Kanan POV

"O dank de force! Ezra je bent wakker!" ik kon het gewoon niet inhouden toen Ezra eindelijk wakker werd.

Ezra ging op zitten, zwaar ademend. "Wat?" was het eerste dat uit hem kwam.

"Hey knul rustig aan je bent bewusteloos geweest voor drie dagen."

Daarop ging hij weer liggen en probeerde zijn ademhaling onder controle te krijgen.

"Kanan ik heb zo vreemd gedroomd. Ik was in een ruimte vol met deuren die op slot waren. De sleutel had ik per ongeluk onder een deur geduwd en toen opende er een deur en kwamen er twee figuren uit. Ze keken erg geschokt toen ze me opmerkten."

"Weet je wie het waren?"

Ik zag hem aarzelen. Hij schudde zijn hoofd. Waarom aarzelen als het antwoord nee is? Er was iets dat hij me niet vertelde. Enkel de vraag was: Wat?

"Nou rust nou nog wat." Ik had me al weggedraaid om de ruimte uit te lopen.

"Dat kan je wel vergeten. Ik heb net drie dagen zitten slapen." Ezra sprong van het bed in de med bay. Hij liep me voorbij.

"Geen sprake van." Ik hield hem tegen met de force.

"Kanan! Laat me gaan!" hij deed zijn best om vrij te komen, maar was nog te zwak en moest nog op krachten komen.

Dat dacht ik toch...

"Laat! Me! Gaan!" schreeuwde Ezra elk woord kwaad uitspreken. Een golf van duistere force duwde me naar achteren waardoor ik mijn grip op Ezra verloor.

Met mijn hoofd was ik hard tegen de muur beland, even met mijn hoofd schudden en ik zag weer normaal. Ezra zat op zijn knieën terwijl hij naar zijn handen staarden.

Ezra POV

Nadat ik een paar uur geleden de duistere kant had gebruikt omdat ik even kwaad werd, had ik met Kanan ingestemd en was ik terug gaan liggen op het bed in de med bay.

Wat gebeurde er met me?

Ik werd gewoon lichtjes geïrriteerd en vijf seconde later laat ik Kanan door de ruimte vliegen.

Je brengt ze in gevaar.

Huh? Ik zat vliegensvlug rechtop zodat ik met mijn blik de ruimte kon afspeuren.

Niemand.

En toch hoorde ik...

O ja, je hoorde me.

Mijn hoofd schoot alle kanten op. Ik herkende de stem van ergens.

Stemmen. We zijn met zijn twee ja. Best beledigend, klink ik soms als een man?

Hey of ik als een vrouw, das nog erger.

Ik snapte er niks van. "Wat te...?"

O juist.

Je bent gevaarlijk. Je gaat ze pijn doen. En dat wil je toch niet?

"Ik zou hen nooit pijn doen. Ze zijn mijn vrienden! Familie!" Man ik kan niet geloven dat ik echt terugsprak.

Wij kunnen je helpen. Er is een manier zodat je hen nooit zult pijn doen.

Was ik nu echt iets aan het overwegen dat werd aangeboden door een stem in mijn hoofd?

Excuseer ons. Stemmen.

Beterweters.

Wij horen alles wat je zegt!

"Ja en wat is die manier? Sterven zeker."

Nee nee. Je begrijpt ons verkeer mijn jongen. Kom naar ons en dan tonen we het je.

"En waarom zou ik jou...euh jullie vertrouwen?"

Je wilt ze toch geen pijn doen.

"Ja maar..."

Laten we het anders zeggen.

Het geduld van de stemmen leek op te zijn. Kort lontje.

Als je weigert zorgen wij ervoor dat ze pijn lijden.

Een scheut angst schoot door mijn hele lijf.

Mmm...angst. Jouw angst maakt ons enkel sterker knul. Ik zou dus maar doen wat je gezegd word of die 'familie' van jou zal heel wat pijn beleven.

Nog meer angst borrelde op.

"Ik kan hier niet weg. Kanan heeft de deur afgesloten langs buiten uit." probeerde ik als excuus.

Dat geloof je zelf niet eens.

Ik slikte en keek omhoog naar de opening van een ventilatieschacht.

Kom naar ons knul. We zijn de enige oplossing.

Met mijn hele lichaam stijf van de angst en twijfel, deed ik wat ze zeiden en kroop in het gat. Zo doorheen het schip om dan uiteindelijk in de vrachtruimte terecht te komen.

Kom.

Mijn lichaam leek nu nog enkel op de stem te reageren.

Begin al maar te huiveren knul. Je gaat kennismaken met geesten uit je verleden.

Letterlijk.

Dat gebeurde ook en met de nieuwe angst, zorgde ik ervoor dat wie zij ook mochten zijn meer kracht kregen. Met dat verloor ik de gehele controle over mijn lichaam.

Enkel met mijn bewustzijn dat nog tot mezelf behoorde, voelde ik hoe ik koers zette naar Capital City.

Kanan POV

"Hij werd niet eens heel kwaad."

"Ja schat dat heb je nu al twintig keer gezegd deze afgelopen uren. Laat het nu eens rusten."

"Maar..."

"Kanan!"

Ik zuchtte en liet me nog dieper in de stoel hangen. Misschien snap ik Hera wel, ik zat nu al drie uur of zo aan een stuk door over mijn zorgen voor Ezra te praten.

"Ga toch gewoon met hem praten in de plaats van, niet slecht bedoeld hoor, mij lastig te vallen." Ze draaide zich met haar stoel naar mij toe. "Ik maak me ook zorgen over hem. Dat doen we allemaal, maar van al die jedi toestanden snap ik niets. Ga toch met hem praten."

Ze draaide zich weer weg van me en ging weer verder met wat ze altijd deed.

Met een nieuwe zucht stond ik recht. Misschien had ze gelijk, misschien moest ik gewoon eens met Ezra praten. Misschien hielp mediteren wel voor hem. Misschien hielp het voor mij...

Veel misschiens.

Zeb leek nog steeds te slapen. Sabine was waarschijnlijk weer aan het schilderen. Want ik kwam geen een van beide tegen.

Mijn vinger stond op het punt om de deur van de med bay te ontgrendelen toen ik het voelde.

Ezra!

De deur van de med bay ging van het slot, waardoor het me de aanwezigen in de ruimte liet zien.

Als er waren geweest.

De ruimte was leeg.

Ezra was weg... 

dum dum dum