el pasado [n.]
____________________
the past.

MAXINE.

"Come in." sabi ko. Senyales na para pumasok at agad naman ako tumayo ng maayos galing sa kama.

"Anak, dinalhan na kita ng almusal mo. Kainin mo ito habang mainit pa." sabi ni Mom.

"Ayoko pa Ma. Mamaya nalang siguro. Salamat." sabi ko. Ayoko pang kumain kasi wala naman talaga akong gana kumain ngayon. Bakit? Ewan ko.

"Osige, iwan ko nalang ito rito. Promise mo muna kakain mo yan. Ayaw kong hindi ka kumakain. " malungkot na batid ni mommy at lumabas sa kwarto ko.

"Yes, Mom." sabi ko. Bago siyang tuluyang unalis may huling sinabi siya.

"Anak, hindi ko man alam kung bakit ka nagkakaganyan pero please naman anak, huwag mong pabayaan ang iyong sarili. Stop punishing yourself. Move on. I'm sure she's in a better place na than here. Okay? I know it's hard but eventually you'll get there."

Natahimik ako sa sinabi ni mom. Tama siya. Kailangan ko ngang mag move on. Pero paano? Hindi ko kaya. Hindi ko kaya hindi sisihin abg sarili ko sa mga nangyari.

"Okay. I understand, dear. But always know that your Dad and me myself are here for you, huh? Always." naalala ko ang mga sinabi ni Mom nung ibang araw.

Halata sa mukha ni mommy ang pag-aalala. Hindi ko man lang masabi sa sarili kanila kung ano ba talaga ang nangyayari sa akin at kung anong nararamdaman ko at bakit ako nagkakaganito. It was years ago.

AYOKO NA. AYOKO NA IYON MAALALA. GUSTO KO NANG BURAHIN IYON SA ISIP KO. HINDE. IMPOSIBLE. HINDI AKO IYON. SANA AKO NALANG.

I was still young that time. I had no one to ask help for. Sana mapatawad mo ako.

FLASHBACK~

Paglipas ng ilang buwan, hindi ko na nakita pa ang presensya niya. Ni anino niya wala. Hindi na siya nagpakita muli.

'Baka nakalimutan ka na nun.' sabi ng isip ko.

'Hinde. Imposible.' panlaban ko sa isip ko.

Mga ilang sandali, may pumasok sa isip ko. Paano kung nasa playground siya? Kasi doon naman kami unang nagkita. Yung saan kami unang nagkakilala? At doon ako dinala ng aking mga paa. Pinuntahan ko yung swing na kung saan una niya akong kinausap.

Tama nga ang hinala ko, naroon nga siya. Isang batang mukhang babae  na malungkot ang umuupo sa duyan.

"BATAAA!" sigaw ko. Napalingon naman siya agad. Biglang nawala ang kanyang lungkot nang makita niya ako.

"Bata? Maxi? Ikaw ngaaa!" sabi niya sabay yakap sa akin ng mahigpit.

"Bata, bakit ka malungkot kanina?" tanong ko.

"Eh kase, wala pa yung friend ko si Maxi. Ngayon ka pa lang dumating." sabi nito at mukhang maiiyak na.

"Tara, laro tayo?" tanong ko.

"Sige! Ikaw taya! HAHAHAHAHA!" nagulat naman ako sa bigla niya akong ginawang taya at tumakbo.

Naghahabulan kame sa playgorund. Napahinto ako, hinihingal na ako. Ako parin ang taya. Sadyang mabilis talaga siya. Lumapit siya sa akin nang mapansin niyang hindi ko na siya hinahabol.

"Bata, okay ka lang? Ayaw mo na ba?" tanong nito. Bakas sa kanyang mukha ang pag-aalala.

Totoong pagod na nga ako pero agad naman may pumasok sa utak ko.

"IKAW NA TAYA! HAHAHAHA!" sigaw ko at tumakbo na agad. Nagulat naman siya at sinimulan niya na akong habulin.

"Not fair! Come here! I will get you." sigaw niya at hinabol ako.

Napansin kong nakalayo na pala kame ng konti sa park. Hindi ako huminto sa pagtakbo hanggang sa napansin kong malapit na kami sa kalsada.

"Ikaw na taya! Yeeey!" sabi ni Elijah sabay talon. Hindi ko namalayan na nandoon na pala siya sa likod ko. Hayy, ang bilis ng batang 'to.

Di na ako nag aksaya ng ilang segundo pa at hinabol siya. Pagkatapos ng ilang sandali, hiningal na ako. Sinusubukan kong ipakalma ang sarili ko kung hindi lang ito nangyari hindi sana...

"Bata? Anong problema?" tanong ni Elijah. Lumapit siya sa akin, nag-aalala siya.

Bago pa ako makapagsagot, nakita ko ang kotseng papalapit sa akin at dun ko lang napagtanto na nasa gitna kami ng kalsada. Agad ko naman nilingon kung saan si Elijah.

"MAXI! ELIJAH! TAKBO!" sigaw ng ate ni Maxi.

Bago pa iyon sinabi ng ate ko, bago ko pa mailigtas si Elijah, tumakbo na siya papunta sa akin at ang tanging nakita ko na lamang ang mabilis na pagtakbo ng kotse patungo sa amin at ang duguang mukha ni Elijah. Naaksidente kami. Hindi ko namalayan, dumudugo na pala ang kabilang parte ng ulo ko. Si Elijah lang ang tanging iniisip ko. Siya ang unang batang lumapit sa akin at niyaya akong maglaro. Siya na ngumiti lamang ako bilang sagot ay masayang masaya na siya. Inikot naman ng mata ako ang lugar kung saan kami napadpad. Nasa gilid ng daan na pala kame. Ang lakas ng impact ng pagkabangga sa amin.

