'Dus, heb je nog met Reece gesproken?' vraagt Manu terwijl met zijn lepel de slagroom van zijn warme chocomel haalt.

Ik bloos en kijk weg.

'Hebben jullie het weer?' vraagt Manu vol ongeloof.

'Nee, nee..' zeg ik snel.

'Samar...' zegt Manu, hij heeft me door.

'We hebben het niet, we hebben alleen gezoend ja, niet meer' zeg ik en ik kijk naar mijn voeten, die opeens heel interessant zijn.

'Hmm, dus jullie krijgen het wel weer?' vraagt Manu en hij kijkt me afwachtend aan.

Ik haal na een tijdje mijn schouder op.

'Ik weet het niet' zeg ik naar waarheid, ik weet het echt niet. Ik snap de hele situatie niet meer.

'Maar Samar, wees voorzichtig. Hij heeft je heel veel pijn gedaan. Ben niet te snel in je keuzes. Toen je hierheen kwam was je echt een wrak. Vergeet dat niet. Maak niet te snel keuzes omdat het makkelijker is. Doe wat je denkt dat goed is.' zegt Manu bezorgd.

'Ja, ja. Dat heb je nu al heel vaak gezegd, ik snap het. Wat hij heeft gedaan vergeet je ook niet zo snel. Maar ik wil verdergaan met mijn leven, ik kijk wel hoe het loopt. Hij zal in ieder geval zelf naar me toe moeten komen, hij moet de stap nemen.' zeg ik en ik speel met mijn handen.

Manu knikt en kijkt door het raam van de Starbucks, waar we nu zitten.

'Mag ik je wat vragen?' vraagt Manu na een tijdje van stilte.

Ik knik.

'Hoe hebben jullie het eigenlijk gekregen?' vraagt hij, doelend op Reece en mij.

Ik glimlach al als ik eraan denk.

'Het begon allemaal toen ik verhuisde...' begin ik.

Flashback

What the f*ck!

Ik draai me en natuurlijk staat mister arrogant daar.

Even voor de duidelijkheid als je het nog niet doorhad, het is Reece.

Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan.

'Babe' begint hij terwijl hij dichter tegen mij aankomt.

'Dus jij wilt een spel spelen?'

Ik rol met mijn ogen.

'Weet je Samar, dat kun je krijgen ook.'

'Nee dankje'

'Dus, welke sport doe je?'

'Wat boeit jou dat wat?' vraag ik geïrriteerd.

'Welke sport doe je?'

'Voetbal'

'Jij? Voetbal? Dat kan niet veel zijn.'

'Meisjes kunnen ook voetballen hoor'

Hij grinnikt.

'Ja vast. Als je zo goed kan voetballen, dan wil ik dat wel zien. Jij en ik. Zaterdag drie uur. Wedstrijdje tegen elkaar. We maken er dan ook meteen een weddenschap van. Als ik win, brengen wij samen de nacht door. Als jij wint dan..'

'Dan laat je mij met rust' maak ik zijn zin af.

'Oké, afgesproken.'

-----

Ik sta op en loop naar het muzieklokaal. Ik pak een gitaar en begin stitches van Shawn Mendes te spelen. Opeens begint iemand achter me te zingen. Ik weet meteen wie dit is. Samar. Ik draai me met een glimlach om terwijl ik door blijf spelen. Samar zingt ook verder. Ze zingt echt mooi. Ik glimlach naar haar, ze glimlacht terug. Samar komt naast me zitten terwijl het liedje doorgaat. Op het einde komen onze hoofden steeds dichter bij elkaar waarna ik mijn lippen zacht op de hare druk. Ze kust terug. Een bom vlinders ontploft in mijn buik. Ik weet het zeker, ik wil dit meisje. Dit meisje met de prachte blonde haren en de mooie stem. Ze verplaatst haar handen naar mijn haren en trekt er zacht aan. Ik strijk met mijn tong over haar onderlip en zo opent haar mond een stukje. Ik verbreek de kus en we leggen onze voorhoofden tegen elkaar aan.

'Reece ik-'

'Shhht' zeg ik terwijl ik mijn vinger op haar lippen leg, als teken dat ze niks hoeft te zeggen. Ik pak haar hand. Zo blijven we een tijdje zitten. Er wordt niks gezegd, maar het is een fijne stilte.

'Samar, wil je mijn vriendin zijn?'

Ik kijk achterom of er niet iemand anders staat. Ik bedoel, mij? Dat kan niet. Maar nee, er staat niemand anders.

'Waarom..ehh.. Ik.. Ehh...' ik wist niet wat te zeggen.

Reece kijkt me verwachtingsvol aan.

'Is dat een van je grappen, Reece? Want dan is het echt niet grappig.'

'Samar ik meen het. Ik vind je leuk, echt heel erg.'

'Bewijs het'

'Hoe?' vraagt hij.

'Bedenk zelf maar iets' grijns ik.

Daarna loop ik weg. Ik weet dat het misschien heel gemeen was, maar dat kan net zo goed een van zijn grappen zijn, en daar trap ik niet in.

Als ik in mijn laatste les zit, wordt er opeens iets omgeroepen.

*Wil iedereen nu naar de A aula komen?*

Ik geef Lisa een vragende blik, die haar schouders ophaalt. We lopen met de hele klas naar de aula, waar het podium is geopend. Dan begint iemand te spelen op de gitaar. Ik herken het liedje dat wordt gespeeld meteen. Het is Imagination van Shawn Mendes. Dat is echt mijn lievelingsliedje.

Ik draai me verrast om naar het podium om te kijken wie aan het spelen is. Het is Reece. Ben ik de enige die dit raar vindt?

Dan wordt ik opeens vast gepakt van 2 kanten en mee gesleurt richting het podium. Ik kijk opzij en zie dat het Ace en Kian zijn.

'Wat is Reece aan het doen?'

'Jou aan het bewijzen dat hij je leuk vindt' antwoordt Kian heel droog.

'Wacht, doet hij dit voor mij?' vraag ik terwijl ik stop met lopen.

'Ja, kom nu maar'

Oké, dat had ik dus echt niet verwacht.

Ik loop het podium op en pak een microfoon. Ik ga naast Reece staan en begin mee te zingen. Reece en ik kijken elkaar glimlachend aan.

Na de laatste klanken van het liedje geef ik Reece en knuffel.

'Wil je mijn vriendin zijn?' vraagt Reece dan door de microfoon.

Ik knik blij en kus ik hem. Hij beantwoord mijn kus gelijk. Gelijk hoor ik gejoel en gejuich. Dit moment is echt magisch. Ik wil dat de tijd zo stil blijft staan. Ik glimlach tussen de kus door.

---

'En zo is het allemaal begonnen' eindig ik mijn verhaal.

'Wow' is het enige wat Manu kan uitbrengen.

Ik drink mijn laatste slok van mijn chocomel en sta op.

'Zullen we gaan?' vraag ik.

Manu knikt en staat ook op. We lopen naar huis en we nemen afscheid bij het huis van Manu. Ik steek over en wil de sleutel in het slot steken tot ik mijn naam hoor.

Reece..

---

Hai

Ik vond het even leuk om een paar flashbacks te plaatsen. Dus hier is het dan. Ik hoop dat jullie het leuk vonden!

xx