutro next... mogę jedynie zdradzić, że wszystkie zboczuszki będą zadowolone xD

Dodatkowo chcę polecić wam profil

No i potrzebuję kogoś, kto pomoże przerobić mi arty... kolor włosów i oczu, bo sama się już nie wyrabiam, a magisterka woła o uwagę.

Kto pomoże? XD

Wasza/Twoja

Juri