-Oszalałaś? Nie lepiej po prostu do niego podejść i zapytać?

-Nie.

-Jesteś kompletną idiotką, jeśli myślisz, że to ci się uda.

-Uda mi się, gdy ty mi pomożesz.-uśmiechnęłam się do niej słodko.-Poniekąd, to ty mnie w to wciągnęłaś, wiec teraz masz mi pomóc.

-No dobrze, dobrze. Wiec na czym to ma konkretnie polegać?

-Włamiemy się do szatni, gdy będzie miał w-f. Odnajdziemy jego telefon, puszczę sobie sygnał, usunę połączenie i już.

-Jesteś pojebana...

_____________

Nadszedł ten moment, w którym  musiałam się zmierzyć z szafką Justina.  Niestety nie pomyślałam o jednej istotnej rzeczy, nie znałam kodu. Spróbowałam wielu przeróżnych kombinacji, ale za cholerę nic nie pasowało. Nawet "6969". I co cię w tym dziwi Hannah? Usiadłam na ławce i schowałam twarz w dłoniach. Nagle dostałam sms, wyciągnęłam telefon i odczytałam go.

Od:Rachel
JUSTIN Z CHAZEM IDĄ DO SZATNI!!!!!!

Do:Rachel
CO JA MAM ROBIĆ?

Od: Rachel
SPIERDALAC??????????????

Do:Rachel
Ciekawe gdzie?

Od:Rachel
Zatrzymam ich

Do: Rachel
Okej

Wyszłam po cichu z szatni, na szczęście nasza była na przeciwko wiec mogłam powiedzieć, w razie jakby mnie zauważyli, że byłam właśnie tam. Ale po co? Przecież ja nie ćwiczę na w-f i chyba każdy o tym wie, bo każdy mi zazdrości. Ja sama sobie tez, nie dość, że mogę nosić moje czaderskie okulary, to jeszcze tyje i tyje z braku ruchu. JUPI. Gdy byłam już na korytarzu, zauważyłam jak moja przyjaciółka bez żadnego problemu śmieje się z chłopakami. Zrobiło mi się głupio, że ja tak nie mogę. Próbowałam przejść obok nich niezauważona, ale brunetka złapał mnie za ramie i zatrzymała.

-Tutaj jesteś.-uśmiechnęła się chytrze.

-Tak, um..-chrząknęłam.-Myśle, że teraz powinnam być w innym miejscu, pa.-próbowałam się wyrywać, ale ona nie dała mi odejść.

-Właśnie rozmawiałam z Justinem i Chazem na temat tej wycieczki, co mój tata chce zorganizować dla pierwszych i trzecich klas. Opowiadałam ci o tym, pamiętasz?

-Rachel, na prawdę nie mogę teraz...

-Uważamy, że super będzie spędzić trochę czasu z pierwszakami.-usłyszałam jak Justin się odzywa.-I właśnie, nie napisałaś wczoraj.-wytrzeszczyłam oczy, a Rachel się zaśmiała. Odwróciłam się i chciałam coś powiedzieć, ale moja świetna przyjaciółka musiała mi przerwać.

-Bo jest idiotką.

-Bo może zapomniałam zapytać o numer?-skrzyżowałam ręce na piersiach i spojrzałam na nią morderczym wzrokiem.

-No właśnie mówię, że jesteś idiotką.-nagle blondyn  wybuchnął śmiechem. Boże, on jest taki aw... i w ogóle.

-Śmieszy Cię to? O mój Boże to jest żenujące.-mruknęłam.

-Raczej słodkie. Trzeba było napisać na Facebooku.

-Racja, nie pomyślałam.-westchnęłam.

-To chcesz ten numer?

-T..tak.-wyjąkałam i podałam mu telefon żeby wpisał swój numer. Po chwili oddał mi moją własność.

-Dziękuje.-uśmiechnęłam się delikatnie, nie mogłam już tego powstrzymać. Chłopak odwzajemnił go. Może to nic takiego, ale ja czułam się jak w bajce. Justin, ten, który tak bardzo mi się podoba, odwzajemnia mój uśmiech. Jak się oddycha?

-Czekam na wiadomość.-powiedział i odszedł.

-Do zobaczenia w piątek.-uśmiechnął się Chaz do Rachel i pobiegł za przyjacielem.

-Zabije Cię, ale najpierw wytłumacz mi coś. Czy ty umawiasz się z Chaz'em?

-Jesteśmy przyjaciółmi z korzyściami.

