Kanan POV

We keken allemaal naar Maia nu Ezra weg was gewandeld. Dit beviel me niet.

Op Maia's gezicht kon je de afschuw zien. Niet voor Ezra, maar voor het uitleggen.

"Laten we maar binnen gaan zitten." Stelde ik voor.

We knikten en liepen naar de gezamenlijke ruimte.

"Oké begin maar." Zei ik.

Maia zuchtte en ging met haar hand door haar haren. Een gewoonte dat Ezra ook had wanneer iets hem tegenzat.

"Wel dus in die arena waar Ezra moest vechten, wel ik snap nu dat hij altijd de duistere kant gebruikte om te winnen en je kan zeggen dat het hem nogal euh ja veranderde."

Ze slikte. "Na onze ontsnapping probeerden we hem weer normaal te krijgen en ik moest zeggen het was vreselijk irritant. Toen het weg leek te zijn, kwamen de nachtmerries en de discussies met zijn gewetens. Het waren lange nachten toen."

Ze verborg nog iets.

"Nou en toen alles voor een jaar normaal was, gebeurde er een 'accident'. We waren in het begin niet alleen met ons drieën, maar er was euh...tja, nog een meisje. Toen ze werd <slik> gedood, brak er iets in Ezra en was hij zoals nou nu ongeveer. Dat arrogant kantje. Enkel heeft het duister geen grip op hem, maar het licht evenmin."

Ze stopten en we bleven haar aankijken. "Wat meer is er niet hoor!" schreeuwde ze een beetje kwaad. "Weet je ik neem het hem niet kwalijk, alles wat hij doet. Ezra heeft een ergere jeugd meegemaakt dan ons en hij wou er nooit over vertellen. En toen we Ezra terug normaal hadden gekregen met hem eens goed neer te slaan, zat hij dingen te mompelen over dat hij weer terug was. We hebben nooit geweten wie er terug was, maar 1 ding weet ik wel. IK GA HEM NU EEN GOEIE KLAP VERKOPEN!" Maia had de laatste woorden extra duidelijk uitgesproken. Nu sprong ze recht en wou er vandoor gaan om ja Ezra neer te slaan. Zeb hield haar tegen. "Zeb laat me los! Ik wil hem terug ja!"

"Maia, ik denk niet dat het de klap was dat hem terug heeft gebracht." Zei Sabine tegen haar.

"Misschien wel." Mompelde ze als een boos klein kind met haar armen gekruist.

Ezra POV

Ik kwam aan bij het oude huis van mijn ouders. De sleutel had ik natuurlijk niet bij, dus gebruikt ik de force. Ik ging het huis binnen. Nog steeds even stoffig als toen ze me achterlieten.

"Ze hebben je niet achtergelaten. Ze zijn waarschijnlijk meegenomen door het keizerrijk."

Uch lightie en darkie waren weer eens terug. Zo Darkie heeft Lightie uit die verdomde bezemkast in mijn hoofd gelaten zoals hij het had uitgelegd.

"Ja en een aureool dragen is kei hip. Sorry maar ik zie hier toch geen enkel spoor van een gevecht. Hoe ben je trouwens ontsnapt?"

En ze waren vertrokken.

"Misschien hebben ze zich gewoon overgegeven om de gast op wiens schouder wij hier nu staan, veilig te houden. En je had de deur niet op slot gedaan."

"Ow." 1-0 voor de lichte kant. Darkie hier stond achter. "Luister niet naar die sukkel in het wit." Dark leunde tegen mijn kaak. "ik snap het niet hellemaal. Ik kleed mij toch ook niet met twee horentjes en een staart. Of in een rood pakje." En het was weer gelijk. Nou Light was gekleed als een engel en Dark normaal. Met zijn zwarte laarzen, zwarte broek en rood T-shirt met daarop 'kom naar de leuke kant', wist je meteen aan welke kant hij stond.

Oké ik kon niks anders dan hem daar gelijk geven. "Hij heeft wel gelijk op dat vlak. Kun je je echt niet wat normaler kleden. Jullie zijn geen engel en duivel he, maar de lichte en duistere kant van de force."

Light zuchtte. "Ik haat het om je alleen te laten met mister 'doden is altijd de oplossing', maar ik ben zo terug." En hij was weg en liet me alleen met Darkie op mijn linkerschouder.

"Jij gaat hier zeker van profiteren?" zuchtte ik. Darkie wreef in zijn handen. "O reken maar van yes!"

O Force!

Maia POV

Ik kon het niet geloven! Ze hadden met gewoon vastgebonden aan een stoel. Zelfs Jonathan was tegen met geweest. Tss moest je hebben van je eigen broer.

