Seher:

Uparty uparciuch jeden mam go dość latam obok niego jak idiotka. Choć powinno być odwrotnie po tym wszystkim co się wydarzyło a ja się poniżam i latam za nim. A on nawet tego nie zauważa ma to w dupie. Ma w dupie nawet to ze zrobiłam mu omleta. Jak on tak może mną postąpić. Szlam przed siebie lecz w pewnym momencie się zatrzymałam i wróciłam zapomniałam torebki w jego kuchni. Po kilku minutach weszłam do jego domu szedł z balkonu z pustym talerzem w ręce.

- Co jednak zjadłeś ?

Zero jakiej kolwiek reakcji podeszłam do niego i walnęłam go z liścia w policzek.

- Żyj cholera !

Złapał mnie za rękę i wbił w ścianę.

- Zdobiłaś to po raz ostatni zrozumiałaś ?

Pospiesznie pokiwałam głową wrócił stary Yaman widzie zabrałam torebkę i uciekłam z jego domu. Więcej tam nie wejdę stał się szorstki i ostry jak brzytwa. Skoro on tak to ja tez wyciągnęłam telefon z torebki. Wybrałam numer Iskandera.

- Słucham cię Seher ? - odezwał się głos w słuchawce.

- Iskandar przyjmuje twoją propozycje małżeństwa.

- Ooohoo co to się wydarzyło, że pani zmieniła zdanie ? - pyta rozbawiony.

- To nie jest śmieszne.

- Dobrze dobrze czysta formalność mam rozumieć ?

- Tak.

- Dobrze jutro będę u ciebie.

- Dobra to do jutra.

- Cześć.

Rozłączyłam się i chciałam iść przed siebie lecz usłyszałam głos.

- Naprawdę ?

Odwracam się i widzie Yaman'a.

- A co ? Mam prawo być z kim chce nie będę się przed tobą płaszczyć i robić z siebie idiotki. Zapomnij jeżeli tego chciałeś.

Odwracam się i idę przed siebie ciesząc się, że teraz go zaboli jego zachowanie. Będzie bolało oj będzie.

*NASTĘPNEGO DNIA RANO*

Seher:

Nie spałam cała noc czekając na wiadomość od Iskandera, że jest już na miejscu. Nad ranem o 5 napisał, że już ląduje. Od razu zamówiłam taxi i pojechałam w skazany adres. Razem wróciliśmy do mojego domu.

- Iskander.

- Słucham ?

- Czy my robimy dobrze ?

- Nie wiem to się okaże czy ta gra będzie opłacalna dla twojej strony.

- Mam nadzieje, że nie robisz sobie złudnych nadzieji ?

- Coś ty nie po prostu martwię się o ciebie.

- O mnie dlaczego ?

- Gdy będzie tak, że po tym wszystkim Yaman nie będzie cię chciał.

- Jak to ?

- Będzie wściekły gdy się dowie.

- W zasadzie...

- Co ?

- On już wie..

- Skąd ?

- Usłyszał nasza rozmowę wczoraj ?

- I co ?

- Nic. Był wściekły.

- Rozumiem to dobrze.

- To co idziemy do urzędu ?

- Tak zaproś swojego ojca.

- Niee on jest za Yaman'em.

- To nawet i lepiej zaproś.

- Dobrze.

Zrobiłam jak kazał ojciec był zaskoczony i to tak bardzo, że przyjechał od razu.

- Co ty wyprawiasz ? Przecież kochasz Yaman'a tak ?

- Tak ale...

- Nie ma żadnego ale albo jesteś z nim albo przeciw niemu.

- To on jest przeciw mnie ! A nie ja ! Tato nie wiesz jak ja z siebie przez ostanie dwa dni durnia robiłam.

- Jak to ? Przecież cię kocha.

- Ale jest uparty chce by cierpiał tak ja ja cierpię !

- Spokojnie słoneczko. Już zaakceptuje każdy twój czyn pamiętaj.

- Dziękuje tato.

Po kilku godzinach wszyscy razem wyszliśmy z domu. Ja ubrana w białą zwiewną sukienkę Iskander razem z Ojcem w garniturach. A po kilku minutach byliśmy już w urzędzie. Siedzieliśmy przy stole i przyszło nam odpowiadać.

- Czy Pan Iskander Çelebi bierze za żonę obecną tu Seher z własnej nieprzymuszonej woli ?

- Tak

- Czy Pani Seher Kerimoğlu bierze za męża obecnego tu Iskandera Çelebi za męża z właśnie nieprzymuszonej woli ?

W ten wszedł Yaman i spojrzał mi w oczy po moim zwrotu podążył ojciec. I wrócił do mnie wzrokiem.

- Tak ! - powiedziałam patrząc w oczy Yaman'a.

Jego mina była bez cenna.