Vandaag ga ik. Vandaag ga ik naar Amerika. Mijn besluit staat vast. Alle spullen die ik mee wil nemen liggen klaar op mijn bed. Ik neem niet veel kleding mee, dat koop ik daar wel. Ik prop alles in mijn grote koffer. Als alles erin zit en ik zeker weet dat ik alles heb probeer ik mijn koffer dicht te maken. Het lukt niet. Ik ga er op zitten en maak de rits dan dicht.

Reece is niet meer gekomen. Ik heb hem niet meer gezien. Iedereen komt dadelijk naar het vliegveld om afscheid van me te nemen. Ik hoop echt dat Reece er ook is, maar ik ben bang van niet. Hij vindt het moeilijk, maar iedereen vindt dat, dus als hij niet komt, dan ja, dan zie ik hem waarschijnlijk niet meer. Nooit meer. Dan is hij gewoon verleden tijd. Ik zucht, ik wil helemaal niet dat Reece verleden tijd is, ik wil dat hij op het vliegveld naar me toe komt rennen om te zeggen dat hij meegaat, naar Amerika. Ook al weet ik dat dat waarschijnlijk nooit zal gaan gebeuren. Helaas.

Ik schrik op als Luke opeens in de deuropening staat.

'Klaar?' vraagt hij.

Ik knik en wil mijn koffer van mijn bed tillen, maar Luke houdt me tegen. Hij pakt het koffer en tilt het met gemak op. Hij zet het onderen in de gang neer. Ik pak nog snel mijn tas en prop daar al mijn handbagage in. Daarna loop ik ook naar onderen. Zara zit op de bank, op haar telefoon. Als ze me ziet glimlacht ze en stopt ze haar telefoon in haar broekzak. Ze staat op en loopt naar ons toe. Luke legt mijn koffer in de kofferbak van zijn auto en we stappen in, en gaan richting het vliegveld.

*

Afscheid nemen is moeilijk. Voor mij is het bijna zover. Dan moet ik afscheid nemen, afscheid nemen van alle mensen waar ik zo ontzettend veel van houd. Samen met Luke en Zara loop ik het vliegveld binnen. We lopen naar de afgesproken plek en zijn de eerste. We wachten op de anderen tot iedereen er is. Iedereen is er ook, behalve Reece. Waarschijnlijk komt hij niet meer, dat doet me echt pijn. Dan is het toch echt zover.

Ik geef iedereen een knuffel, eerst Ace, Kian, Blake, Lucas, Emma, en dan Sascha, die me met tranen in haar ogen een stevige knuffel geeft. Een traan rolt over mijn wang. Dan is Emily aan de beurt, ook een paar tranen stromen over haar wangen. Als ik me terugtrek kijk ik Emily en Sascha aan.

'Ik hou van jullie, vriendinnen voor altijd' zeg ik snikkend.

'Voor altijd' snikken ze.

Dan geef ik Lisa een knuffel. Tranen stromen ook over haar wangen.

'Best friends forever, ik ga je missen. We houden contact, ik bel je elke dag.' zeg ik zacht.

'Ik hou van je' zegt ze en ze trekt me weer in een knuffel.

'Ik ook van jou Lies' zeg ik snikkend.

Daarna trek ik Luke in een knuffel, tranen staan bij hem in de ogen, maar ik weet dat hij zich groot houd.

'Je blijft voor altijd mijn kleine zusje' zegt hij en hij probeert zijn stem zo normaal mogelijk te laten klinken, ook al hoor je evengoed dat hij trilt.

'Je blijft voor altijd mijn grote broer, ik hou van je'

'Ik ook van jou Sammie'

'Ik ga je missen'

'Ik jou ook'

Ik geef Luke en Lisa nog een knuffel. Tranen stromen over mijn wangen. Ik haat het om afscheid te nemen. Ik pak mijn koffer en tasje en draai me dan nog een keer om, kijkend of ik Reece ergens zie. Maar nee, hij is er echt niet. Hij is me niet achterna gekomen. Ik loop van iedereen vandaan. Elke stap die ik zet, is een step verder weg. Een stap verder weg van mijn vrienden, broer en ook van Reece. Het doet pijn, maar ik moet dit doen. Dit is het beste voor me. Dit is de goede keuze.

Ik draai me nog een keer om, en kijk iedereen aan.

'Ik hou van jullie, voor altijd' zeg ik en dan loop ik het hekje door. Daardoor zie ik ze niet meer. Ik snik luid en veeg mijn tranen weg. Maar het heeft geen zin, ze stromen toch weer opnieuw over mijn wangen. Ik ga echt weg, ik zie Reece niet meer. Hij heeft me in de steek gelaten.

Ik loop naar mijn gate en stap uiteindelijk in het vliegtuig. Als ik ga zitten komt het als een klap binnen. Ik ga naar Amerika, ik ga weg van iedereen en zal ze voor een lange tijd niet meer zien. Ik heb iedereen verlaten. Al snel stijgt het vliegtuig op. Ik ga, ik ga een nieuwe start maken. Ik zal Reece vergeten, al weet ik dat dat een onmogelijk opdracht zal worden. Ik ga hem vergeten, hij is een zak. Hij is een zak, hij komt niet eens afscheid nemen. Met dat beeld van hem in mijn hoofd val ik langzaam in slaap.

*

Na een tijdje word ik wakker. Ik heb geen idee hoe laat het is, of we al gaan landen of dat ik maar 10 minuten heb geslapen. Al snel wordt er omgeroepen dat iedereen zich klaar moet maken om te gaan landen. Dan heb ik dus lang geslapen. Ik maak mijn gordel weer vast en kijk uit het raampje.

*

Als we geland zijn in New York, want daar is mijn school, loop ik als een van de eerste het vliegtuig uit. Ik volg de borden naar de ruimte waar je de koffers kunt ophalen. Na een tijdje zie ik mijn koffer en pak ik hem van de band af. Ik loop naar de uitgang. Er staan heel veel mensen met borden in hun handen met namen erop. Als mijn naam op een bord staat loop ik naar de man toe. Hij pakt mijn koffer over en begeleidt me naar een taxi. Ik stap in en we rijden naar mijn appartement. Ja, mijn appartement. Ik heb hier een eigen appartement. Als ik mijn appartement binnenloop kijk ik mijn ogen uit. Het is zo mooi en groot.

Vanuit de kamer heb je prachtig uitzicht over New York. Ik zet mijn koffer neer en plof vermoeid op de grote hoekbank. Hij ligt heerlijk. Al snel val ik in slaap, de reis was ook zo vermoeiend.

---

Hey, 

Een nieuw hoofdstuk! Ik hoop dat jullie het leuk vonden! Samar is naar Amerika, zonder Reece... Hij heeft haar in de steek gelaten.. Ik heb medelijden met Samar. Ik ben niet goed in de afscheidstukken schrijven dus sorry als het slecht was.

Love you guys!

xxx

Lieke