Hoofdstuk 5: A Sign of Rebellion and Hope

Kanan POV

Het laatste dat ik me herinnerde was die grijns, die grijns op zijn gezicht. Op het gezicht dat me zo vertrouwd was geworden na de eerste maanden dat hij bij ons op het schip was ingetrokken en toen hij mijn padawan was geworden. Nu realiseerde ik hoe hij veranderd was over de voorbije maanden dat we waren gescheiden. Hij was ouder geworden: het jonge kantje van hem leek wel weg gegroeid te zijn. Wat me het meest van al schokte was dat hij een beetje vervreemd van me was. alsof ik niet langer in staat was al de dingen over Ezra op te noemen. Zijn bekende grijns, de blikken als hij triestig was, zijn ogen die leken op te vonken van enthousiasme, de neerwaartse blik die hij droeg als hij iets verborg. Al die dingen leken me opeens zo onbekend, bijna vergeten.

Zijn grijns was niet zoals de gene geweest waardoor ik ontelbare keren mijn ogen had doen rollen. Juist het tegenovergestelde, een die me deed verstarren van angst, wetend dat die ene grijns niets goeds kon betekenen.

Dat was het laatste dat ik me nog herinnerde waarna alles zwart was geworden toen ik het bewustzijn verloor. Net zo zwart zoals deze ruimte waar ik in me momenteel in bevond.

Vastgebonden aan een stoel zat ik in de ruimte waar niks in te zien was of niemand anders te vinden was. Het was er doodstil en het stelde mijn zenuwen sterk op de proef.

Wat wilde hij van me?

De vraag galmde in mijn hoofd na. Het was het enigste waar ik aan kon denken en het enigste dat me bezighield. Misschien was het de bedoeling om zo angst in me op te wekken en hem nog meer kracht te geven.

Hem.

Ik dacht altijd aan Ezra, maar ik moest het onder ogen zien: Ezra was weggedrongen diep in zichzelf en Pitch was achtergebleven met de volledige controle met verschrikkelijke dingen tot gevolg.

In al de maanden sinds het accident, hadden we geen enkel spoor gehad van Ezra. Niets. En dan nu verschijnt hij in de Ghost op het zelfde moment dat we eindelijk iets te weten komen. Daarna neemt hij me mee naar de Force mag weten waar. Ik wist de reden nog niet, maar ik had het gevoel dat de reden me niet zou bevallen.

En dat boezemde me juist angst in.

Het idee dat ik hier niet meer weg zou raken. De crew nooit meer te zien.

Hera nooit meer te zien...

"Breek je hoofd daar maar niet te veel over, dat doet je toch niets goed." Ik schrok op bij het horen van de stem na de volledige stilte. Ze stem klonk enerzijds vertrouwd anderzijds onbekend. "Alhoewel ik geniet van de angst, maar we kunnen beter ter zaken komen. We hebben al genoeg tijd verspilt terwijl jij je schoonheidsslaapje deed."

Langs achteren werd ik vastgegrepen bij de schouders en weer voelde ik dat misselijke gevoel in mijn maag zoals toen ik de eerste keer werd meegenomen. Ik gokte dus dat hij me naar ergens anders had verplaatst.

Ik opende mijn ogen langzaam toen het misselijke gevoel terug was weggetrokken. Meteen sloot ik ze weer, verblind door de bundel licht die op me viel. Met mijn hoofd naar de grond gericht wende ik langzaam dan toch aan het licht zodat ik mijn omgeving kon bestuderen. Ik leek in een grot te zijn met in een het plafon een groot gat waar een bundel licht uit kwam die recht op me scheen waardoor ik het licht baande. Voor de rest was alles zo een beetje zoals je zou verwachten van een grot.

"Klaar Doornroosje?" Mijn hoofd schoot in de richting van het geluid waar ik Ezra geïrriteerd tegen de grotwand zag leunen. "Want dan kunnen we eens ter zaken komen."

Hij verdween weer om dan weer vlak voor mijn gezicht te verschijnen. Ik zou het echt snel irritant gaan vinden als hij dat ging blijven doen. "Alcor." Was alles wat hij zei. Met een verward gezicht keek ik naar hem. "Waar is Alcor?" Verduidelijkte hij een beetje.

Waar had ik die naam nog gehoord?

Ik schudde mijn hoofd. "Ik heb geen idee wie Alcor is."

