Uniosłem powieki. Blask jaskrawych promieni słońca lekko podrażnił mi oczy.

Moje ramie dosłownie płonęło od gorąca. Przekręciłem głowę na bok i ujrzałem parę wpatrujących się we mnie czekoladowych oczu. Tommy leżał na moim ramieniu z lekkim uśmiechem.

- Dzień Dobry, skarbie. - wyszeptał cicho.

- Zostałeś. - zdziwiłem się, ponieważ domyślałem się, że Tommy musiał całą noc leżeć i się nudzić gdy ja spałem*.

- Przecież obiecałem. Zresztą nawet nie wiesz jak fajnie było cię obserwować. Przez tą noc zapamiętałem chyba każdy szczegół twojej twarzy. - wyznał, po czym pocałował mnie delikatnie w policzek.

Moje usta samoistnie rozjaśniły się w szerokim uśmiechu. Nie pamiętam kiedy ostatni raz byłem tak szczęśliwy.

Chyba wtedy gdy do auta Scotta wlazł skunks...

- I jeszcze tak słodko mnie tuliłeś. Nie mógłbym cię zostawić, bo serce by mi pękło. - dodał, widząc mój uśmiech.

- Jest idealnie. - stwierdziłem.

Tommy leżący koło mnie, ciepło jego ramienia, wpatrujące się we mnie czekoladowe oczy, wspomnienia z wczoraj...to wszystko sprawiało, że w środku aż emitowałem szczęściem.

- Idealnie. - zgodził się ze mną - Ale niedługo trzeba wstawać do szkoły. - przypomniał.

- No i przestało być idealnie. - westchnąłem cicho.

Thomas zaśmiał się i przyciągnął mnie bliżej.

- Nim się obejrzysz, znów mnie zobaczysz, Dylan. Wrócę na chwilę do domu, pokaże Sonyi, że żyje, zaopatrzę organizm w jakieś BRH minus i przyjadę po ciebie. To będzie strasznie długa rozłąka, ale myślę, że dam radę. - powiedział śmiesznie poważnym tonem.

- Napewno? Znając twoje możliwości to będzie z piętnaście minut. To okropnie długo! - zażartowałem.

- Skrócę do dziesięciu. - obiecał - A teraz muszę się nacieszyć tym, że cię mam. - zdecydował i przywarł swoimi ustami do moich.

Uśmiechnąłem się poprzez pocałunek. Naprawdę nie pamiętam kiedy ostatnio tak często się uśmiechałem.

*W moim opowiadaniu wampiry nie śpią wcale;) Chyba, że tak jak Sonyę, ktoś je mocno pobije lub stracą dużo krwi to wtedy tracą przytomność.

* * *

Jadłem śniadanie gdy do kuchni weszła Melissa. Już od progu skarciła mnie wzrokiem, chociaż nie wiedziałem o co jej chodzi.

- Co jest? - spytałem, biorąc łyka gorącej kawy.

- Dylan...- zaczęła - Wiem, że masz już siedemnaście lat i swoje potrzeby, ale jak już oglądasz filmy pornograficzne to mógłbyś ściszyć głos! - ostrzegła.

- Ale ja nie oglądałem żadnego porno! - zaprzeczyłem.

- Nie okłamuj mnie, mój drogi! - groźnie uniosła palec w górę.

Czemu ona myśli...

O nie...O kurde...

- Taaa...masz mnie! - powiedziałem z zakłopotanym uśmiechem - Te jęki to z telewizora. - skłamałem.

- Mówiłam! - odparła dumnie, że przyznałem jej rację.

Usłyszałem ciche pukanie do drzwi i poczułem jak serce zaczyna bić mi szybciej.

Melissa ruszyła na korytarz by otworzyć.

- Thomas! - ucieszyła się na jego widok - Wejdź! - zaprosiła go do środka.

- Pomyślałem, że podwiozę Dylana do szkoły. - oznajmił przemiłym głosem, na co zachichotałem cicho i pokręciłem głową.

- Jesteś taki uczynny! - pochwaliła go.

Przewróciłem oczami i postanowiłem do nich dołączyć zanim Tommy zrzyga mi się tutaj tęczą.

Założę się, że gdyby mogła, matka zamieniłaby mnie na Thomasa.

Ustałem w małym korytarzyku i wzrok Tommiego od razu spoczął na mnie.

Szczęście znów do mnie wróciło i mógłbym przysiąść, że zaraz rozerwie mnie ono na strzępy.

- Jedźcie już, bo się spóźniecie i Dylan...- Melissa spojrzała na mnie - Żadnych bójek! - nakazała.

- Zobaczę co da się zrobić. - przytaknąłem i wyszedłem z Tommym z domu.

Chwilę później, delektowałem się pięknie brzmiącym warkotem silnika mojego ulubionego modelu samochodu.

- Co się tak zachwycasz? - Thomas dostrzegł moją fascynację jego autem.

- Kocham ten samochód! Jest zajebisty! Wiesz, że to mój ulubiony model? I ten dźwięk silnika! - wykrzyczałem z ekscytacją.

