号29月04年2020

❝ I ʟᴏᴠᴇ ʏᴏᴜ, ᴊᴜꜱᴛ ʟɪᴋᴇ ᴛʜɪꜱ. Tʜᴇ ʟᴏɴɢᴇᴅ ᴇɴᴅ ᴏғ ᴡᴀɴᴅᴇʀɪɴɢ.I ʟᴇᴀᴠᴇ ʙᴇʜɪɴᴅ ᴛʜɪꜱ ᴡᴏʀʟᴅ'ꜱ ᴜɴᴇɴᴅɪɴɢ ꜱᴀᴅɴᴇꜱꜱ.Wᴀʟᴋɪɴɢ ᴛʜᴇ ᴍᴀɴʏ ᴀɴᴅ ᴜɴᴋɴᴏᴡᴀʙʟᴇ ᴘᴀᴛʜꜱ, I ғᴏʟʟᴏᴡ ᴀ ᴅɪᴍ ʟɪɢʜᴛ.Iᴛ'ꜱ ꜱᴏᴍᴇᴛʜɪɴɢ ᴡᴇ'ʟʟ ᴅᴏ ᴛᴏɢᴇᴛʜᴇʀ ᴛᴏ ᴛʜᴇ ᴇɴᴅ, ɪɴᴛᴏ ᴏᴜʀ ɴᴇᴡ ᴡᴏʀʟᴅ ᴛʜᴇ Sᴘʀɪɴɢ Sɴᴏᴡ. - 29.04.2020 SNSD | Iɴᴛᴏ ᴛʜᴇ Nᴇᴡ Wᴏʀʟᴅ  ❞

   « ΦΑΝΤΆΣΟΥ αυτό το μέρος που μόνο εσυ μπορείς να εκτιμήσεις την ομορφιά του, φαντάσου αυτό το μέρος με τα μάτια κλειστά είτε με τα μάτια ανοικτά εάν αυτο δεν σου αποσπά την προσοχή, τι είναι; ποιο είναι το πρώτο πράγμα που βλέπεις; μπορείς να αλληλεπιδρασεις μαζί του; μπορείς να το αγγίξεις; Εάν δεν μπορείς δεν πειράζει, κάποιες φορές τα πράγματα τα νιώθουμε το ίδιο ισχυρά χωρίς να τα αγγίζουμε!

Είναι ανάγκη να αγγίξεις ένα άγαλμα για να νιώσεις την συγκίνηση του παρελθόντος να σε κατακλύζει; Εγώ τουλάχιστον όχι. Λοιπόν πάλι στο μέρος που λέγαμε! Πως αισθάνεσαι εκεί; φυσάει αμυδρά ώστε να σε παρασύρει μακριά από όλες σου τις έγνοιες; μυρίζει σαν τα πρώτα άνθη της λεμονιας πριν το Πάσχα; Ακούς το ανήσυχο βουισμα της μέλισσας; Τι χρώματα βλέπεις; Εγώ χάνομαι στην πράσινη πανδεσια, άστατη πρασινάδα εύχομαι να υπήρχαν περισσότερα λουλούδια παρόλα αυτά, λίγο χρωμα ρε αδερφέ. Ποια είναι η πιο δυνατή αίσθηση του ήλιου; ή της μυρωδιας της γης μετά την βροχή;

Εγώ αισθάνομαι περισσότερο τον ήλιο, σε ξεγελάει για την εποχή, μην κάνεις κανα αστείο και βγεις με εκείνο το ωραίο κοντομάνικο που θες να βάλεις εδώ και μέρες. Δεν είναι όμορφη η ζωή όταν δεν  χρειάζεται να την προβάλεις πουθενά; Δεν σε βλέπει κανείς εκεί, δεν πειράζει να αισθάνεσαι τα πράγματα σε μεγαλύτερο βαθμό από τους άλλους, τίποτα να αποδείξεις σε κανέναν, είσαι εσύ και το καταφύγιο σου μέσα στο ίδιο το μυαλό σου, δεν είναι φαντασίωση είναι ένα παλατι που οι κανόνες είναι πολύ απλοί, εάν είσαι απλός άνθρωπος του δίνεις και όνομα, εγώ το λέω Ανοιξιάτικο Χιόνι και όταν έχω τις καλές μου θέλω να προσκαλώ και άλλους ανθρώπους σε αυτό, που και που λέμε καμιά κουβέντα αλλά σε τέτοια μέρη προτιμω την ησυχία, εάν ήσουν εκεί τι θα έλεγες;»

Η Ζέν γύριζε το ασημένιο δακτυλίδι στον παραμεσο της, σβέλτα ζεστά καστανα μάτια γύρισαν όλο παραίτηση « Εμένα δεν θα με καλουσες έτσι και αλλιώς τι με ρωτάς;» ο Τζέ στηρίχτηκε στους αγκώνες του γέλασε πολύ αυθόρμητα άρχισε και έκανε κανονική ψύχρα και οι δύο είχαν βιαστεί να φορέσουν τα καλοκαιρινά τους, τα κεραμίδια πονουσαν την ραχοκοκαλιά τους και τα πόδια τους θα άρχιζαν να μουδιαζουν από την πολύωρη αιώρηση.

