Hij lag opeens in mijn brievenbus. Ik wist meteen van wie hij was, vanwege zijn handschrift. Waarom, waarom schrijft hij me een brief. Waarom wil hij weer contact. Eigenlijk was ik er klaar mee. Ik voelde me rot door hem. Ik wilde hem vergeten. En nu, nu denk ik weer aan hem. Ik zal hem niet vergeten, dat weet ik zelf ook wel. Alles doet me aan hem herinneren. Zelf de Reece's pieces. Erg hè. Dat snoep me aan Reece doet denken. Eigenlijk is het gewoon belachelijk. Maar een ding is zeker. Reece zal nooit weg gaan. Figuurlijk dan. Ik weet niet of ik de brief wel wil lezen. Ik wil geen excuus horen. Ik wil hem niet vergeven. Hij heeft me zoveel pijn gedaan. Dat is onvergetelijk. Ik ben nieuwsgierig, maar ik wil het eigenlijk niet weten. Ik bekijk de brief nauwkeurig. De tweestrijd in mijn hoofd is niet te missen. Moet ik hem openmaken? Aan de ene kant wel, maar aan de andere kant.. Ik zal het hem gaan vergeven, en dat wil ik niet eens. Ik wil rust in mijn leven. Ik kan de brief ook verbranden, en er nooit meer aan denken. Maar ik wil hem lezen, ik wil weten wat hij te zeggen heeft. Hoe zijn leven nu is. Ugh.. Ik leg de brief op de salontafel, en besluit er niet meer aan te denken. Ik bedenk later wel of ik hem wil lezen of niet. Ik loop naar mijn slaapkamer waar ik een klein tasje pak, waar ik mijn beurs en telefoon in stop. Ik heb vandaag met Nick, Kyra, en Manu afgesproken. We zijn een aantal weken verder, en ondertussen is de vriendschap tussen ons vieren gegroeid. Nick voelt nu ook gewoon als een goede vriend, ik voel niets meer voor hem. Daar ben ik blij om, het zou alleen maar ongemakkelijk zijn. Iedereen kan goed met elkaar opschieten, we zijn een echte vriendengroep geworden.

Ik loop het appartement uit en sluit het af. De sleutels doe ik mijn tasje en ik loop richting Manu en Ayla. Al snel ben ik daar en bel ik aan. Ayla doet open en trekt me meteen in een knuffel. Ik begroet haar en loop dan verder naar de woonkamer, waar Nick, Kyra en Manu zitten.

'Hey guys' zeg ik.

'Hey'

'Hai'

'Hoi'

Ik plof naast Kyra naar, die druk tegen me begint te praten. Ik probeer mijn aandacht erbij te houden, maar steeds dwalen mijn gedachtes af naar de brief. Ik moet weten wat erin staat.

*

Na een geslaagde middag met de vriendengroep, ben ik eindelijk weer thuis. Ik zie de brief liggen en pak hem vast. Ik zucht diep en open hem. Voorzichtig haal ik de brief eruit. Ik slik en begin te lezen.

Liefste Samar,

Het spijt me. Echt waar, het spijt me dat ik niet ben gekomen. Het spijt me dat ik je heb laten vallen toen ik wist dat je naar Amerika ging. Ik kon het niet aan. De gedachte alleen al dat je me verliet deed me zoveel pijn. In paniek maakte ik het uit. De domste zet ooit, zou ik het maar overnieuw kunnen doen. Maar het is gebeurd, er is geen 'ons' meer. Het doet me pijn om je niet meer aan mijn zijde te hebben. Om je niet meer aan te kunnen raken, je te kussen. Je bent niet meer van mij.

Ik hou van je, zielsveel. Ik was alleen gewoon te egoïtisch, ik dacht dat als ik het uitmaakte ik minder pijn zou hebben. Of dat heeft gewerkt? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik nu heel veel pijn heb. Amerika. Zo ver weg. Te ver weg. Het liefst neem ik nu het vliegtuig naar Amerika, naar jou. Maar het kan niet. Ik kan hier niet weg. Ik kan mijn vrienden hier niet achterlaten.

Wij hebben samen zoveel herinneringen, goede en slechte. Toen je in mijn leven kwam, veranderde je mij, op een goede manier. Ik ben je daar zo dankbaar voor. Je hebt mijn leven beter gemaakt. Jouw glimlach maakte mij automatisch ook aan het glimlachen. Als je verdrietig was, was ik dat ook. We hebben samen ons sprookje beleeft.

Ik weet dat je het mij niet gaat vergeven. Het was dom, ik ben een klootzak. Maar vergeet een ding niet, ik zal altijd van je houden. Weet dat. Ik zal je nooit vergeten. Waarschijnlijk zie ik je nooit meer. Maar ik zal je altijd in gedachten houden, als mijn eerste echt liefde. Als het meisje dat mij veranderde. Ik hou van je.

Reece

Een traan rolt over mijn wang, gevolgd door meerdere tranen. Een steek in mijn hart. Het doet pijn. Ik lees de brief nog eens, en nog eens. Ik trek mijn benen huilend op en kijk voor me uit. Nu pas besef ik hoeveel in hem heb gemist.

---
Haaii guys,

Sorry dat het zo lang heeft geduurd!! Dit heeft een natuurlijk wel een rede... Lees mijn boek random shit, daar plaats ik zometeen een hoofdstuk waar ik het uitleg. Daar komen trouwens ook alle andere updates over mijn boeken in.

Lieke