Hindi ako makagalaw. My whole body is numb.

Parang naninigas ang mga parte ng katawan ko. Si Elijah. Hinanap agad ng mga mata ko si Elijah. Nakita ko siyang walang malay. Even though I tried to save him, he still save me. But it was too late, naaksidente kaming dalawa.

"Elijah..." sabi ko ng nanunuyo na ang lalamunan ko. Sana okay lang si Elijah. Kung may mangyari man sa kanya, hindi ko kakayanin. Agad ko naman hinanap ang ate ko to call for an ambulance.

Dumating na ang ambulansya. Pero huli na. Bago pa ako lapitan ng isa sa mga first aid, everything went black.

------------------

Nagising naman ako sa ospital na akong nakahiga. Puro maputi lang ang makita ko sap paligid ko. Wala ba talagang plano ang ospital mag decorate?

Nasaan ako? Am I dead?

Lumapit naman sa akin sina mommy, nag-aalala siya ng sobra sobra. Eh halos di nga raw siya makatulog dahil sa pag-aalaga at paghintay ng gising ko dahil comatose raw ako ng dalawang araw. Si daddy naman nasa tabi lang ni mom nang dinala ako sa ospital. Tinanong ko naman kay dad kung okay lang yung batang kasama ko.

"Bata? Sinong bata anak? Ang natatandaan ko lang ay yung batang ikinuwento mo sa akin yung naging kalaro mo sa park dati." sagot ni Mom. Bigla kong naalala na di ko pa pala naikwento na si Elijah at Bata ay iisa.

"Mom, Elijah is my friend. Siya at si Bata ay iisa." sagot ko. Gulat at takot lamang ang tanging makita at mapinta ng mukha ni Mom ngayon. Hindi kaya...? NO. HINDI PWEDE. HINDI MAARI.

"Mom? Dad? May nagnyari po ba kay Elijah?" tanong ko.

Wala akong narinig na sagot galing kay mommy kaya tinanong ko siya ulit.

"Mom, si Elijah? Okay lang ba siya?" muli kong tinanong, eh mukha namang sasabihin na ni Mom.

"Anak...wala na siya." sabi ni Mom.

And there at that moment, my very tears betrayed me. ang sabi ko, di ako iiyak pag may ibang tao dahil ayokong maawa sila sa akin. Mom saw me crying that time halos inatake ako ng sakit ko.

Sa sobrang pag-alala ni Mom, nalaman ni Dad at pinauwi muna kami sa Japan para namang makapagpahinga ako. To get rid of this painful experience or past.

END OF FLASHBACK~

Napansin kong tumutulo na pala ang mga luha ko at umiiyak na pala ako. Up until now, I am slowly doing fine. I think I'm getting closer to moving on but it still comes back to me. Dad and Mom had always been checking up on me. Because there was this time I had nightmares every night and my mom was so worried they had to stay with me and wait for me to sleep and take turns watching me, incase I'll have an attack or a nightmare tuwing madaling araw.

Ever since that day. I tried very hard every night not to have a nightmare of the past. One reason is that I don't want to be so much of a burden to Mom and Dad. They've done so much just to get me out of this darkness. And I can move on if I don't think much of the darkness that consumes me. I need to get out of this darkness.

Naalala ko nanaman siya. Dahi dito, naisipang kong sumulat ng liham. Matagal tagal narin nang huling naisulat o isinulat ko para sa kanya at pinadalhan sa kanila. Oo, sa bahay nila mismo ko pinapadala kahit alam ko na galit na galit sa akin ang mga magulang niya. Alam kong masaya na siya sa kung naroon o saan man siya ngayon at ang tanging gusto niya rin ay maging masaya rin ako.

Pero hindi ako masaya.

'Dear Elijah,

Kamusta ka? Naalala mo pa ba ako? Si Maxi to. Galit na galit ang mga magulang mo sa akin at ngayon dahil sa nangyari sa iyo. Pinagsisihan ko ang araw na iyon Elijah. Kung sana hindi iyon nangyari o kaya sana ako lang iyong... Hayyy. Okay ka lang ba? Miss na miss na kita. Bigla ka nalang nawala, iniwan mo ako. Bakit pa kasi ikaw ang..? Bakit di mo sinabi sa akin? Akala ko ba friends tayo. Kung sakaling babalik ka man dito muli, may mga sulat akong iniiwan o pinapadala sa harap ng bahay niyo. Lahat yun naroon. Mababasa mo kaya ang mga iyon? Sana nga. Ang dami kong gustong sabihin sa iyo kaso wala ka. Elijah, bakit kasi bigla bigla mo nalang akong iniwan? :( Yan tuloy wala na akong kalaro tuWing pumupunta ako sa park. Ilang taon na rin ang lumipas. Kung pwede lang, bibisitahin kita diyan. Alam mo ba na high school na ako next year? Tayong dalawa dapat yon. Hayyy, sana andito ka Elijah.

Nagmamahal,

Maxi'

~

• • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • • •
A/N:

Sa wakas! Firt chapter is posted! Medyo nakakalito ba? Bitin? Sorry for the grammatical errors and spelling po. I hoped you liked it.

I tried my best to update today dahil naman na due na ako sa araw na sinabi kong i-uupdate ko na.

Don't forget to comment and vote!

Thank you!

- Miss E