ik ben weer terug mensen!! met een nieuw hoofdstuk!!!

(allemaal super blij zijn nu)

wete ik was aan het wachten wanneer ik mijn Engelse en Nederlandse door elkaar zou halen en mensen het was vandaag gebeurd. gelukkig zag ik het nog op tijd anders zou er heel wat verwarring zijn ontstaan. maar ja dat is nu niet he.

maar goed hier is het hoofdstuk en nu ga ik aan het volgende werken wat whoehoe ik heb er zin in mensen!!!!

commentaar laat maar komen aub

trouwens ja de foto is van de maze runner. ja ik kon het niet laten de boeken zijn nu eenmaal geweldig!!

~starloverrebel out

-------------------------------------------------------------------------------------------

Ezra POV

We daalden een lange stenen trap af. Doordat de trap nogal smal was, mopperde Zeb de hele tijd over hoe krap dit wel niet was en dat ze er aan hadden moeten denken dat hier misschien ook wat grotere wezens door moesten.

En Sabine en ik moesten dat de hele afdaling aanhoren.

En geloof me

Het was een lange trap.

Zeb en Sabine bleven voor me stilstaan. "Is er iets?" vroeg ik waarna ik naast hun ging staan waardoor ik zicht kreeg op de ingang van wat waarschijnlijk een gigantisch doolhof zal zijn.

"Hoe gaan we hier onze weg vinden?"

Zonder antwoord te geven liep ik naar de ingang. Gelukkig waren deze gangen breed genoeg voor Zeb. Je kon er zelf met drie man naast elkaar lopen of zo. De gigantische stenen muren rezen tot aan het plafon.

"Zeb, Sabine volg me en raak niets aan."

"Wie maakte jou de baas?" protesteerde Zeb terwijl we de eerste aflag namen.

"Niemand, maar ik ken hier als enige van ons drie de weg en trouwens er is iets raar met deze plaats."

Al vanaf dat ik hier een eerste stap had gezet, had ik iets vreemd gevoeld.

Een kracht.

Die me voortrok en de weg leed.

"Pff... Gaan we zo beginnen. Hoe moeilijk kan het hier zijn om de weg te vinden. Gewoon wat gangen. Daar is niks aan." Zeb leunde tegen de muur. Meteen begon er iets te kraken en trilde de grond.

Sabine en ik gaven hem een kwade blik.

"Ik zei toch niks aan te raken!"

"Ik raakte enkel de muur aan!"

"Dat valt ook onder niks!"

"Of jullie kunnen me kwaad blijven aankijken of we kunnen rennen." Dat lieten we ons geen twee keer zeggen. We liepen zo snel als we konden met mij voorop.

Net zoals in de droom nam ik elke afslag zonder aarzeling.

We liepen totdat er opeens een groot stuk plafond naar beneden stortte.

"Kijk uit!"

Ik weet niet wie het schreeuwde, maar het was toch te laat voor ons.

Kanan had gelijk gehad, we hadden hier nooit moeten komen. Ik kon niet geloven dat dit mijn einde was.

Voor mijn laatste seconde concentreerde ik me op de force en voelde de kalmte over me heen vallen. Mijn handen sterkte ik boven mijn hoofd uit en focuste.

"Ezra?!"

Sluit het buiten. Focus.

Mijn armen deden zeer van de inspanning, brandend vuur leek er door te raadsen. Toen opende ik mijn ogen om verbluft te blijven staan.

Zeb en Sabine staarde beiden naar het rotsblok dat boven hun hoofden zweefden een paar centimeters van hun af.

Mijn ogen werden nog groter toen ik realiseerde dat ik dit had gedaan.

Ik was degene die het rotsblok had tegengehouden met de force.

Mijn armen begonnen te trillen. Ik hou het niet lang meer besefte ik. "Loop! Ik hou dit niet lang meer."

Sabine en Zeb begonnen te lopen en ik probeerde het rotsblok te verplaatsen in de tegenovergestelde richting. Zelf moest ik ook nog achteruit stappen.

Twee stevige handen grepen me en trokken me onder het blok uit waardoor ik mijn concentratie verloor en het razend snel naar beneden viel.

Een luide knal klonk er toen het de grond raakte. Het blok veroorzaakte ook een grote wolk stof, dat er voor zorgde dat wij drieën in een hoestbui uit barste en niks zagen tot het een beetje wegtrok.

"Hoe...? Hoe...?" Sabine geraakte niet uit haar woorden.

"Ik dat heb geflikt?"

Ze knikte.

"Geen enkel idee. Wat het gekste dan nog is: ik heb nog nooit zoveel energie in mijn leven gehad alsof ik voor dagen wakker kan blijven."

Het bleef enkele tellen stil.

"Je had gelijk er is inderdaad iets vreemd met deze plek." Doorbrak Zeb de stilte, zijn ogen waren groot.

"Wat bedoel je?"

Hij trok ons beiden de hoek om.

Toen we wouden protesteren, legde hij een hand op ons mond zodat we stil waren.

Hij keek de hoek om en trok snel zijn hoofd terug.

Hij gebaarde dat we hem moesten volgen.

Sabine deed dat meteen. Enkel ik aarzelde. "Zeb!" fluisterde ik. "We moeten de andere kant op."

Ze luisterden niet. Ik slaakte een stille kreun.

Plots gilde Sabine en hoorde ik geweerschoten.

Had het keizerrijk deze plek ook gevonden?

Of was het een van de vele onbekende dingen die ons lagen te wachten?

Toen ik de hoek omsloeg waarachter Sabine en Zeb waren verdwenen, vond ik niets.

O nee...

"Sabine!"

Ik begon te rennen en sloeg zonder er bij na te denken, hoeken om.

"Zeb!"

---------------------------------------------------------------------------------

hoelalala das meteen iets he meteen jullie zo acheter laten, nhehehe

~starloverrebel out normaal tot morgen