'Lisaaaaaaaaaaa' gil ik als ik haar in de verte zie. Ik begin hard te rennen en trek haar in een knuffel.

'Girll, ik heb je gemist' zegt ze blij en ze drukt me stevig tegen haar aan. Ik grinnik en laat haar los.

Ik  glimlach naar haar en haak mijn arm in de hare. We lachen en lopen dan de stad in, om zoals gewoonlijk te gaan shoppen. We lopen langs verschillende winkelketens. Bij de meeste winkels lopen we binnen, en komen we met tassen naar buiten. Na een tijd hebben we allebei zoveel tassen vast dat we ze bijna niet meer kunnen dragen.

'Zullen we een pauze nemen en ergens wat gaan drinken?' vraag ik, omdat mijn handen pijn beginnen te doen.

Lisa mompelt iets instemmends en samen lopen we naar een gezellig uitziend caféetje. We stappen binnen en gaan aan een tafel aan het raam zitten. Al snel komt er een ober aan en neemt onze bestelling op.

Even later zitten we allebei met een kop dampende warme chocomel voor onze neus. Ik snuif de heerlijke geur en eet de slagroom ervan af.

'Dus, hoe zit het tussen jou en Ace?' vraag ik na een tijdje.

'Het gaat wel, ik zie hem niet zo vaak meer' zegt ze en ze zucht schouderophalend.

'Waar jullie hebben het wel nog?' vraag ik voor de zekerheid.

'Ja, zeker. Maar we studeren nu eenmaal ver van elkaar weg, dus het is moeilijk om elke week bij elkaar te zijn.'

Ik knik begrijpelijk en roer door mijn chocomel.

'Heb je het gehoord van Luke en Zara?' vraag ik.

Lisa knikt.

'Ace heeft het er moeilijk mee, hij kan niet geloven dat zijn zus zoiets zou doen'

(Voor diegene die het niet meer weten. Zara is de zus van Ace.)

Ik haal mijn schouders op en neem een slok. Ik zucht tevreden.

'Samar, ik moet je nog iets vertellen..' zegt Lisa serieus.

Ik frons en kijk Lisa afwachtend aan.

'Jolie was hier' zegt ze zacht, bang voor mijn reactie.

'Wanneer?' vraag ik geschrokken.

'Vorige week'

'Waarom was ze hier?' vraag ik verbaasd.

'Ze zag er heel slecht uit, Sam. Heel slecht. Ze had wallen onder haar ogen en was mager. Ze was zichzelf niet.'

Ik schrik een beetje van Lisa's woorden. Ik wist dat het slecht ging met Jolie, dat had Nick mij verteld. Maar zo slecht?

'Wat heb je tegen haar gezegd?'

'Dat je hier niet meer woonde.' zegt Lisa en ze neemt een slok.

'Ze is boos vertrokken', vervolgt ze.

Ik bijt op mijn lip en denk na. Wat moet ik hier nou mee? Moet ik haar gaan zoeken? Maar wat als ze al weer heel ergens anders is? Ik zal haar nooit vinden.. Of moet ik haar gewoon met rust laten? Geen contact meer zoekem?

Dat laatste valt al meteen af. Jolie was vroeger mijn beste vriendin, ik kan haar niet zomaar in de steek laten. Ik moet haar vinden.

'Sam?' vraagt Lisa en ze zwaait met haar hand voor mijn gezicht.

Ik schrik op uit mijn gedachten en luister wat Lisa vertelt.

De rest van de middag ben ik er niet bij met mijn gedachten. Het idee dat Jolie hier ergens rond dwaalt zit me niet lekker.

Lisa merkt dat en probeert me op te vrolijken. Het is goed bedoeld, maar op dit moment werkt het niet.

Ik moet Jolie vinden. Als Jolie echt niet voor zichzelf kan zorgen, voel ik me verantwoordelijk om voor haar te zorgen. Aan haar vader heeft ze ook niets. Sinds Jolie's moeder is overleden is haar vader en alcoholist. Hij drinkt altijd.

Ik kan Jolie daarom ook niet in de steek laten. Als ik thuis ben ga ik haar zoeken.