Zijn hand schoot naar voren en mijn kaak leek te branden. Had hij me nu net geslagen? Was ik geslagen door mijn eigen padawan? Alle soort van toch. "Geen geintjes jedi." Je hoorde de irritatie in zijn stem. "Hou ons maar niet van de domme. Al vele andere hebben dezelfde fout gemaakt en liggen nu ergens te rotten."

Ik slikte toen zijn gezicht enkele haarbreedtes van me zweefde waardoor ik gedwongen was om in zijn zwarte poelen die Ezra zijn elektrisch blauwe ogen vervingen, te kijken. Je verdronk er haast in en als dat zou gebeuren, was je gedoemd om er altijd in vast te blijven zitten, opgeslokt door de duisternis. Dat ik opgelucht was dat hij weer verdween en mijn blik losliet, kon je wel zeggen. "Ik geef je nog een kans jedi." Een blauwe blade was zichtbaar in de duisternis van de grot. "Want mijn geduld was al lang geleden op." Hij kwam uit de schaduwen gestapt waardoor zijn omtrekken terug meer en meer zichtbaar werden. "Wat wordt het?"

Mijn adem stokte in mijn keel en mijn gedachten raasde door mijn hoofd wanhopig om te herinneren wie die Alcor was. "Tik tak tik tak. Tijd is bijna op jedi."

"Ik heb nog nooit van die naam gehoord!" Schreeuwde ik zowat. Een angst borrelde op. "Heerlijk, maar ja het moet dan maar." Hij zwierde met het wapen dat Ezra met zoveel zorg had gebouwd recht naar mijn nek. Ik sloot mijn ogen en wachtte.

Wachtte op de fatale inpak.

De inpak van de blade die mijn hoofd van mijn romp zou scheiden net zoals bij Jonathan was gebeurd.

"Kanan." Mijn hart brak bij het horen van die stem. Fragiel en zwak, maar het was wel zijn stem. Puur zijn stem zonder die hardheid, haat of irritatie. Het was zijn vertrouwde stem en ik kon het niet geloven. Mijn ogen schoten open die blauwe ontmoette. Zijn blauwe ogen in een gezichtsuitdrukking verwrongen door pijn. De blade zweefde enkele centimeters van mijn nek. De jongen zijn hand begon hevig te trillen waarna de lightsaber werd gedeactiveerd om uiteindelijk op de grond te kletteren. Ezra zakte op de vloer ineen zwaar ademend. "Ezra!"

Hij keek weer op en werkte zich met veel moeite recht, vechtend tegen de pijn die duidelijk aanwezig was op zijn gezicht: in zijn blik, in de manier waarop zijn mond krulde. De saber vloog vanop de grond weer naar hem toe en hij liet hem neerkomen op me. Vanop het moment dat ik de touwen om mijn handen af voelde vallen, schoot ik recht om meteen de jongen voor me vast te pakken. Op zijn gezicht parelde druppeltjes zweet en de kleur in zijn gezicht was weggetrokken. Ondanks dat kon hij nog een sterke stemklank opzetten. "Kanan luister naar me."

"Nee Ezra. We gaan naar huis en dan...."

"Kanan, luister!" De klank in zijn stem zorgde ervoor dat ik dat ook deed. "Ik hou dit niet lang meer vol. Vraag aan Light en Dark over Alcor, zoek hem op en vertel dat ze achter hem aanzitten. Ze willen voorkomen dat...." De jongen viel op zijn knieën. "Kanan!" Mijn naam ontsnapte zijn lippen in een wanhopige schreeuw om hulp.

"Ezra?" bezorgdheid nam me in zijn greep en ik boog me over hem heen toen een schreeuw de jongen ontsnapte. "Ezra!"

"Sorry Kanan. Ik zal proberen jullie te beschermen." Met dat werd alles zwart toen ik het misselijke gevoel weer voelde opkomen in mijn maag.

Hera POV

Na de ontvoering van Kanan vlak voor onze ogen, had ik Ahsoka erbij laten roepen. Sabine was de ex-jedi gaan halen en we hadden haar vertelt over wat we allemaal waren te weten gekomen. We hadden haar snel voorgesteld aan Light en Dark en ze had de twee heel interessant gevonden. Ze waren alleszins overrompeld geweest met vragen vanaf het moment dat ze elkaar hadden ontmoet.

"Ahsoka misschien moet je ze even laten. Je overrompelt hun nogal denk ik." Ik legde een hand op haar schouder voordat ze een nieuwe vraag kon afvuren. Dark was allang gevlucht naar waar dan ook en had die arme Light achtergelaten om al de Togruta haar vragen te beantwoorden.

