Pero.. hindi pa ako handa, I want to live. Marami pa akong pangarap sa buhay..masyado pa akong bata para iwan si mama at papa..Lord I want to live, save me please!

Nabingi ako sa ingay sa paligid, hiyawan yong mga tao, maraming sumisigaw ng tumalon ka sa tabi! Tumakbo ka! But, is this happening unto my feet, I can't move them, masyado akong kinakabahan at takot.

Palapit ng palapit yong busina.. And I guest--

I guest I'm dying..

Sorry ma ..pa..

Kasabay ng lakas ng ulan ay ang pagbagsak ng luha ko. Umiiyak ako pero hindi ko marinig ang pag-iyak ko. Naramdamang kong may tumama sa akin and all I know now is I'm flying and landing somewhere.

.
.
.

.

.
.
.

Napamulat ako ng mata, ngunit napapikit din ako dahil sa masasakit na bagsak ng ulan.

Lord..I am still alive?

I begun to move my whole body, but I feel something warm wrap around me.

Where am I?

Napadilat ako ulit ng mata but the same thing happened, napapikit ulit ako dahil sa ulan. The warm something on my top move. Naramdaman ko din ang mainit na bagay na nasa ulo ko. And I think that warm thing save my head sa matinding pagbagsak sa semento kaya hindi masyadong masakit yong ulo ko. Unti-unti akong inalalayan ng isang kamay para makaupo ako. At noong makaupo na ako ng maayos ay iminulat ko na yong mata ko.

Mula sa kinauupuan ko I saw yong sasakyan na nakaside and I think hindi naman ako natamaan,parang nakapreno naman ata siya agad noong malapit na siya sa akin, pero anong nangyari?

I'm still scared to lost my life not because I'm not sure yet of my salvation, but because I still want to live and stay beside my parents.

Napaluha ako pero nakatulala parin ako sa sasakyan, I can't believe I am already safe.

Thank you Lord for saving me.

Then someone hold my hands, parang may umiexamine if may injury ba ako. so napalingon ako sa taong yon, and seeing him made my tears stopped.

Bakit siya pa? I saw his wet hair and wet shirt.

Lord, is He the man who saved me?Why him Lord?

Because deep inside, I felt guilty. He saved me, and I don't expect him to do that. I awe my life to this man..the man I hated, the man I easily judge..

I look at Zion habang patuloy sa pag-eexamine sa katawan ko. Hindi ako makaimik at bigla nalang akong napaiyak ulit. I can't really believe that I am saved, sobrang natakot ako. I thought ito na ang hangganan ng buhay ko.

Mas lalo ako napaiyak dahil sa ginawa ni Zion, what he did reminds me of how gracious God is. God had forgiven me, love me still even though I always failed Him. And this man, even though I am so mean to him, even though I don't trust him and instead I judge him for some lame reasons I know, but still ...he saved me.

"Are you okay? May masakit ba? Are you crying? Dadalhin ba kita sa hospital?"

At ito pa, he looks so worried about me. Why do he care?

"O-okay lang ako....t-tha--"

It's really hard to speak after what happened. Nanginginig parin ako sa takot.

Pero hindi ko na naituloy yong sasabihin ko noong yakapin nalang niya ako. Naiilang ako, given na that we're not close..pero mas naiilang ako dahil nagiguilty ako. Ni hindi ko nga magawang itulak siya...I don't know why I let him do this...he's comforting me...and I really feel safe in his arms...

"I can't afford to lose you too.."

Mahina ngunit narinig ko parin ang sinabi niyang iyan. I know na there was something weird in his declaration. Pero right now, hindi ko pa maabot kung anong ibig niyang sabihin. But that made my tears stopped falling from my bare eyes. Humiwalay na siya sa pagkakayakap sa akin at nakatulala nalang ako ngayon sa mukha niya.

Pero suddenly naghubad siya ng damit sa harap ko kaya nag-iwas ako ng tingin. I don't know if what he's going to do, but I don't know too why I am sure na hindi iyon harmful.

Nagulat nalang ako noong isuot niya sa akin yong damit niya. And I let him na gawin iyon..basa na rin yong damit niya na sinusuot sa akin, I don't get the point why he is doing that---

Oh yes, basang-basa pala kami ng ulan. I just realize na puti ang damit ko and siguradong mahahalata yong pangloob ko. Napayuko ako sa hiya..nag-init din ang mukha ko knowing na yon ang dahilan ni Zion kaya niya binigay yong damit niya sa akin.

"Tara na, bago pa tayo madapuan ng sakit.."

He calmly said those words to me. Why do I found it comforting?

Iniangat ko yong mukha ko sa kanya at yong kamay niya ay nakalahad na sa akin. Hindi naman siya tuluyang nakahubad dahil may sando pa naman siya sa itaas ng katawan niya.

I can't totally understand kung bakit inabot ko yong kamay ko sa kanya and I let him pulled me to stand. I feel a little bit pain in my right ancle. Kaya bahagyang na-out balance ako. Pero alerto si Zion at nasalo niya ako.

"Kaya mo bang maglakad?"

He asked, at tumango lang ako.

He's still holding my hands at nagsimula na kaming maglakad. Paika-ika parin ako. I'm just following him kung saan man niya ako dadalhin. Sobrang lakas parin ng ulan so basang-basa na din kami.

At don ko din napansin na madaming tao pala sa paligid namin and they were watching us walking opposite to them.

I really awe Zion for lending me his shirt..

Tinitigan ko si Zion mula sa likod. It is hard to believe na siya pa ang magliligtas sa akin.

Lord, why Zion? Sorry Lord, I'm not complaining..I'm just confused..but thank you for saving me in any means you have used, kahit na si Zion pa ang pinadala niyo to saved me. Thank you Lord for my second life.

After my prayer I just noticed Zion's hand, yong kamay niyang nakahawak sa kamay ko. May galos at tumutulong dugo dito...maging sa kabilang kamay nito.

Micah, sorry if huli na noong marealize ko na you are lucky with this man you loved. Look oh, your man saved me today..sorry if I don't trusted him in the first place..sorry for judging him..I'm so sorry Micah, sorry too Zion..

I talked to them using my mind. I know isa ako sa dahilan kung bakit sila nagkahiwalay. At nagiguilty ako dahil doon. Sobrang selfish ko..

Pinapasok na ako ni Zion sa shotgun ng kotse niya at pumasok na din siya sa driver's seat.

"Where is your house?"

"A-ahm, f-five kilometers after Micah's old house.."

Simpleng sagot ko then tinignan ko yong mga kamay niyang sugatan at dumudugo.

"K-kaya m-mo bang m-magdrive?"

Bakit ba ako nauutal? Okay guilty nga pala ako kaya pati dila ko ganyan.

"Yes, Denny..don't worry.."

Then he started the engine at nagbabyahe na nga kami, pero yong sinabi niya ay nagremained sa utak ko..

Yes, Denny...

Yes, Denny...

B-bakit Denny nanaman ang bago kong pangalan sa kanya? Hindi na Miss hug o Yakap..oh no! not because I like the first ones pero I feel something weird sa last na nickname ko sa kanya.

Dala lang siguro ito ng takot ko kanina..Pero...bakit I like it..

Tumingin nalang ako sa bintana ng sasakyan, and watch the streets flooded with heavy rain drops..