Reece

Stil. Het is stil hier. Het is heel stil zonder Samar. Ze maakte mijn wereld vrolijk, druk. En nu is ze weg. Nu is het stil. Nu is er geen teken meer van vrolijkheid. Het is anders. Ace en Kian zeggen niet veel meer tegen me. Ze zijn boos, boos dat ik het uitgemaakt. Maar ze zijn ook boos omdat ik niet op ben komen dagen, toen ik nog afscheid kon nemen. Afscheid nemen van Samar. Het is niet zo dat als ik was gekomen ik echt afscheid had kunnen nemen. Ik kan geen afscheid nemen van Samar. Ik kan geen afscheid nemen van het meisje van mijn dromen. Ik kan niet gewoon een knuffel geven, een afscheidskus en dan zeggen, 'dag, veel plezier'. Dat zou zo pijnlijk zijn dat ik het gewoon niet kan. Het zou gewoon niet lukken. Ik zou haar niet kunnen laten gaan.

En daarom heb ik geen afscheid genomen. Gewoon omdat ik te egoïstisch was om dat het mezelf alleen maar meer pijn zou doen. En omdat ik dacht dat ze niet zou gaan. Dat ze terug naar me toe zou komen en zeggen dat ze hier bleef, voor mij. Maar ze is echt gegaan. Ze zit nu allang in Amerika. Ze heeft waarschijnlijk al nieuwe vrienden gemaakt, ze is doorgegaan met haar leven. Ik wou dat ik dat kon, doorgaan met mijn leven. Ik kan het niet, ik kan niet verder zonder Samar. Ik kan haar niet vergeten. Dat gaat gewoon niet. Ze is te belangrijk voor me.

En dan zit ik hier nu, opgesloten in mijn kamer. Levenloos voor me uit te staren. Het doet pijn, heel veel pijn. Het is een week nadat Samar is vertrokken. School is al weer twee dagen geleden begonnen. Het is stiller in de klas. Lisa praat niet meer, Sascha en Emily ook niet veel meer. Ace en Kian proberen iedereen wel op te vrolijken, maar het werkt niet. Het is anders zonder Samar, ze moet gewoon terugkomen. Het haar erbij was alles veel beter. Met haar was alles veel vrolijker.

Voordat ik Samar kende was mijn wereld anders, mijn wereld was zonder emotie. Ik ben blij dat ik haar heb leren kennen, zij heeft mijn wereld beter gemaakt. Ik weet nog toen we nog geen relatie hadden, toen ik haar net zoals alle andere meisjes in mijn bed probeerde te krijgen. Daarna werd ik verliefd op haar en toen ik voor de hele school haar lievelingsliedje zong. Dat was ook onze eerst kus. Toen ze dacht dat ik vreemdging. En ik weet ook nog toen ik Samar over Nova heb verteld, toen ze me zo goed begreep. En de winkelwagenrace. De wedstrijd. En toen, toen was het sprookje afgelopen. Toen was ons sprookje afgelopen. Ik dacht dat 'wij' voor altijd waren, maar toch niet. Ik zucht diep. Ik sta op, pak een vel papier en ga aan mijn bureau zitten. Ik begin met schrijven.

Liefste Samar,

Het spijt me. Echt waar, het spijt me dat ik niet ben gekomen. Het spijt me dat ik je heb laten vallen toen ik wist dat je naar Amerika ging. Ik kon het niet aan. De gedachte alleen al dat je me verliet deed me zoveel pijn. In paniek maakte ik het uit. De domste zet ooit, zou ik het maar overnieuw kunnen doen. Maar het is gebeurd, er is geen 'ons' meer. Het doet me pijn om je niet meer aan mijn zijde te hebben. Om je niet meer aan te kunnen raken, je te kussen. Je bent niet meer van mij.

Ik hou van je, zielsveel. Ik was alleen gewoon te egoïtisch, ik dacht dat als ik het uitmaakte ik minder pijn zou hebben. Of dat heeft gewerkt? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik nu heel veel pijn heb. Amerika. Zo ver weg. Te ver weg. Het liefst neem ik nu het vliegtuig naar Amerika, naar jou. Maar het kan niet. Ik kan hier niet weg. Ik kan mijn vrienden hier niet achterlaten.

Wij hebben samen zoveel herinneringen, goede en slechte. Toen je in mijn leven kwam, veranderde je mij, op een goede manier. Ik ben je daar zo dankbaar voor. Je hebt mijn leven beter gemaakt. Jouw glimlach maakte mij automatisch ook aan het glimlachen. Als je verdrietig was, was ik dat ook. We hebben samen ons sprookje beleeft.

Ik weet dat je het mij niet gaat vergeven. Het was dom, ik ben een klootzak. Maar vergeet een ding niet, ik zal altijd van je houden. Weet dat. Ik zal je nooit vergeten. Waarschijnlijk zie ik je nooit meer. Maar ik zal je altijd in gedachten houden, als mijn eerste echt liefde. Als het meisje dat mij veranderde. Ik hou van je.

Reece

Ik vouw de brief dubbel en stop hem in een envelop. Dit hoeft niemand te lezen, niemand behalve Samar.

Hopelijk zal ze me ooit vergeven. Hopelijk zal ik haar ooit weer zien. Maar is dat niet valse hoop?