"Maia kom op." Probeerde Kanan weer. "We kunnen hem toch niet gewoon even neerslaan. Hij is nog steeds onze vriend."

Ik draaide mijn gezicht koppig weg. "Die woorden neem je waarschijnlijk terug." Ik keek hem in de ogen. "Je weet niet wat hij kan doen als hij zo is."

"Nee dat weten we niet, dus als jij het nu vertelt..."

Ik schudde met mijn hoofd. Kanan liet een zucht ontsnappen. Uiteindelijk zal hij wel opgeven, maar tot dan bleef ik koppig volhouden.

Kanan ging weer op de stoel voor me zitten met zijn gezicht in zijn handen. "Je bent al even koppig als Ezra, weet je dat?"

Ik lachte naar hem met een brede tevreden glimlach. Ojo alsof ik dat wist. Dai werd vroeger echt gek van ons.

"Och Maia we willen enkel het beste voor Ezra en dat bereiken we niet door hem neer te slaan."

"Hey het werkte vroeger en zal nu ook wel!" zei ik voor de 20ste keer.

"Waarschijnlijk was dat iets anders!" antwoorde hij voor de 20ste keer.

Man die gast wist niet van ophouden. Nog erger dan Dai vroeger was. Weer een steek in mijn hart. O Dai ik miste je zo.

"Maia je wilt toch Ezra ook niet verliezen." Shit! Juist jedi. Gedachten leestrucs.

Maar ik moest toegeven daar had hij me. Ik keek terug naar hem op en knikte.

Grotendeels tegen mijn zin, maar Kanan had gelijk...

Ik kon Ezra ook niet verliezen.

Ezra POV

"Ik moet toegeven dat je goed bent in je taak. De concurrentie elimineren."

"Tja, ik ben een geboren verkoper van het duister. En deze keer is de kast op slot." Een rimpel verscheen tussen zijn wenkbrauwen. "Alle denk ik toch."

"Maar goed, kom op met die argumenten." Lachte ik.

"Nou." Hij schraapte zijn keel. "Niemand houd van je, niemand wil je. Daarom lieten ook je ouders je achter."

"Dat is laag. Zelfs voor jou."

"Ja sorry ik weet het. Je moet wel weten dat het lang geleden is sinds de laatste keer." Ik leunde naar achteren op de bank waar ik op zat. Mijn voeten legde ik op tafel. Nog steeds was ik in het oude huis van mijn ouders. "Hoe noemde dat meisje nu weer? Egalien? Eganda? Het was met een 'E' dat weet ik zeker."

Ik wou hem verbeteren, maar hij wees naar me met een strenge vinger. "Nee nee, laat me raden. Evelien? Nee nee niet eens in de buurt. Egaal? Is dat zelf een naam?"

"Het was Eglantine."

"O jeej Lightie is weer terug." Juichte hij sarcastisch.

"Ik vraag me af of je wel weet hoe een deur werkt?"

"Tuurlijk niet! Ik gebruik er nooit eentje!"

Ik draaide met mijn ogen. "Goed nu iedereen is omgekleed, kunnen we verder gaan?" Light had een licht grijze broek aan met blauw shirt. Veel beter.

"Ja ja. Dus Gelatine."

"Eglantine!" verbeterde ik hem tegelijk met Light. Die eindelijk eens normale kleren aanhad en dat belachelijke aureool had weggegooid.

"Ja de die. Man weet je het is geen pretje om samen opgesloten te zitten met mister 'zeurkous'. Maar goed dat was de laatste keer dat we tevoorschijn kwamen. Wat was nu weer de reden?"

"Dark kun je niet zien dat het hem kwets."

"Duh! Ik weet dat ook wel. Ik probeer hem hier angst en al die dingen te laten voelen want ik citeer: Angst leidt tot woede. Woede leidt tot haat. Haat leidt tot pijn. Pijn leidt naar de Duistere Kant."

"O de al wijze jedi master Yoda. Laten we een moment van stilte houden."

Dark hield mijn haar vast en hing wat naar voren zodat hij Light kon zien. "He, domoor! Je weet toch dat hij niet dood is. Je hebt hem toch ook gehoord in die jedi tempel."

"Weet ik. Ik wou gewoon dat je even je kop zou houden."

Oh boy. Ik begon die twee echt vervelend te vinden. "Moet ik het nu vertellen?" Dark knikte ja en Light schudde nee. "Jullie komen echt nooit overeen."

"Duh!" zeiden ze tegelijk.

En Darkie, die op mijn schouder lag ondertussen,lekker comfortabel, kreeg zijn zin.