Hoe de volgende hoofdstukken zijn whoelala!!

ps het monster is niet zo blauw en zo zoals op de foto

~starloverrebel out

--------------------------------------------------------------------------

Ezra POV

Ik liep door de gangen van dit verdomde labyrint...alleen.

"Zeb! Sabine!" probeerde ik nog eens, maar weer kreeg ik geen antwoord. Enkel de stilte van het labyrint.
Het voelde alsof ik al uren had zitten zoeken. Waar konden ze toch zijn?

Ik raakte echt gefrustreerd.

In de verte hoorde ik een schreeuw. Niet al te luid en het leek niet van al te ver te komen. Meteen verdubbelde ik mijn snelheid en ging in de richting vanwaar ik dacht dat de schreeuw kwam.

Eerlijk gezegd hoopte ik niet dat het Sabine of Zeb was geweest want dat betekende dat ze in de problemen zaten, maar ja...

Ik sloeg een hoek om en botste tegen iets aan waardoor ik hard om mijn gat viel. "Awch!"

Boven me hoorde ik een grom. Mijn ogen werden groot en langzaam keek ik op naar het wezen dat boven me stond. Een diep zwarte vacht, dubbel zo groot als mij, een bek vol scherpe tanden en twee rode ogen die me aanstaarden. Weer klonk er een grom.

Langzaam begon ik achteruit te schuiven. "Niet de persoon die ik zoek."

Het wolfachtige wezen richtte zich volledig op waardoor het nog groter werd. Zijn lange gevaarlijke klauwen glommen in het licht.

Net toen ik ervandoor wou sprinten, besprong het me. Ik schreeuwde en werd bewusteloos geknokt door het wezen.

Zeb POV

Ik werd wakker...

Vastgebonden.

Meteen probeerde ik mijn polsen uit de touwen te bevrijden.

"Zeb!" fluisterde iemand naast me. Ik stopte met mijn pogingen en keek naar de persoon die naast me zat vastgebonden.

"Sabine!" fluisterde ik terug. Ze zal vast wel een reden hebben gehad om te fluisteren. "Wat is er gebeurd."

"We werden gevangengenomen door dat wezen. Toen ik wakker werd, lag het opgekruld en was er een man helemaal in een wit pak. Een paar minuten geleden schoot de kop van het wezen op en ging het er vandoor samen met de man."

Nu zag ik dat er iemand ontbrak. "Waar is Ezra?"

Ze schudde haar hoofd. "Geen idee." Antwoordde ze.

"Ha jullie zijn beiden wakker." Beiden onze hoofden schoten naar de bron van de stem. Een man, afgaande van de stem, in een wit harnas met gele symbolen stond daar. Hij had ook een masker aan dat over zijn hoofd was geschoven. Aan zijn zij hing iets dat een beetje leek op een lightsaber.

De man kwam op ons af. "Wie zijn jullie en hoe zijn jullie hier binnen geraakt?"

We zwegen beiden. Die man kon niet te vertrouwen zijn. Toch?

"We gaan het koppig spelen? Mij goed."

Hij floot op zijn vingers. Eerst gebeurde er niks, maar toen klonk er in de verte een gehuil van een wolf.

Sabine en ik keken elkaar aan. "Ik ben normaal geen gewelddadig persoon, maar over mijn vriend kan ik niet hetzelfde zeggen. Kijk ik wil jullie niets aandoen, maar we hebben een taak gekregen om deze plaats te beschermen en dat gaan we ook doen."

De man activeerde, inderdaad zoals ik al dacht, een gele lightsaber. "Kijk jullie hebben de tijd totdat mijn vriend terugkomt om iets te zeggen. En mijn manier is veel minder erg als die van mijn vriend."

We zwegen beide nog steeds. De man zwaaide zijn lightsaber naar me en ik hoorde Sabine een schreeuw slaken. Snel dook ik naar beneden en schoof mijn polsen omhoog langs de paal. De touwen rond mijn polsen werden losser en ik realiseerde dat mijn plan had gewerkt. Snel sprong ik recht en mikte naar onze gevangennemer. Zijn snelle jedi reflexen redde hem.

Ik nam toch aan dat hij een soort jedi was.

Snel rende ik naar de muur waar ik mijn bo-rifle had zien staan.

"Zeb kijk uit!" schreeuwde Sabine.