- Może to głupie, ale zaczynam być zazdrosny. - wyznał - Kochasz ten samochód chyba bardziej ode mnie! - zarzucił mi.

- Em...musiałbym się zastanowić. - powiedziałem.

- C-co? - oderwał wzrok od drogi i spojrzał na mnie z niedowierzaniem.

Uśmiechnąłem się szeroko.

- Żartowałem, idioto! - pokręciłem głową.

- No ja mam nadzieję, bo inaczej będę przyjeżdżał po ciebie na rowerze. - zagroził.

Zamyśliłem się na chwilę.

- To by mogła być naprawdę ciekawa podróż. - stwierdziłem.

Tym razem to Tommy wybuchł śmiechem.

* * *

Na korytarzu dostrzegliśmy Minho, Jackoba, Sonyę oraz Brendę.

Z szerokim uśmiechem podeszłem wraz z Tommym do grupki znajomych.

- A tobie co tak wesoło, złamasie? - spytał mnie Minho.

- Mam dziś dobry humor. - wzruszyłem ramionami.

Minho przyjrzał mi się uważniej, po czym uśmiechnął złośliwie.

- Noooo! Dylu skakał na badylu, co? - zwrócił wzrok na powstrzymującego się od śmiechu Thomasa - Newtie! Ty ogierze! - wykrzyczał wesoło.

- Zamknij się, Minho! Nie skakałem na żadnym badylu! - zaprzeczyłem.

- A Newt nie wrócił dziś na noc, bo? - podchwyciła temat Sonya.

- Łooooo! Wydało się, złamasy! - ucieszył się Minho.

- Przestańcie. - straciła ich Brenda za co byłem jej wdzięczny - Byłam u Scotta. - oznajmiła, a ja natychmiast zapomniałem o zażenowaniu w jakie wprowadził mnie Minho.

- Byłaś u niego? - spytałem.

- Tak. Tylko ludzie nie mogą odwiedzać nowoprzemienionych. Tęskni za tobą. - powiedziała.

- Ja za nim też. - wyszeptałem, jednocześnie czując jak Tommy obejmuje mnie ramieniem.

- A! I jeszcze jedno! - przypomniała sobie Brenda - Powiedział, cytuję "Jeśli dotknie chociaż jednym palcem mój samochód lub będzie szperał w moim pokoju to mu skopie dupe jak stąd wyjdę". - powtórzyła słowa mojego brata.

- Em...okej. - przytaknąłem.

Kurde...co prawda auta nie ruszałem.

- Cześć, Dyl! - podszedł do mnie Chuck - Ej! Fajna bluzka! Gdzie kupiłeś? - spytał.

Spojrzałem po sobie.

- Eee...Zabrałem z pokoju Scotta. - wyjaśniłem, przez co Brenda zachichotała cicho pod nosem.

- Stilinski! - odwróciłem się gdy usłyszałem swoje nazwisko.

Przy drzwiach sali numer 213 stała nauczycielka od matematyki.

- Dyrektor chce cię widzieć. - poinformowała.

Spojrzałem na Tommiego.

- Czemu zawsze to ja chodzę na dywanik? - marudziłem.

- Bo mnie już tam widzieć nie chcą. - wyjaśnił z uśmiechem.

- Idź. Poczekamy tu na ciebie, badylu! - odezwał się Minho.

Przewróciłem oczami.

- Zabij go jak mnie nie będzie. - powiedziałem na odchodnym do Thomasa.

- Ej! - oburzył się Minho.

Przekroczyłem próg gabinetu dyrektora i usiadłem na przeciwko niego.

- Dobry. - przywitałem się.

- Dobrze cię znów widzieć, Dylan. Jak się czujesz? - spytał.

- Jest okej. - odpowiedziałem.

Jest o wiele lepiej niż okej po wczorajszej nocy spędzonej z Tommym!

- To dobrze. - dyrektor pokiwał lekko głową - Wezwałem cię tutaj, ponieważ razem z innymi nauczycielami zdecydowałem, że ze względu na bezpieczeństwo i to co ostatnio przeżyłeś...- urwał na chwilę, po czym kontynuował - Mam na myśli twojego brata i sprawę z Arisem. To naprawdę straszne i bardzo cię przepraszamy, że to wogóle się wydarzyło. Przykro mi, Dylan. - wyznał szczerze.

- Mi też jest przykro. Może pan przejść do rzeczy? - spytałem, zniecierpliwiony.

Koleś! Streszczaj się! Tam, za drzwiami czeka na mnie seksowny chłopak, który robił ze mną wczoraj nieziemsko przyjemne rzeczy, a ty mi tu pierdolisz jak bardzo ci przykro!

- Zdecydowaliśmy, że wrócisz do swojej starej szkoły. - oznajmił.

Jak to się dzieję, że człowiek jest szczęśliwy, a zaraz potem wszystko szlag trafia?!

NOTKA OD AUTORA
I Dylan wraca na stare śmieci. Nie zapominajmy, że czeka tam na niego Jeremy i reszta;)

Nowy hasztag! #DyluDyluNaBadylu 😂😂😂👍