- Dzień dobry Pani Doktor - powiedziała moja mama popychając mnie w głąb białego gabinetu. Każdy kolejny krok stawiałam z jeszcze większym przerażeniem.

- Aaa, Pani Steven, zapraszam - odezwała się szczupła kobieta po czterdziestce.

- Dziękuję - odpowiedziała moja rodzicielka. - Juliet - zwróciła się do mnie. - Siadaj dziecko.

Posłusznie zajęłam miejsce na plastikowym krzesełku na przeciwko Doktor Hemmings - stwierdziłam po nazwisku na plakietce z boku kitla.

- No więc słucham, co Panie do mnie sprowadza? - zapytała grzecznie kobieta.

- Moja córka od kilku dni źle się czuje. Ma teraz bardzo dużo egzaminów w liceum i to pewnie ze stresu.

- Rozumiem - powiedziała Pani Doktor wstukując jakieś dane do komputera. - Jakie objawy?

- Boli ją gło... - moja matka nie zdążyła skończyć, bo przerwała jej lekarka.

- Z całym szcacunkiem, ale może niech Juliet odpowie.

- Boli mnie głowa, brzuch, a od dwóch dni wymiotuję - odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

- Dobrze. Juliet, ile masz lat? - zapytała mnie kobieta.

- Osiemnaście.

- W takim razie proszę Panią - spojrzała na moją mamę - o opuszczenie gabinetu, a ciebie - wskazała na mnie - na kozetkę.

- Oczywiście - odpowiedziałyśmy równo.

Moja matka wyszła z gabinetu lekko oburzona, a usiadłam na twarde łóżko przykryte niebieską ceratą. Po chwili przy mnie znalazła się Doktor Hemmings.

- Połóż się i rozluźnij. Spokojnie - powiedziała i gestem ręki kazała mi się położyć.

- Po co to badanie? Ja chcę tylko coś na wzmocnienie. Witaminy, elektrolity, coś takiego - zapytałam zirytowana.

- Spokojnie Juliet. Ja chcę Ci tylko pomóc. Teraz musisz się skupić i odpowiadać na moje pytania zgodnie z prawdą.

- Dobrze - odpowiedziałam.

- Czy możesz być w ciąży? - zapytała, a mnie zamurowało.

- T-tak. Chyba - powiedziałam spuszczając wzrok. Czułam jak moje tentno przyspiesza.

- W takim razie wykonam ci USG i sprawdzę to. Nie masz się czym martwić.

Kobieta podwinęła mi koszulkę i nalała zimnego żelu na mój brzuch. Przyłożyła do niego głowicę i rozprowadziła maź po moim podbrzuszu. Włączyła aparat, a na monitorze ukazał się obraz, z którego tylko ona coś rozumiała. Po chcwili niepokojącej ciszy kobieta powiedziała:

- Juliet, gratuluję - usmiechnęłą się i wyłączyła maszynę.

- Nie rozumiem.

- Zostaniesz mamą, to dopiero czwarty tydzień - powiedziała, a ja poczułam jak mój oddech zwalnia i zatrzymuje się. - Wszystko dobrze? Jesteś bardzo blada.

- Nie, nic nie jest dobrze - szepnęłam zamykając oczy. Poczułam pojedynczą łzę na policzku, a poźniej nie tylko jedną, a cały potok.

- Juliet, nie płacz - czterdziestolatka przytuliła mnie, co było dla mnie nie małym zaskoczeniem.

- Moja mama chciała żebym była prawnikiem. Ja mam osiemnaście lat. Ona wyrzuci mnie z domu. Gdzie ja mam się teraz podziać? - szlochałam.

- Cii, nie powiem twojej mamie, dobrze? Sama wyjaw jej prawdę i nie bój się. Ja też zaszłam w ciążę w wieku dwudziestu jeden lat i zobacz, skończyłam medycynę.

- Naprawdę?

- Tak. Mam dwudziestoletniego syna i jestem szczęśliwa - uśmiechnęła się.

- Ale pani zna ojca swojego dziecka, a j-ja - zaniosłam się szlochem.

- Dasz radę. Mama zrozumie. Pamiętaj, że zawsze możesz do mnie przyjść.

- Dziękuję Pani - posłałam jej wymuszony uśmiech i wstałam z plastikowego siedzenia.

- I pamiętaj, nie możesz się denerwować - powiedziała, gdy byłam przy drzwiach.

- Dobrze - odruchowo dotknęłam płaskiego brzucha i wypuściłam powietrze z ust.

Teraz tylko najcięższa rozmowa w moim życiu. Opcje są dwie: albo rodzice zaakceptują mnie i to życie, które się we mnie rozwija albo wyrzucą mnie z domu. Raczej powinnam nastawić się na drugi wybór.