Dai POV

De twee wachters lagen dood op de grond. Ik liep door de gangen weg van de twee. De langste had ik onthoofd en de andere had een gat in zijn borst.

Eindelijk kwam ik een bediende tegen. "Jij daar!" riep ik naar haar.

Ze schrok zich rot en in haar ogen verscheen angst toen ik dichter kwam. "Waar is de meester?"

Ze trilde over haar hele lijf. "Bij zijn gasten bij de arena. Tweede deur en"

Ik onderbrak haar. "Ik weet de weg." En negeerde haar verder.

Ik moest naar het midden van dit hele geval. En eerlijk gezet sloeg ik een keer de foute gang in. Misschien wist ik het toch niet meer zo goed.

Op die ene foute afslag kwam ik dan toch bij de ene deur die leidde naar de zaal waar ik Ezra voor het eerst had gezien en hij mijn zus had gered...

Ik voelde het duister weer even wegebben net op het moment dat ik de grote deuren openduwden. Maar bij de aanblik van 'de meester' borrelde die meteen weer op. Hij had twee gasten: een man en een vrouw. Alle drie keken ze me aan. De meester stond recht en zijn hand lag op zijn zweep. "Wie ben jij? Jij hebt hier niks te zoeken. Wachters!"

Ik activeerde mijn lightsaber. "Je hebt er al twee verloren dus misschien kun je ze best terugroepen."

Drie wachters kwamen binnengelopen, maar de meester hielt hem tegen met een handgebaar. Ze vertrokken weer. "Wat wil je?"

"Ik?" ik stapte naar hem toe. "Ik zou je het liefst dood willen." Mijn lightsaber hield ik iets voor zijn keel. "Maar..." ik liet hem weer zakken. "Mijn meester heeft andere plannen met jou. Voorlopig blijf je dus leven."

Op zijn gezicht verscheen opluchting. "Voorlopig zei ik." En ik grinnikte.

Nu verscheen er toch terug wat angst op zijn gezicht. "Je kunt vrijwillig meekomen of we kunnen het altijd op de moeilijk, leuke manier doen."

"Denk je nu dat ik naar een kind ga luisteren. Ik laat mij trouwens door niemand commanderen."

"De moeilijke dan maar." Ik strekte mijn hand en begon het langzaam te wurgen. Hij greep naar zijn keel en uiteindelijk draaide zijn ogen naar achteren en stopte ik. Zijn lichaam viel op de grond. Ik bukte me om toch te controleren of hij nog ademde.

En gelukkig was er een hartslag.

Ik voelde de blikken van de man en vrouw op me. Ik keek naar hen op. "Problemen?"

Ze schudden beide hun hoofd. "Goed zo."

Ik genoot van de macht die ik had.

Maia POV

Mijn hart brak.

Zoveel pijn. Ik beet op mijn lip en deed mijn best om mijn tranen tegen te houden.

"Dus na enkele weken dat hij kampioen was geweest, raakten we goed bevriend en ook met mijn broer Dai." Deed ik verder. "De hele tijd dacht hij wel maar aan een ding en dat was ontsnappen. Toen gebeurde er iets vreemd: Ezra verloor een gevecht. De meester had zoals vele zijn vermoede dat er iets niet klopte. S' avonds kwam hij naar ons twee toe en vertelde dat hij..."

Ik werd weer onderbroken door een schreeuw nog luider dan de vorige keer. Nog meer pijn dat erin klonk. Het was vreselijk. "Hij vertelde dat hij had verloren in ruil voor informatie over de chip in ons." Ik deed mijn best om mijn gedachten over de schreeuw weg te dringen. "We sneden het eruit en konden zo ontsnappen. Het bleek dat ze die plaatsen in onze linkervoet. Sindsdien leefden we in zijn toren tot het incident waardoor ik vertrok."

En toen besefte ik dat ik niets meer te vertellen had en daardoor kwamen mijn gedachten weer terug. Wat deed hij met Ezra. Misschien is hij dood. Hij had niet meer geschreeuwd.