"Sorry." Verontschuldigde ze zich tegenover Light. "Het is dat ik vroeger ooit over jullie heb gelezen, maar ik dacht altijd dat het maar mythes waren. Niemand had toen mijn vragen kunnen beantwoorden. Het is gewoon dat jullie zo zo..."

"Knap zijn?" Dark was terug. Hij kreeg een kwade blik van Light.

"Ik zocht meer het woord fascinerend maar goed." Lachte Ahsoka.

"Oké en kunnen we dan nu overgaan naar de verdwenen Kanan? We hebben al te veel tijd verloren." Mijn zorgen kon ik niet verbergen. We hadden gezien wat Pitch met al die mensen had gedaan en ik denk niet dat ik het zou aankunnen om Kanan aan die lijst toe te voegen. Ik probeerde daar niet aan te denken en vooral niet op de manier hoe we hem dan zouden aantreffen. In stukjes gehakt? Onthoofd? Binnenste buiten gekeerd?

"Hij zei duidelijk dat hij een jedi nodig had dus het kan goed zijn dat hij ook achter jou aankomt Ahsoka." Merkte Sabine op.

Hier dacht de leider over na. "Het is inderdaad mogelijk. Ze zijn waarschijnlijk achter informatie die enkel een jedi weet, maar dat kan redelijk veel zijn." Ze richtte zich weer tot de gewetens. "Hebben jullie enig idee?" Blonde en Zwarte lokken vlogen rond terwijl de twee hun hoofd schudde. "Zo geraken we niet veel verder." Zuchtte ik en plofte neer op de bank.

"Dan komt nog de vraag hoe we Kanan..." Mijn zin werd onderbroken toen Zeb op de grond vloog toen iemand op hem viel. "gaan vinden." We trokken onze wapens en richtte het op de indringer. Er klonk heel wat gekreun toen de figuur zich recht werkte en door Zeb van zich werd afgesmeten. "Auw Zeb! Kalm aan!" Die stem herkende ik meteen.

"Kanan!" Ik haastte me naar hem toe om hem recht te helpen. Bij mijn aanraking draaide hij zich naar me toe terwijl hij om Ezra riep. "Kanan ik ben het, Hera." Er zat een lichte teleurstelling toen hij besefte dat ik het echt was. "Ezra?" Vroeg hij.

"Kanan, gaat het wel? Waar kom jij vandaan? Je kegelde Zeb zowat omver." Sabine moest toch lachen bij dat laatste.

"Ezra." Herhaalde hij weer. "Hij heeft...Ezra..."

"Kanan doe nu eens even rustig en leg kalm uit wat er is gebeurd." Ik had hem nu hellemaal recht geholpen. Hij nam nog even een diepe teug adem en vertelde toen alles wat er was gebeurd.

"Dus Ezra heeft je gered?" Er klonk hoop in Sabine haar stem.

Zeb sloeg zijn vuisten tegen elkaar. "Ha, zie mijn kleine makker vecht nog steeds."

"Dit is alles wat we wouden." Ik kon mijn blijdschap amper bedwingen. "Het bewijs dat Ezra er nog steeds is en zich nog steeds verzette."

"Die knul is te koppig om het op te geven." Lachte Zeb.

"Dat is omdat hij een rebel is." Iedereen keek naar me op met een brede glimlach opelk hun gezicht. "En rebels geven nooit op."

-------------------

okey update man ik heb hier weer zo lang aan gewerkt

momenteel probeer ik me aan een schema min of meer te houden

1ste week:

maandag tot zondag: nieuw hoofdstuk schrijven of aan nieuw verhaal werken  

2de week:  

maandag, dinsdag en woensdag: vertalen naar het engels

donderdag en vrijdag: nieuw hoofdstuk schrijven

zaterdag en zondag: werken aan een nieuw opkomend verhaal

herhalen

jaja je ogen bedriegen jullie niet ik ben al bezig aan een volledig nieuw boek. ik ben al erg enthousiast, maar eerst ga ik dit afwerken

het gevolg van het schema is dus dan updates 1 keer in de twee weken zijn doordat ik de eerste week niet veel op mijn pc kan en die dan volledig in beslag wordt genomen door huiswerk meestal. 

dus nieuw hoofdstuk

wat denken jullie?

Ezra vecht nog steeds? oe dan gaat er toch iemand een beetje pist zijn, niet?

COMMENT TO MAKE ME HAPPY

and vote if you like it 

~starloverrebel out