Geneza

Anno Domini 1590 wszystko się zmieniło. Tego roku Hideyoshi Toyotomi, kampaku, defakto władca Japonii, wysłał armię na podbój Korei. Inwazja przebiegała wyśmienicie. W maju padł Seul a w czerwcu Pjongjang. Wówczas Chińska dynastia Ming wysłała wojska w ramach sojuszu z Koreom lecz już w kwietniu 1591 na południu nad rzeką Yalu Jiang niedaleko miasta Sakchu Cesarskie wojska Ming i wspierające je resztki armii Korei doznały druzgocącej klęski a ich armie niemal doszczętnie rozbite. Idąc za ciosem w Lipcu Hideyoshi wysłał wyprawę morską której celem był Beijing, stolica Dynastii Ming. Po Miesiącu oblężenia Dynastia skapitulowała i uznała zwierzchnictwo Japonii nad Koreom. Do Marca 1592 ostatnie punkty oporu w Korei uległy przed potęgą Japońskiej armii.

Hideyoshi uradowany tak wielkim zwycięstwem nakazał marsz na Mandżurie którą do 1595 w całości zajęto mimo oporu tamtejszych ludów koczowniczych.

Tego roku, za namową samego Cesarza, wprowadzono ustawę wedle której wszyscy ludzie nie będący rdzennymi Japończykami po trzech latach mieszkania na jej terenie mogą ubiegać się o zdobycie prawnego obywatelstwa co już za kilka lat ma przynieść niespodziewane efekty. 

Jednak Hideyoshi w swej ignorancji wypowiedział wojnę Chiną licząc na szybki podbój tego kraju. Jednak po pół roku działań wojennych wojska Japońskie ugrzęzły. Wojska Ming ukrywały się w miastach i stosowały taktykę spalonej ziemi jak i wojny podjazdowej i latem 1597 Japonia była zmuszona podpisać biały pokój z Dynastią Ming.

W 1598 Hideyoshi Toyotomi zmarł. Jego syn był za młody, miał zaledwie 5 lat, by przejąć władzę. Pomiędzy 1598 a 1600 w Japonii toczyła się de facto  wojna domowa. W wyniku bitwy pod Sekigaharą Ieyasu Tokugawa przejął pełnie władzy nad Japonią jako Siogun, na którego został jednak mianowany dopiero w 1603 przez samego Cesarza. Między czasie niszczył wszelaką opozycję w tym tą na ziemiach niedawno podbitych. Syn i cały ród Hideyoshiego został wymordowany by nie spiskował przeciwko rodowi Tokugawałów. 

W 1605 roku Ieyasu oddał jednak tytuł Sioguna w ręce swojego syna Hidetady Tokugawały choć tak naprawdę to on dalej sprawował władzę w Japonii. Tuż po oddaniu władzy zebrał armię i wyruszył na jej czele w kierunku w którym nikt by się nie spodziewał. Skierował się bowiem na północ! Na Syberie i do 1610, w bardzo szybkim marszu, dotarł do gór Ural. Po drodze toczył walkę z regionalnymi plemionami i wojskami Carstwa Rosji które uważało te tereny za swoje od czasów Ivana Groźnego. Jednak były to słabe i małe wojska które Ieyasu niszczył bez większego trudu. Zmożony jednak chorobą był zmuszony powrócić do kraju. Ustanowił granice Cesarstwa na Uralu i mianował gubernatorów nowo zdobytych regionów. Rosja nie interweniowała gdyż była zajęta poważniejszą walką z Rzeczpospolitą. W 1614 Ieyasu zdołał wrócić do kraju i dwa lata później w 1616 zmarł a pełnie władzy zyskał teraz jego syn Hidetada Tokugawała.

Tuż przed śmiercią Ieyasu mianował syna Kazutoyo Yamanouchi głównodowodzącym wojsk na dalekim wschodzie i nakazał rozpocząć pełną Inwazje na Rosje i pod koniec 1616 roku wojska Japonii przekroczyły Ural. Rosja przerażona wizją walki na dwóch frontach, ciągle toczyła wojnę z Rzeczpospolitą, zawarła z Rzeczpospolitą rozejm w Dywilinie na mocy którego zrzeka się ona Smoleńszczyzny, Czernichowszczyzny i Siewierszczyzny i zobowiązuje się płacić co roczny trybut. Jednak to nie wiele jej daje gdyż wojska Japońskie przerażająco szybko dostosowują się do nowych warunków walki. Po bitwach pod Kirowem, nad rzeką Wiatkow niedaleko miasta Nolinsk, i pod Włodzimierzem a także po zdobyciu Nizinnego Nowogrodu, Kazania i Twieru wojska Japońskie, uzbrojone teraz w zdobyczną broń Rosjan, ruszyły na Moskwę która po pół rocznym oblężeniu została zdobyta i do końca 1619 Japonia de facto władała całą Rosją. Nie wszyscy jednak Bojarzy się podali. W wielu miejscach takich jak na przykład Wielkie Łuki stacjonowały wierne Rosji oddziały Rosyjskie. Car co prawda nie żył ale to była wedle wielu przeszkoda do pokonania. Postanowiono ofiarować Rosję Szwecji jeżeli ta wkroczy tu ze swoimi oddziałami na co ci natychmiast przystali. Jednak Japończycy się o wszystkim dowiedzieli i przeprowadzili uderzenie wyprzedzające w wyniku którego pokonali o wiele lepiej wyposażone oddziały Szwedzkie i szybko zajęły prawie pół Finlandii. 

