Scott zatrzymał się pod moją szkołą, ale gdy chciałem wysiąść, złapał mnie za ramię.

- Pamiętasz co masz zrobić? - spytał mnie.

- Nie dać się zabić? - udawałem głupiego.

Scott przewrócił oczami.

- Przecież wiesz! - upomniał mnie.

- Przeproszę Chucka, a co do Thomasa to...ja mu chyba tego nie powiem. - wyznałem.

- Jak chcesz, bro. - Scott wzruszył ramionami.

Wysiadłem z Chevroleta i skierowałem się w stronę budynku.

Serce znów zaczęło mi walić gdy szedłem przez korytarz. Każdy odwracał się w moją stronę i patrzył na mnie ze zdziwieniem.

Czego się boisz, Dylan?!

Spojrzałem przed siebie i poczułem jak po plecach przechodzi mi dreszcz, a puls przyśpiesza jeszcze bardziej.

Na końcu korytarza stał nie kto inny jak pierdolony Sangster w towarzystwie jakiegoś chłopaka. Śmiali się i rozmawiali. Przyjrzałem się koledze Thomasa. Wielki, barczysty, ciemnowłosy koreańczyk.

Jebana pijawka!

Stop! Bo jeszcze pomyślę, że jestem zazdrosny!

- Uważaj, bo zawału dostaniesz. - odezwał się chłopak, stojący obok mnie.

Spojrzałem na niego i gdy tylko zobaczyłem długie włosy, od razu rozpoznałem Jackoba.

- Em...sorka, że rozwaliłem ci baseballa na głowie. - wymamrotałem.

- No co ty? To było boskie! - wykrzyczał z uśmiechem.

- Co? - zdziwiłem się.

Za mocno go uderzyłem? Zwariował?

- Przynajmniej coś zaczęło się dziać w tej budzie! - powiedział wesoło.

Uśmiechnąłem się. Przypominał mi Scotta.

- Więc tak myślę, że skoro mnie przeprosiłeś to raczej pogodziłeś się z losem, hug? Chodź! - otoczył mnie przyjacielsko ramieniem - Poznasz moich znajomych! - zdecydował.

Nie miałem nic do gadania, bo prawie siłą zaciągnął mnie w głąb korytarza.

Przy oknie zobaczyłem grupkę osób do której zmierzaliśmy. Był tam jakiś brzydki brunet (bez urazy dla fanów Aris'a), dwie dziewczyny, brunetka i blondynka oraz...no właśnie, był tam również ten pierdolony koreańczyk.

To gdzie jest Thomas?

- Galliego nie ma, więc poznasz go później. - odezwał się Jackob - To jest Aris. - wskazał na brzydkiego bruneta - I Brenda. - szatynka uśmiechnęła się do mnie szeroko.

- To ty podrywałaś mojego brata? - spytałem.

- Ten słodki słodziak Scott to twój brat? - ucieszyła się.

Pokiwałem twierdząco głową.

- To Sonya. Nie podrywaj jej tylko! - ostrzegł, przedstawiając mi ładną blondynkę.

Jej włosy przypomniały mi piękny odcień włosów Sangstera.

Kurwa! Nie myśl tak!

- Czemu mam jej nie podrywać? - zdziwiłem się.

- Bo to siostra Sangstera. - wyjaśnił z uśmiechem - A to jest Minho. - wskazał na jebanego koreańczyka, którego już nie lubiłem.

Ogarnij się! Nie lubisz go tylko dlatego, że gadał z Thomasem?!

- Hej! Wymiatasz z tym baseballem, stary! - poklepał mnie po plecach.

Zdecydowałem...lubię go.

- Dzięki. - odrzekłem - Nie widzieliście dziś Chucka? - spytałem.

- Tego szczyla? - odezwał się Minho - Newtie z nim siedzi. Zobaczył go i poszedł z nim pogadać. - wyjaśnił jakby od niechcenia.

- Newt gada z Chuckiem?! - niedowierzał Aris.

- Mnie się pytasz, klumpie? Też się, kurna zdziwiłem! Chuck był smutny jakiś, ale cholera tam go wie! - wzruszył ramionami koreańczyk.

Ja wiem. Chuck jest smutny przeze mnie.

Skoro Minho i reszta nie wiedzą czemu Chuck jest smutny to może nie słyszeli moich wczorajszych wrzasków.

- Czemu nazywacie Thomasa Newtem? - zastanawiałem się.

- Ha! W pierwszej klasie na lekcji historii nauczyciel gadał o Isaacu Newtonie! - zaśmiał się Jackob.

- I? - nie zrozumiałem.

- To wtedy Thomas pierwszy raz przywalił nauczycielowi. Często się bije. - wyjaśnił Minho.

- Słyszałam, że ty też. - powiedziała Sonya.

- Czasami. - skłamałem.