Toen ging de deur weer open. Het was de Inquisiteur. Waarschijnlijk kwam hij nu ons wat martelen. Alsof hij dat al niet had gedaan. Ezra was een zwak punt bij ons allemaal. Hij verbond de Ghost crew met elkaar. Ik zag het toen hij binnenkwam lopen of toen ze hem kwamen redden.

"Wat heb je met hem gedaan?" vroeg Sabine. Ik keek naar haar. Nee Sabine, zo laat je zien dat het is gelukt.

"Och. Iedereen weet toch als kinderen niet luisteren ze gestraft worden." Een duistere glimlach verscheen op zijn gezicht waardoor zijn puntige tanden zichtbaar werden.

Alsjeblieft Sabine niet reageren.

En gelukkig deed ze dat ook. "Niet echt erg spraakzaam precies." Grinnikte de Inquisiteur. Hij liep naar de lege muur en plaatste er iets op. Hij drukte op een knop van de verzameling op zijn linker onderarm.

Op de muur verscheen het beeld van een lege cel. "Maak jullie maar klaar. Er is een voorstelling gepland voor vandaag."

Hij liep weer naar de deur en liet ons daar hangen met al onze vragen. De deur opende en hij stopte nog even toen zijn com piepte. "Wat?" zei hij nogal bot. "Ik ben onderweg." Antwoorde iemand. Dai? "Goed. Kom naar cel A-28 en bind hem daar vast met twee kettingen." Kon ik hem horen antwoorden waarna hij de cel echt verliet.

Ezra POV

Ik weet niet hoe lang het duurde maar uiteindelijk kwam er terug iemand de cel binnen.

Ik werd opgetild en op de metalen bank gelegd die aan de muur hing zoals in de meeste cellen.

Ik hield mijn ogen gesloten.

Toen voelde ik iets koud op mijn lightsaber brandwonden. Ik liet een kreun ontsnappen. Het deed tegelijk goed, maar ook was het pijnlijk.

Ik deed mijn ogen open en zag een vrouw in het wit, die mijn wonden verzorgde.

"Waarom?" vroeg ik. Ze schrok bij het horen van mij stem. Waarschijnlijk had ze gedacht dat ik sliep of bewusteloos was door de pijn. Meteen ging ze weer aan het werk.

"Ordes." Antwoordde ze.

Waarom zouden ze me eerst martelen en dan iemand sturen om me te verzorgen. Weten ze dan niet dat gevangen meestal rapper breken als ze gewond zijn en zwakker?

He mij ga je niet horen klagen hoor.

Ik sloot mijn ogen weer en genoot van het feit dat mijn pijn langzaam minderde.

En toen viel ik inslaap. En droomde...

Ik stond naast Dai. Onze gezichten beide verscholen onder onze kap van de mantel. Wat is dat toch met die mantels?

Achter ons zat Maia met een jongen naast haar. misschien van drie, misschien vier jaar jonger dan haar. Jonathan?

De jongen staarde naar Dai's rug, Maia naar de mijne.

"Dood hen." Beval de Inquisiteur ons. Ik draaide me om naar Dai en activeerde mijn blauwe lightsaber terwijl hij achteruit wandelde.

Hij had het niet aan ons bevelen. Hij had het mij bevelen...

Kanan POV

We staarden allemaal naar de muur waar de cel op was geprojecteerd. De cel was niet langer leeg.

Dai was binnen gekomen en had iemand meegesleurd met zich. Een man. De man werd door Dai met twee kettingen vastgebonden en voordat hij de cel verloot keek hij nog eens in de camera met een duivelse grijns op zijn gezicht daarna liet hij de man alleen.

De man was nu wakker en schreeuwde dat ze hem moesten losmaken.

"Hij komt me zo bekend voor." Zei Maia plots.

Ik keek naar haar en om haar gezicht verscheen een uitdrukking waaruit ik afleidde dat ze witst wie het was.

"De meester" fluisterde ze.

En ondanks dat ze tegenover me hing, het verste van me vandaan, kon ik haar toch horen.