Ik loop de toiletten uit, met Lisa en Emily aan mijn zijde. Iedereen kijkt onze kant op, iedereen, dus ook Reece. Hij bijt op zijn lip, wat ongelofelijk sexy is. Wow, wacht dat dacht ik toch niet?! Ik mag het niet denken, ik mag Reece niet meer leuk vinden. Het mag niet. Hij heeft me teveel pijn gedaan. Waarom kies ik altijd de verkeerde jongens uit? Ik bedoel, Nick was achteraf echt een sukkel en nu Reece.

Ik haal diep adem en loop naar de groep toe. Ik ren in de armen van Sascha, die me stevig terug knuffelt. Daarna geef ik Kian en Ace allebei een knuffel. Ik kijk naar rechts en ik zie direct de perfecte ogen van Reece voor mij. Ik bijt op mijn lip, omdat ik niet goed weet wat ik moet doen. Hem knuffelen, hem een hand geven, alleen hoi zeggen, of negeren? Zoveel mogelijkheden, dat kan mijn brein niet aan. Een hand geven valt af, negeren ook, dus dan blijft knuffelen of hoi zeggen. Knuffelen valt ook af, ik bedoel, deze mooie, knappe, leuke, jongen voor me heeft me ontzettend veel pijn gedaan, en om hem dan een knuffel te geven is een beetje raar.

'Reece' zeg ik ongemakkelijk.

'Samar' zegt Reece terug.

Reece en ik belanden in een staar moment, die wordt onderbroken door Manu die ertussen komt.

'Sam, wie zijn dit allemaal?' vraagt Manu, en hij glimlacht naar me. Ik kijk hem dankbaar aan, omdat hij me heeft verlost uit dit awkward moment.

Ik wijs iedereen een voor een aan, en als laatste wijs ik Reece aan. Manu knikt en kijkt Reece onderzoekend aan.

'Is dat je nieuwe lover?' fluistert Lisa.

Ik schud mijn hoofd.

'Alleen mijn beste vriend, hij heeft al een vriendin.' zeg ik glimlachend. Lisa knikt begrijpelijk en zet een stap terug.

'Dus..' zeg ik ongemakkelijk.

'Samar, kunnen we even alleen praten?' vraagt Reece me. Ik knik langzaam en loop achter hem aan naar buiten. Een zenuwachtig gevoel bekruipt me. We gaan op een bankje zitten.

'Wil je nog praten of?' vraag ik na een tijdje. Reece heeft nog steeds niets gezegd, hij blijft alleen voor zich uit staren, terwijl hij op zijn lip bijt. Dat doet hij altijd als hij zenuwachtig is.

'Heb je mijn brief gekregen?' vraagt hij uiteindelijk.

'Ja' antwoord ik kort.

'Je weet dat het me spijt, toch?' vraagt hij.

'Ja' antwoord ik weer kortaf.

'Mag ik je wat vragen?' vraag ik na een tijdje van stilte.

Reece knikt en ik kijk voor me uit.

'Waarom zijn jullie hier?' vraag ik.

'Om jou te zoeken Samar, we missen je. Begrijp dat. We kunnen niet zonder je. Luke die kon niet mee vanwege zijn werk, maar hij wilde zo graag mee. Hij is anders geworden Samar, hij is veel stiller, hij praat bijna niet meer. Alleen met Zara. Hij mist je zo erg. Hij kan niet zonder je. Ik kan het me wel voorstellen, je bent zijn kleine zusje dat aan de andere kant van de wereld woont. Het doet hem pijn.' antwoordt Reece zacht. Je hoort de pijn, verdriet in zijn stem.

Ik knik, omdat ik niet weet wat ik moet antwoorden.

'Dit is misschien een heel rare vraag, maar houd je nog van me?' vraag ik zachtjes.

'Samar, ik hou zielsveel van je. Echt waar. Het is zo verleidelijk om je niet te mogen kussen, je te mogen knuffelen. Ik heb je nodig, ik kan niet zonder jou leven. Ik heb het nodig dat je me aanraakt, me lieve dingen toezegt, me soms heel geïrriteerd kan maken. Zonder jou ben ik niets.' een traan rolt over zijn wang als hij dat zegt.

Ik veeg hem weg. Reece kijkt op, zijn ogen gaan van mijn ogen naar mijn lippen en weer terug.

'Mag ik je kussen?' vraagt Reece. Ik knik zachtjes met een glimlach, terwijl Reece zijn lippen op de mijne drukt. Hij kust me zacht en zo liefdevol. Wat heb ik dit gemist. Zijn perfecte lippen op de mijne. Zijn handen op mijn heupen. God wat hou ik van hem.

Reece trekt zich terug en kijkt me met een glimlach aan.

'Baby, I never stopped loving you.'

---

Oké oké. Ik kon het niet laten. Ik vond dat dit moest gebeuren. Ze waren al zo lang uit elkaar. Niet dat ze nu weer bij elkaar zijn maar het is een begin. Echt schattig. Maar oké. Whatever. Toen ik dit schreef had ik net pizza op. Maar maakt verder niet uit ofzo.

Love you all