Zo vooraleer je begint te lezen (of als je het liever wilt mag je dit ook overslaan), wil ik mij excuseren voor het in de steek laten van dit verhaal. excuses wil ik wel geven, maar het maken het nog steeds niet goed. Eerst had ik een writers block, dan examens, vakantie met ouders en vanaf de examens zijn er ook enkele persoonlijke problemen begonnen, deze heb ik nog niet hellemaal op een rijtje gezet, maar met de start van het academie jaar op de 25ste wil ik zeker nog enkele updates hebben gedaan. 

Dus ik heb mijn best nog gedaan om dit te maken en ben al aan het werken aan de volgende. Ik ben redelijk trots op wat dit hoofdstuk is geworden om eerlijk te zijn. Nou ik zou het fantastisch vinden om te horen wat jullie nog willen dat er gebeurt, wat jullie er van denken en hoe ik zou kunnen verbeteren. 

~starloverrebel

--------------------------

Hoofdstuk 12: De pijnlijke waarheid

Maia POV

"Laat me het dus even nog eens opsommen." Zeb zijn spottende stem klonk door de ruimte. "We hebben te maken met ons crew lid die we liefst niet willen verwonden, maar ons maar al te graag koud heeft wat erg mogelijk is aangezien hij zijn lightsaber laat rondvliegen alsof het niets is." Even liet hij een stilte vallen. "Die ook nog eens op elk moment in het niks kan opgaan en zich achter je kan teleporteren om je dan misschien wel neer te steken in de rug." Even keek hij de ruimte rond om iedereen een voor een aan te kijken. "En dan verwachten jullie dat we hem gaan kunnen vangen zonder hem te verwonden om dan twee boze mannetjes die in zijn hoofd zitten te kamperen uit hem te krijgen van wie we kunnen verwachten dat die zich terug kunnen hervormen om ons dan nog altijd te vermoorden?"

(A/N: als je het niet meteen begrijpt, ja dat is de bedoeling.)

Ik schudde even met mijn hoofd na Zeb zijn lange zin. "Wacht wat?" Ik kon hem gewoon niet volgen. "Kort gezegd: missie onmogelijk." Verduidelijkte Sabine. "Maar dat wist ik al vooraleer Zeb mijn hersenen in de war brachten." Ik trok mijn neus op ter verduidelijking van mijn afgunst. "Het is je gelukt Zeb, je hebt haar kapot gemaakt." Lachte Sabine.

"Niet kapot." Ik kruiste mijn armen over elkaar. "Gewoon heel erg in de war."

"Laten we nu even focussen op het maken van die onmogelijke missie." Onderbrak Hera het gekibbel van ons drie. "Inderdaad." Steunde Kanan haar. "Laten we nu even focussen op hoe we Ezra gaan vangen."

"Een net kan misschien werken." Stelde Zeb voor.

"En dan doet hij toch dat irritant zap dingetje." Ik had er echt een hekel aan als hij dat deed. En zeker als hij dan zo eerst uit het niks begon te spreken.

"Eerlijk gezegd vind ik dat wel iets handig."

"Handig?! In hemelsnaam! Hij zal dat wel vinden, maar..." De rest van mijn woorden bleven in mijn keel hangen toen ik iets besefte: die stem. Die stem behoord niet aan een van de mensen aan de tafel. De rest had grote ogen opgezet naar iets naast mij. Langzaam draaide ik mijn hoofd naar links en zag daar niemand minder staan dan de persoon die we zochten.

"O ja dat vind ik inderdaad. Heel erg handig." De blik die hij me gaf, betekende niets goeds. Zijn ogen gaven me zoals altijd de rillingen, maar de manier hoe hij keek...

Je wist gewoon dat hij iets van plan was wat waarschijnlijk niets goeds betekende. Beelden kwamen terug in me naar boven drijven. Eerst herkende ik ze stuk voor stuk, maar de beelden die volgden, behoorden niet aan mijn eigen herinneringen.

Dood.

Verderf.

Moord.

Bloed.

Zo veel bloed.

Geschreeuw.

Een wenend kind.

Hij liet een gegrinnik horen en een pijn begon zich in mijn hoofd te vormen waardoor ik het met beide handen vastgreep. Beelden kwamen sneller en sneller terwijl ze steeds gruwelijker en gruwelijker werden. Vanuit de verte leek ik mezelf te horen schreeuwen. Vaag was ik me er van bewust dat mijn lichaam de koude grond raakte en dat de beelden toen even plots verdwenen als ze gekomen waren.

Zeb POV

Toen Maia stil viel in haar zin, wist ik dat ze het ook besefte. De blikken die we hem toewierpen verraadde het ook, maar ook die leek ze nu pas om te merken. Terwijl ze langzaam haar hoofd draaide, leek de glimlach nog ietsje groter te worden op Ezra's gezicht. "O ja dat vind ik inderdaad. Heel erg handig." De woorden en de gezichtsuitdrukking in combinatie, deden de radartjes in mijn hoofd draaien: wat moest ik doen? Maia haar lichaam leek zich op te spannen, meer en meer. Met haar handen greep ze haar hoofd vast waarna ze begon te schreeuwen. Ezra liet een tevreden gegrinnik horen waardoor we wisten dat hij hiervoor verantwoordelijk was. Zonder verdere aarzeling schoot ik in actie en greep naar mijn bo-rifle die ik naar de jongen gooide. Even werden zijn ogen groot van verbazing waarna hij in het niets verdween. Mijn wapen kletterde op de grond.

Hera schoot meteen naar Maia die op de grond was gevallen. Ik naar waar mijn wapen lag waarna ik net zoals de rest van ons volledig alert was, klaar voor de volgende move die hij ging maken.