Jednak Yamanouchi za prawdziwe zagrożenie uwarzał nie Szwecje lecz Rzeczpospolitą. Słyszał bowiem opowieści o wielkich zwycięstwach tego kraju jak i o ich wspaniałych dowódców jakich posiadała. Jednak jako człowiek uważający się za realistę uznał że częściowo te opowieści zostały przesadzone. Mimo to już w 1619 roku rozpoczął przygotowania do inwazji które pełną parą ruszyły jednak dopiero w 1621. Czekał bowiem na posiłki z ojczyzny jak i potrzebował czasu na przeszkolenie swoich ludzi w posługiwaniu się bronią palną. W 1620 zawarł pakt handlowy z Imperium Osmańskim dzięki któremu zapewnił sobie stały dostęp do zapasów prochu i broni. W 1622 wydawało się że jest gotowy na wojnę mimo iż toczył ciągle jedną ze Szwecją i resztkami Rosji.  

Jednak już 8 Lipca 1622 wiedział że jest inaczej. Wysłał bowiem na teren Rzeczpospolitej oddziały które miały wybadać sytuację w tym kraju. Największy miał tysiąc ludzi. Jakim więc szokiem dla niego była wieść że tysięczny rozdział składający się z doświadczonych żołnierzy zaprawionych w walce niemal w całości poległ w starciu z niemal dziesięć razy mniejszymi siłami wroga! Już wiedział że wojny z Rzeczpospolitą zaczynać nie może. Ze starć z innych patroli wiedział że tak naprawdę nie doceniał wroga. Wysłał więc posłańców do Warszawy by podpisać pakt o pokoju. Sejm zażądał jednak by Yamanouchi przybył tu osobiście i sam złożył im tą propozycję. Mimo niechęci zrobił to i w eskorcie 3 tysięcy samurajów, co w stolicy Rzeczpospolitej zrobiło nie małe poruszenie i wzbudziło ogromną fascynacje przybyszami. Został powitany przez samego Króla Zygmunta III Waze i ze zdziwieniem odkrył jak podobny ustrój panuje w tym kraju jak i u jego samego. Jedyne czego nie rozumiał do elekcja monarchy. Według niego to było całkowicie bez sensu i wprowadzało w kraju zamęt. Następnego dnia po odpowiednim przywitaniu jak równy z równym Yamanouchi z pomocą tłumacza przedstawił swoją prośbę na pokój pomiędzy krajami na co Sejm po ponad 3 godzinnej debacie zatwierdził. Trzy dni później Yamanouchi wyjechał z Warszawy żegnany, ku jego zaskoczeniu, przez wielotysięczny  uradowany, wiwatujący tłum. Odprowadziła go Husaria samego Króla Zygmunta a ludzie rzucali kwiaty przez co Yamanouchi po powrocie do Moskwy zaprzestał wszelkich wrogich działań przeciwko Rzeczpospolitej chcąc pozostać z nią w przyjacielskich stosunkach. Jednak plany te pokrzyżowała śmierć Hidetady Tokugawały w 1623. Jego syn Iemitsu Tokugawa miał zupełnie inne plany. Był zachwycony kulturą Niemiecką i Niderlandzką i pragną włączyć kraje z tą kulturą w obręb Cesarstwa. Na przeszkodzie temu stała Rzeczpospolita. Wiedząc że Yamanouchi nie chce walczyć już z tym krajem odwołał go pod koniec 1623 i mianował gubernatorem Mandżuri a na jego miejsce powołał głowę rodu Nakamura. W celu lepszego przerzutu zaopatrzenia z Japonii do Europy Iemitsu zainicjował zajęcie wysp Kurylskich, Hokkaido i Sachalinu które do 1626 znalazły się w pełni pod władzą Cesarstwa.

Iemitsu poinstruował Nakamure że w ciągu pięciu lat czyli do 1629 ma przygotować swoje wojsko do wojny i tak też tuż po przybyciu zaczął czynić. Jednak Warszawa wiedziała o zagrożeniu i również rozpoczęła zbrojenia. Yamanouchi ostrzegł w tajemnicy króla o tym że Iemitsu planuję wojnę i nie jest w stanie jej zapobiec. 

W Rzeczpospolitej w tym czasie miały miejsce przedziwne zmiany. Yamanouchi swoim pobytem dał początek idei wedle której Król nie powinien być wybierany z pośród szlachty a powinien pochodzić z jednego tego samego lub blisko spokrewnionego rodu a szlachta powinna stać na straży tego rodu. Idea ta robiła się w śród szlachty coraz silniejsza. Wprowadzenie jej oznaczało by wprowadzenie dziedziczności tronu i zwiększenie władzy monarchy a co za tym idzie zmniejszenie wpływy Sejmu i szlachty co wielu magnatom się nie podobało. Na czele przeciwników stał ród Radziwiłłów a na czele reformatorów stał ród Wiśniowieckich wspierany przez Zamojskich. 

Oba mocarstwa szykowały się do wojny a reszta Europy była zbyt zajęta wojną później nazwaną trzydziestoletnią by przejmować się sprawą Polski czy Rosji. Jednak wszyscy zdawali sobie sprawę że nadchodzi czas Starcia Potęg.