-Czym kurwa?-spojrzałam na nią spod byka.

-Jezu, Hannah. Wiem, że jesteś dziewicą i szokuje Cię to, że dwóch ludzi może łączyć seks a nie miłość.

-I tak, któreś z was się zakocha. Stawiam, że to będziesz ty. Ale to nie ja będę osobą, która będzie Cię pocieszać.-Mruknęłam i odeszłam. Tak lubię się obrażać a co?

_________

Do: Rachel
Znowu araby do mnie piszą

Do:Rachel
Nie ignoruj mnie...

Do:Rachel:
Przepraszam! Żałuje mych słów kocham cię!!!!!

     Tak jak uwielbiam się obrażać, tak długo nie potrafię wytrzymać w milczeniu. Wiedziałam, że Rachel mi szybko nie odpisze wiec zeszłam na dół żeby zrobić sobie ucztę. Mam ogromną ochotę na spaghetti. Wyciągnęłam potrzebne produkty i skupiłam się na gotowaniu. Uwielbiam to, nie jestem jedną z tych dziewczyn, które potrafią przypalić wodę. Nie jestem Rachel... Wszystkiego nauczył mnie mój tata, który prowadził własną restauracje, za jego czasów panował tam tłok, ludzie bili się o miejsca, ale teraz... Teraz to miejsce to porażka. Nic dziwnego, skoro tata odszedł, jedyna osoba, która z niczego potrafiła zrobić coś, a bądźmy szczerzy. Moja mama jest zbyt zajęta swoim salonem żeby zwracać uwagę na restauracje, która upada.

-Hannah!-uslyszalalam wołanie.-Wnieś zakupy do domu.

-Okej!-zostawiłam wszystko i wybiegłam z domu. Z bagażnika wyciągnęłam zakupy i wniosłam je do środka. Z mamą mieszkamy same, spotyka się z kimś, ale ja nie chce słyszeć o tej osobie. Po prostu nie wyobrażam sobotę jej z kimś innym niż mój tata. -Jak w pracy?-zapytałam.

-Tak jak zawsze, dobrze, ale jestem strasznie zmęczona...-westchnęła. Widziałam, że się czymś denerwuje, ale próbuje to ukryć zmęczeniem.

-Wyduś to z siebie, mamo.-mruknęłam i wróciłam do gotowania.

-Dzisiaj będziemy mieć gości na kolacji...

-Babcia i dziadek przyjechali?-odwróciłam się szczęśliwa.

-Nie. Dzisiaj poznasz Becka, mojego narzeczonego i Chaza, jego syna-mój uśmiech automatycznie zmienił się w w wkurw. Bo tak, nie byłam zła tylko wkurwiona.-. Ale Hannah, proszę nie bądź zła... Nie chce już być sama, daj mi ruszyć do przodu, Beck pomoże nam z restauracja, będzie tak jak za czasów taty..-przekonywała mnie.

-Nie możesz mnie stawiać przed faktem dokonanym, mamo. Nie uważasz, że potrzebny jest mi
Czas?-próbowałam powiedzieć spokojnie, ale pod koniec i tak podniosłam głos.

-Ile czasu potrzebujesz? Spotykamy się od dwóch lat, a ty wciąż potrzebujesz czasu. Jesteś dla mnie najważniejsza, dziecko. Nie mogę ciągle myśleć tylko o Tobie, jesteś duża dasz sobie radę. - zauważyłam łzy w jej oczach, ma racje. To, że ja nie jestem szczęśliwa nie oznacza, że muszę sprawiać żeby czuła się jak ja. Mam tylko ją, muszę o nią dbać nawet jeśli to jest dla mnie trudne. Westchnęłam.

-Dobrze, może być lasagne? Zaczęłam robić spaghetti więc łatwo mogę przerobić.

-Dziękuje Ci!-przytuliła mnie mocno.-Zobaczysz, polubisz go. Jest zabawny, przyjacielski i wyrozumiały. Jego żonę zabił pijany kierowca, w walentynki cztery lata temu. Przeżył na prawdę wiele i sam wychowuje syna... Jest na prawdę wspaniały.

-Czyli Cię rozumie.-uśmiechnęłam się delikatnie.-Dobra, teraz leć na górne się wyszykować, a ja zrobię jedzenie.

-Kocham Cię, Hannah.

-Też Cię kocham, mamo.

***

Przepraszam za nieobecność, ale mam ferie i brak czasu na wszystko, bo chce się cieszyć przyjaciółmi :((((