Hoe had hij deze plek gevonden? Toch niet via ons? Was het dan toch een val geweest? Was hij ons inderdaad altijd meerdere stappen voor? Hoe konden we hem verslaan dan? Waarom was hij hier? Speelde hij met ons?

Mijn ogen speurde de ruimte rond terwijl de vragen een voor een opkwamen en bleven hangen.

"Tututu." Zijn spottende stem klonk door de ruimte. "Waarom altijd meteen zo gewelddadig. Ik wou het meisje enkel iets laten zien zodat jullie misschien dan eindelijk door hebben dat ik niet te stoppen ben." De stem leek van overal te komen waardoor het onmogelijk was om te weten te komen waar de bron was. "Een trucje geleerd van de meester van de Force."

Vanuit mijn ooghoek wierp ik een blik op Kanan. "Dat heb ik Ezra nooit geleerd."

"Och de jedi denkt dat ik het over hem heb." Even stapte Ezra uit de schaduw met een grijns op zijn gezicht. "Hoe schattig, maar nee ik verdoe mijn tijd niet met die stomme jedi lessen van jouw." Sabine vuurde met haar twin blaster waardoor hij verdween in een snel gebaar waarbij hij door de grond leek te zakken.

"Ja jouw lessen. In het begin toen ik door de jongen zijn herinneringen ploeterde ben ik ze tegen gekomen, maar ze waren niets in vergelijking met wat hij nu heeft geleerd."

Het was stil totdat het leek alsof hij iets in mijn oor fluisterde, maar aan de reactie van de andere was ik niet de enige die het zo had gevoeld. Vooral Kanan leek erg van zijn stuk gebracht. De twee woorden waren dan ook alles wat Kanan vreesde.

De Dark Side.

"Ezra zou nooit vrijwillig naar een Sith luisteren." Kanan's stem klonk vastberaden.

Het gelach als antwoord daarop betekende niet veel goeds. "Dan moet ik je teleurstellen want dat is net wat hij deed. Elk woord, elke zin, elke les heeft hij in zich opgenomen. Zonder dat hij het door heeft, geeft hij zich elke dag meer over aan mijn wil en het duister." Kanan leek hier erg door aangedaan. Ezra verscheen vlak voor Kanan waardoor hij met zijn rug naar me toe stond.

Meteen wist ik wat ik moest doen.

Ik besloop de jongen langs achter en stak een kant van mijn bo-rifle in zijn been waardoor hij geëlektrocuteerd werd. Hij viel op zijn knieën en liet een schreeuw van pijn horen. Ik trok terug en iedereen keek me gespannen aan. Ook Maia die rechtop had weten te zitten met de hulp van Hera.

Het was muisstil in de ruimte, uitgezonderd van de zware ademhaling komende van de gebogen figuur, zittend op de grond. Langzaam aan draaide zijn hoofd richting mij. Toen keek hij me recht aan waardoor ik mijn wapen liet vallen.

Blauwe ogen.

Geen zwarte.

Ze keken me vol pijn aan.

"Zeb?" Die stem zo fragiel en gebroken, bracht me hellemaal van mijn stuk waardoor ik over mijn eigen voeten struikelde op de grond. "Je-je deed m-me pijn."

Nee nee nee, ik wou Pitch raken. Niet hem. Ik zou Ezra nooit pijn doen. Ik wou niet... echt.

Die blauwe ogen staarde me aan, maar plots veranderde dat. Vanuit het midden verspreide een inktzwarte vlek zich die elk beetje levendig blauw en wit opslokte. Een grijns verspreide zich over het gezicht van de jongeman.

"Zo voorspelbaar." Langzaam aan stond hij recht en hij strekte zijn hand uit waardoor mijn eigen wapen in zijn hand vloog. Even leek hij het te bestuderen alsof hij het probeerde te plaatsen, maar al snel activeerde hij het wapen waardoor de paarse elektriciteit tevoorschijn kwam. De grijns werd groter terwijl hij opnieuw dichter kwam. "Zo zwak." En om die woorden nog wat kracht bij te zetten en mijn nederlaag te benadrukken, wees hij met het wapen naar mijn nek.

Net toen hij wou toeslaan, vloog er een andere gedaante met volle kracht tegen de jongen aan. Een schreeuw van pijn was hoorbaar, toen de wolf zijn tanden in het rechterbeen zette met zijn krachtige kaken. Alcor had net zijn eigen kleinzoon aangevallen en verwond.

Sabine had daarnet haar beste vriend proberen te raken met haar geweren.

Ik had daarnet mijn soort van kleinere irritante broertje aangevallen.

Het maakte alleszins niets uit, de uitkomst was bij alle gevallen hetzelfde.

Het was de pijnlijke waarheid die we onder ogen moesten komen: als we wilden slagen in ons opzet, moesten we stoppen met wat we nu deden. We moesten namelijk stoppen te doen met wat Pitch verwachtte van ons. Hij verwachtte dat we hem niet wouden verwonden en daar speelde hij ook meermaals op in, hij gebruikte onze zwakte tegen ons.

Hij gebruikte Ezra tegen ons, want hij weet goed genoeg dat we hem niet willen verwonden.

Maarals we onze kleinzoon, vriend, broer, padawan, zoon... terug wouden, dan moestenwe ons herpakken. Onze tactiek moest drastisch veranderen als we iets wildenbereiken. Het bleef een pijnlijke waarheid: we moesten tegen hem vechten zoalselke andere vijand ondanks het feit dat we zo onze vriend misschien pijn deden of erger...

hem te doden.