Sangster się bije?! Super! Dobrze, że nie oberwałem od niego za te swoje odzywki!

- I od tamtej pory nazywamy go Newtem. - uciął temat Aris.

- Gadacie o mnie? - usłyszałem za plecami i serce podeszło mi do gardła.

Mój puls pewnie był słyszalny z daleka.

- Ględzimy o tym i o tamtym. - odparł znudzonym głosem Minho.

- Fajnie. - wyszeptał Sangster - Dylan? - zwrócił się do mnie.

Złapałem głęboki oddech, po czym powoli odwróciłem się do niego.

- Powinieneś pogadać z Chuckiem, nie sądzisz? Nie dbam o tego gnojka, ale nikt nie będzie obrażał mojej rasy. - wysyczał gniewnie.

- O co chodzi? Dylan właśnie się pytał o Chucka. Chyba go szukałeś, nie? - zapytał mnie Jackob.

- Serio? - zdziwił się Thomas - Szukałeś go? - spytał mnie.

Zanim zdążyłem odpowiedzieć, Sangster odezwał się znowu.

- Jest na łączniku. Zalewa się łzami. - powiedział z odrazą.

Spojrzałem mu w oczy. Dostrzegłem tam tylko niechęć.

Zjebałem.

Bez słowa, odeszłem od grupki uczniów i skierowałem się na łącznik, który łączył szkołę z salą gimnastyczną.

Zadzwonił dzwonek, ale nie przejmowałem się tym.

Chuj z lekcjami!

Tak jak powiedział Sangster, znalazłem Chucka wycierającego twarz z łez.

- Hej. - przywitałem się i usiadłem obok chłopaka.

- Czego chcesz? Newt powiedział, żebym nie przejmował się takim głupkiem jak ty oraz żebym ci przywalił jak wyzwiesz mnie jeszcze raz. - oznajmił Chuck.

Zatkało mnie.

Sam sobie nawarzyłeś tego piwa, geniuszu!

- Przepraszam. Ja wcale nie mówiłem na poważnie. Wkurzyłem się na Thomasa i ....- urwałem - Wkurzyłem się na samego siebie...- sprostowałem - I mnie poniosło. Naprawdę bardzo mi przykro. - wyznałem.

- Myślisz, że przeprosiny tu coś dadzą? - spytał.

- Nie, ale gdy byłem mały to mama zawsze mi mówiła, że jak zacznę od słowa "Przepraszam" to reszta nie będzie miała znaczenia. - przypomniałem sobie.

- Wiesz co to oznacza? Twoja matka jest mądrzejsza od ciebie, Dylo. - uśmiechnął się lekko.

- Wiem. - zaśmiałem się cicho.

- Ostatnia szansa, Dylo. Jeśli znów mnie obrazisz to nie chcę cię znać, kapujesz? - spojrzał na mnie wyczekująco.

- Kapuję. - przytaknąłem.

Uginam się przed wampirami. Co się ze mną dzieje?!

- Idę na lekcję, bo mnie historyczka zabije. - powiedział Chuck wesoło i wstał.

- Ja też spadam. - zdecydowałem i wyciągnąłem swój pognieciony plan z kieszeni.

- Mam teraz...no nie! - wyjąkałem - Czemu w tej szkole jest tyle zajęć matematyki?! - wkurzyłem się.

- Ale przynajmniej ostatni masz w-f. - Chuck zajrzał w moją kartkę.

- Ta. Mam nadzieję, że Jeremy nie doszedł jeszcze do siebie. - powiedziałem cicho.

- Kto? - zdziwił się.

- Nieważne. - machnąłem ręką.

* * *

Nie zdążyłem dobrze usiąść w ławce, a już dostałem papierową kulką w głowę.

Ze złością podnosiłem zawiniątko z ziemi i wyprostowałem na blacie stołu.

Zobaczyłem ładny, pochylony charakter pisma.

Rozejrzałem się po klasie i zatrzymałem wzrok na wpatrującego się we mnie swoimi czekoladowymi oczami blondyna.

Zacząłem czytać wiadomość. Moje serce rozpędziło się do granic możliwości.

Podsłuchiwałem twoją rozmowę z Chuckiem. Co to znaczy, że jesteś zły na siebie? Przecież nie zrobiłeś nic.
Apropo, słyszałem także twoją ranną rozmowę z bratem i mam pytanie. I tak, wiem, że miałeś zamiar przeprosić Chucka. Chciałem dać ci tylko nauczkę, bo naprawdę nie lubię obrażania mojej rasy.
Czego nie chcesz mi powiedzieć?
Tylko upominam, że i tak to od ciebie wyciągnę, więc lepiej mów od razu.

Zjebałem.

NOTKA OD AUTORA
Nasz Dyl zaczyna się zmieniać powoli, ale czy nie wybuchnie pewnego pięknego dnia? ;)
❤😘❤