okey sorry voor het niet updaten en dat gaat nog zo zijn voor zeker deze week en volgende week

maar ja school was gekken werk momenteel met het rapport en al de toetsen je weet wel

maar goed hier is het hoofdstuk. jullie hebben er even op moeten wachten en ik ben zo zo zo zo zo zo zo sorry, maar hopelijk is het een beke goe

~starloverrebel out

Kanan POV

Absoluut geen idee had ik.

Absoluut geen idee had ik over wat ik van Ezra's droom moest vinden.

Het had duidelijk iets met de force te maken.

En was een visioen.

Maar toch...

De manier hoe hij reageerde voordat hij flauwviel.

"De stemmen. Ze zijn weer terug." Had hij gefluisterd.

En die paar woorden waren de reden waarom ik hem niet liet gaan.

---------flashback----------------

Ezra had zijn droom meteen verteld. Een beetje te opgewonden als je weet wat er net was gebeurd. Eenmaal dat hij alles had verteld, was hij recht gesprongen om de kamer uit te lopen.

Ik stopte hem door zijn schouder vast te grijpen met mijn goede arm. "Wat zijn we van plan?"

"Die plaats zoeken." Hij ontsnapte aan mijn greep.

Zeb hield hem voor me tegen. "Mooi niet."

"Zeb laat me door!"

"Ezra, is het niet in je opgekomen dat misschien die twee stemmen hier iets mee te maken hebben?"

Ezra liet zijn schouders hangen. "Je hebt misschien wel gelijk."

Hij draaide zich om naar me. "Het is enkel dat het voelt alsof ik het moet pakken." Er zat een opgewondenheid in zijn ogen. "Net zoals toen ik jouw lightsaber en de hologram vond."

Man dat is al een tijd geleden.

Focus Jarrus!

"Ezra je blijft op de Ghost."

De opwinding in zijn ogen verdween.

Hij wou protesteren, maar ik sneed hem af. "Geen protest!"

Weer liet Ezra zijn schouders hangen. "Oké Kanan."

Ik haatte het op streng te zijn, maar Ezra, de koppigheid soms zelf, kon ik niet verliezen.

Ezra liep terug naar zijn kamer.

---------------------end flashback--------------

Plots moest ik denken aan iets dat ik had gerealiseerd toen de tijd met Dai en Maia.

Gek toch dat je sommige dingen pas beseft als ze weg van je zijn genomen.

Enkel de vraag was wat?

Ik veerde recht van mijn bed toen ik een knok op mijn deur hoorde.

"Ja?"

De deur gleed open en ik zag Ezra daar staan.

"Wat is er knul?" ik stond recht van mijn bed.

Ezra wreef nerveus in zijn handen. "Wel ik vroeg me af of we wat jedi training konden doen."

"Voor mij goed. Pak je lightsaber." Meteen vonkte de typische opwinding van hem aan in zijn ogen. Zelf pakte ik de mijne en wachtte op Ezra buiten de Ghost.

Ezra POV

Na lang heen en weer te zitten lopen in mijn kamer, besloot ik het te gaan vragen.

Zo kon ik misschien mijn gedachten wat afleiden.

Ik klopte op zijn deur want ik wist dat hij het vervelend vond als ik het niet deed.

Veel mensen vonden dat eigenlijk vervelend.

"Ja?"

Ik opende de deur. Kanan lag op zijn bunk vanonder. "Wat is er knul?" vroeg hij terwijl hij rechtstond.

Nerveus begon ik in mijn handen te wrijven. Misschien had ik het beter niet gevraagd, zo te zien stoorde ik hem. "Wel ik vroeg me af of we wat jedi training konden doen."

Waarschijnlijk is het antwoord toch nee. Sinds de laatste gebeurtenissen mocht ik niet veel meer.

"Voor mij goed. Pak je lightsaber."

Uh wat? Hij zei ja!

Meteen voelde ik de opwinding door mijn aderen racen en liep ik ervandoor om mijn saber te gaan halen.

Kanan wachtte al op me buiten de Ghost. "Dus wat gaan we doen?" de opwinding doordrong mijn stem.

Hij activeerde zijn saber. "Sparren."

Aarzelend trok ik mijn eigen lightsaber ook. "Is dat wel een goed idee."

"Geen zorgen knul, er gebeurt je niks."

Over mij maakte ik me geen zorgen.

Kanan viel als eerste aan, het lukte me om zijn slagen keer voor keer te blokkeren.

Van aanvallen zelf kwam niks van te pas. Om twee redenen.

Één: ik dacht dat ik Kanan misschien zou raken.

En twee: hij gaf me trouwens niet de kans.

Meer een meer begon ik me volledig op het gevecht te concentreren.

Een beeld verscheen telkens weer voor mijn ogen. Hetzelfde beeld dat me al een hele week achter na zat.

Alleen was het de eerste keer dat ik het duidelijk kon zien.

Het was een ketting met een medaillon aan.

Ik blokkeerde, daarna viel ik aan.

Kanan was verrast.

Op het medaillon stond een kronkelend symbool. Een soort oneindig teken, maar doorbroken op een bepaald punt.

Weer viel ik aan. Nog net kon Kanan de slag ontwijken.

Over de platte schijf aan de ketting was het symbool honderd keren afgebeeld.

De lightsaber vloog uit zijn handen. Ik stopte niet.

Ik kende dat medaillon.

Vanwaar?

"Ezra!"

Ik werd uit mijn trance gebroken.

Tot mijn schok zag ik dat het uiteinde van mijn lightsaber zich enkele centimeters van Kanans nek bevond.

Meteen deinsde ik achteruit. Kanans blauwe ogen bestudeerde me, er lag angst in.

Maar nog meer bezorgdheid.

"Ezra?"

Ik wist niet wat ik moest denken.

Bijna had ik Kanan verwond misschien zelf gedood.

Zonder er verder bij na te denken, sprintte ik er vandoor.

"Ezra!"

voor degene dit is het symbool, alleen liggend