Net op tijd kon ik me omdraaien om te zien dat de lightsaber op me af kwam. Op het nippertje sprong ik opzij, maar het lukte me wel om mijn wapen te bemachtigen.

Ik rolde over de vloer en sprong recht met mijn rug naar Sabine gericht. Ik liep achteruit naar haar. De man staarde me aan met de lightsaber in zijn handen.

Waarom viel hij niet aan?

Toen ik bij Sabine was, sneed ik haar touwen los. Meteen greep ze haar blasters en bommen.

De man had nog steeds geen spier vervoerd.

Achteruitlopend en zonder de man uit het zicht te verliezen, liepen we naar de enige gang die op deze ruimte uitkwam behalve die waar de man voorstond. Ik botste tegen iets aan en ik hoorde een grom boven me. Toen ik me omdraaide, raakte scherpe klauwen mijn borstkas en ik schreeuwde in pijn toen ik naar achteren werd geduwd.

Daarom viel de man dus niet aan.

"Zeb!" er klonk het geluid van blasters.

Ik werkte me recht en legde een hand op mijn borst. Gelukkig was een geen erge wond. Het bloedde amper.

Sabine POV

Het wolfachtige wezen was terug en raakte Zeb gevaarlijk. Hopelijk niets erg.

Meteen begon ik zonder te aarzelen op het monster te schieten.

Veel van de kogels wist hij te ontwijken dankzij razend snelle reflexen, maar één raakte hem in zijn rug toen hij snel ineen dook.

Een huil vol pijn liet hij horen.

Ik stopte met schieten, uit de wond waar hij was geraakt sijpelde dik donker bloed. Dan onverwacht viel het weer aan met een van zijn klauwen. Gelukkig kon ik nog wegduiken, maar werd meteen weer aangevallen.

Nu viel me pas iets op: het viel enkel aan met maar één van zijn klauwen, zijn andere arm was dicht tegen zich aangedrukt. Het leek wel of het iets beschermde.

Toen ik genoeg afstand had genomen en buiten zijn bereik was, viel het niet meer aan. Het wou zich omdraaien om naar de man toe te lopen die alles gewoon zat aan te kijken als het niet was dat Zeb in de weg stond. Met het uiteinde van zijn bo-rifle schokte hij het wezen. In de plaats dat het aanviel, krulde het zich om en liet kreten en gehuil van pijn horen.

Toen zag ik het: hij droeg iets in zijn armen.

Nee niet iets, iemand!

"Zeb! Stop!" Zeb stopte niet. Ik rende naar hem toe en ging tussen hem en het wezen instaan toen hij weer wou toeslaan.

"Hij probeert alleen iemand te beschermen. Straks doe je een onschuldig iemand pijn."

Ik boog me naar het wezen toe, Zebs niet begrijpende blik negerend. "We zullen hem niets doen." zei ik tegen hem.

Ik was me ook erg bewust van de man die me aanstaarde. Aarzelend legde ik een hand op de rug van het enorme wezen. Zelfs zo ineengedoken was het bijna even groot als mij. Zelfs Zeb leek hierbij klein en zwak.

Als reactie op mijn hand sprong hij weg. In een paar grote sprongen was het bij de man, waardoor ik ook naar achteren viel en Zeb me moest opvangen.

Doordat het met zijn rug naar ons was toegedraaid konden wij niet zien wie het was dat het wezen droeg.

"Hij viel gewoon? Uit zichzelf?" er klonk iets streng in de toon van de man. Even zweeg hij. "Dat dacht ik wel, je viel eerst aan vooraleer na te denken."

Tegen wie praatte hij?

"Ja ja ik weet dat je spijt hebt. Gelukkig voor jouw heeft hij niets behalve misschien de schrik van zijn leven, maar gelukkig niets ergs."

De harige oren van het wezen vielen plat tegen zijn hoofd.

Praatte hij nu tegen dat monster?

Zeb keek me verward aan. Ik hief mijn schouders om aan te geven dat ik er ook niet veel van begreep.

"Leg hem maar neer onder een laken. Hij zal wel wakker worden zo meteen." Het wezen draaide zich om zodat we ook konden zien wie er in de armen lag. Het was een jongen van rond de 14-15 met oranje kleren en zwart haar met een blauwe tint.

"Ezra!" riepen ik en Zebtegelijkertijd toen we doorhadden wie het was. 

---------------------------------------------------------------------------------------

ik ben niet hellemaal zeker of ik morgen kan updaten maar zeker donderdag

~starloverrebel out