*

Na een lange middag kom ik eindelijk thuis aan. Ik heb het idee van Jolie vanmiddag uit mijn hoofd gezet, want ik wilde de leuke dag met Lisa niet verpesten.

Ik ga op mijn kamer zitten en pak meteen mijn telefoon erbij. Ik tik Jolie in bij mijn contacten. Ik twijfel, maar doe het dan toch.

Als ik bijna wil ophangen, wordt er toch opgenomen.

'Samar?' vraagt een zwakke stem.

'Jolie' vraag ik verschrikt. Haar stem was altijd vrolijk en hard, maar nu. Nu is het anders, ze klinkt anders. Het is een zwakke, stille stem.

'Waar ben je?' vraagt ze, en ik weet wel zeker dat ze nu onder invloed van de drugs is. Ze is niet zichzelf.

'Ik ben thuis, maar ik kan het ook het ook aan jou vragen?'

'Ik weet het eigenlijk niet, maar ik weet wel dat het niet ver van jou vandaan is. Het is donker en erg smal.'

Ik frons, waar zou ze kunnen zijn? Ik heb wel een vaag vermoeden.

'Het is wel echt hilarisch dat je me nu wel belt, ik heb je al lang niet meer gesproken.' zegt ze en ze begint hard te lachen.

Ik zucht diep.

'Blijf waar je bent' zeg ik en ik hang op. Ik snel naar de woonkamer, waar Luke languit ligt.

'Luke, wil je me even ergens heen brengen? Het is dringend' zeg ik gehaast en ik pak mijn jas van de kapstok. Het wordt echt tijd dat ik zelf mijn rijbewijs ga halen.

Luke zucht maar staat dan toch op. We stappen in zijn auto en ik geef hem instructies hoe hij moet rijden. We stoppen bij een verlaten, oude wijk. Ik stap uit de auto en kijk om me heen. Een eind verderop staat een lantaarnpaal, maar het is nog steeds erg donker. Ik pak mijn telefoon erbij en doe de zaklamp aan. Ik loop over de verouderde straat en kijk rond, zoekend naar Jolie.

Na een aantal huizen is er een smal steegje. Ik schijn met mijn zaklamp en zie Jolie zitten. Ze kijkt me bang aan. Ik schrik als ik haar lichaam scan. Ze ziet er heel slecht uit. Ze is mager, heeft wallen onder haar ogen, en een ingevallen gezicht. Snel ren ik naar haar toe en sla ik mijn armen om haar heen. Haar lichaam is koud. Ik til haar op en loop met haar in mijn armen naar de auto. Ik zet haar in de auto en sla een deken om haar heen. Ik ga ook zitten en Luke rijdt ons naar huis. Luke zegt niets, ik krijg alleen een vragende blik toegestuurd. Ook Jolie blijft stil, haar pupillen zijn erg groot en ze heeft volgens mij niet in de gaten wat er gebeurt.

Na een tijdje parkeert Luke de auto weer op de oprit. Ik til Jolie uit de auto en loop naar binnen. Ik leg haar op mijn bed. Ze valt vrijwel meteen in de gaten. Ik schud afkeurend mijn hoofd als ik haar zie liggen. Wat heeft ze zichzelf aangedaan. Ze heeft niet eens in de gaten dat ze me weer heeft gezien, ze had net zo goed bij een vreemde in de auto kunnen stappen.

Ik kleed me om en ga langs haar in bed leggen. Morgen gaat ze naar een kliniek. Morgen gaat ze stoppen met deze onzin. Het kan zo niet langer. Met die gedachte val ik na een lange tijd in slaap.

----

Sorry. Sorry. Sorry. Sorry, en nog duizendmaal sorry. Ik heb meer dan een week geen hoofdstuk geplaatst. Het spijt me echt, maar ik had gewoon niet veel inspiratie en ik heb het nogal druk met school. Daarom ga ik nu dan ook een break nemen, tot de kerstvakantie. I know, het is lang, maar ik had binnenkort de proefwerkweek en daar moet ik hard voor leren. Ik zal ondertussen wel schrijven, maar geen nieuwe hoofdstukken plaatsen. Ik hoop dat jullie dat begrijpen.

Ik hou van jullie!

xx