Als je regen en onweer al vervelend vind, dan vind je er doorheen rijden al helemaal niks. Maar voor Stains Stilinski was de regen op dit moment het enige wat hij vertrouwde. Daarom vond hij het niet erg om de auto uit te stappen en de gietende regen in te stappen. Waar hij niet op zat te wachten is het moment dat hij de regen niet meer voelde.

Zijn vader deed de deur voor de tienjarige jongen open en haastte zich daarna snel om Stains' koffer uit de achterbak te halen. Stains stapte uit en voelde de koude regendruppels om zijn hoofd vallen. Hij deed zijn ogen dicht en genoot van het kleine momentje. Wie weet hoe lang het duurt voordat hij weer naar buiten mag komen, laat staan als het regent.

Aarzelend deed hij zijn ogen weer open en bekeek het gebouw wat hij voor het komende jaar zijn thuis moet noemen. De kleine jongen vond het lijken op het gekkenhuis uit zijn geboortestad Beacon Hills, Eichen house. Hij mocht er nooit heen van zijn vader, maar hij ging er toch wel eens heen met zijn tweelingbroer Stiles en zijn beste vriend Scott.

En nu wordt hij zelf in zo'n kliniek opgesloten, allemaal door die ene dag.

Dit huis was geen gekkenhuis maar een kliniek, zei zijn vader altijd. Maar wat is het verschil tussen de twee huizen als de mensen in beide gevallen een psychische stoornis hebben?

De kleine Stains kreeg een maand geleden te horen dat hij een sociale angststoornis heeft. Het viel te verwachtte aangezien hij nu hij al in geen maanden een woord gezegd heeft en alleen maar in zijn kamer zit. Iedereen zegt dat deze kliniek ervoor zorgt dat Stains zijn zelfvertrouwen terug krijgt, maar wie heeft het bewijs ervoor?

Stains werd uit zijn gedachte gehaald toen zijn koffer naast hem in een plas met water werd gezet. Zijn vader vloekte binnensmond, hopend dat de drie kinderen hem niet hoorde en liep daarna verder.

Met drie kinderen worden naast Stains ook Stiles en Scott bedoeld. De twee hadden gesmeekt of ze mee mochten om de derde S uit te zwaaien, ook al betekende dat dat ze drie uur lang in de auto moesten zitten.

En nu was het dan zover. Het viertal liep naar binnen, wetende dat er maar drie weer weggingen. Maar dat maakte het drietal niks uit. Ze zouden de vierde van de groep over een jaar weer terug zien. Tenminste dat was het oorspronkelijke plan.