« Γιατί νευρίασες; Θα σε καλούσα » η Ζέν κούνησε τα πόδια της στο κενό και μισό κλεισε τα μάτια της εξαντλημένα « λες η μάνα σου να μου κόψει τα πόδια εάν τα δει να κρέμονται από το παράθυρο της;» δίπλωσε τα χέρια της κάτω από το κεφάλι της και γύρισε λίγο ώστε να τον κοιτάζει, η Ζεν δεν νυσταζε πλέον χαμογελούσε που ο Τζε γελούσε, θα μπορούσε να περάσει την νύκτα σε αυτή την βρώμικη σκεπή που κόβουν βόλτες ποντίκια και τρίζουν τα κεραμίδια μόνο και μόνο για την παρέα του Τζε.

Δεν ήξερε γιατί την είχαν πιάσει τέτοιοι συναισθηματισμοι, ήταν η νύκτα; η ησυχία που δεν άφηνε περιθώρια να εξομολογηθεί πόσο φοβόταν να μείνει μόνη, ήταν ευτυχία να μοιράζετε αυτές τις ώρες με τον άνθρωπο που ήξερε πως ότι και εάν συνέβαινε θα την υποδεχοταν με μια μεγάλη αγκαλιά, θα της έλειπε φριχτά και ήταν πολύ θυμωμένη για να το παραδεχτεί, όταν όλοι ζητούσαν από εκείνη να φερθεί σαν ενήλικη, ετοιμοπόλεμη γυναίκα με τον Τζέ θα ήταν ακόμη αυτή η μικρό προβληματική με χίλιες ανασφάλειες και όνειρα φιλιππινεζα που ο Τζέ υπερλατρευε γιατί κρυφά κρυφά ήξερε πως δεν τους συνέδεαν αναμνήσεις μόνο από το γυμνάσιο, αλλά η σκέψη τους ολόκληρη ήταν αντικριστά κάστρα, πολύ καλά οχυρωμενα που δεν πολεμούσαν ποτέ.

Ήταν χαρούμενη που είχε την εύνοια του, που μιλούσαν τόσο αχορταγα ώρες ώρες στον άλλον σαν να μην έφτανε που έβλεπαν ο ένας τόσο συχνά τον άλλον, κάθε φορά ήταν μια νέα φορά, οι ρουτίνες δεν ήταν του τύπου τους. Υπήρχε μια φυσική πορεία στα πράγματα που δεν της άρεσε, μια φυσική τάση να χωριστούν τα μπερδεμένα μονοπάτια τους, δεν αισθανόταν σιγουριά όταν ο Τζέ θα έμενε και εκείνη θα έφευγε, δεν της άρεσε να μην έχει την ελευθερία να του μιλήσει ότι ώρα επιθυμούσε, ούτε να μην μπορεί να τον δει ότι ώρα έπρεπε για τα δικά της δεδομένα.

« Κοίτα εκεί που θα πας να ξεμυαλιστεις με καμία » απόρησε πως της ήρθε να πει αυτό το πράγμα και ο Τζέ γύρισε και αυτός να την κοιτάξει σαν να μην κατάλαβε εάν το έλεγε σοβαρά η αστεία, η Ζεν είχε χιούμορ σαν δίκοπο μαχαίρι, ίσως να μην ήταν καν χιούμορ « Παραλίγο να σκεφτώ πως θα σου έλειπα αλλά και αυτό μου κάνει » η Ζεν σκόπιμα ανάσηκώθηκε λιγάκι και έτριψε τα μπράτσα της « Καλά πάω να πάρω το μπουφάν μου» οι υπεκφυγές της γίνονταν ακόμη πιο εύστοχες όσο μεγάλωνε, τα μαύρα μποτάκια της τρεκλισαν στις εσοχές των κεραμίδι ων.

« Θες βοηθεια;» ρώτησε και είχε ήδη σηκωθεί να την βοηθήσει, ακόμη και αυτη η κίνηση του ήθελε να την κάνει να ξεσπάσει, δεν έκανε πως ήθελε βοήθεια αλλά μόνο εκείνος ήξερε πόσο την χρειαζόταν, πιάστηκαν από τους αγκώνες και ταλαντευτηκαν ενώ πλησίαζαν το παράθυρο, μοιράστηκαν ένα μισό γελακι όταν ο Τζε πάρα πάτησε και εάν δεν ήταν το ψηλό αέτωμα του παραθύρου θα είχε φάει τα μούτρα του.

« Μάλλον εσύ θες βοήθεια!» είπε λύνοντας την τεταμενη έκφραση της σε ένα ατρόμητο γελακι, ο Τζε εγνεψε πιάνοντας τα χέρια της τόσο προσεκτικά και ανυπόμονα που γύρισαν σε κάποια άλλη κατεύθυνση για να μην το δια κινδυνεύσουν, τα χέρια τους παλλονταν σαν να περνούσε τόσο αίμα στα άκρα τους, ήταν η ένταση και η αγωνία μήπως πέσουν μαζί αυτη την φορά, ο Τζέ έκανε ένα μικρό βήμα και εκείνη με αστάθεια ακολούθησε, παρά ήταν εύθραυστη για τα δεδομένα του Τζε και όταν της το θύμιζε κέρδιζε μια αγκωνιά που ίσως και να άφηνε μικροσκοπική μελανια.

« Αχ ρε Ζέν, πολύ άδεια θα είναι χωρίς εσένα» η Ζέν το ήξερε πολύ καλά αυτό, όλοι οι φόβοι της είχαν επιβεβαιωθεί με την πρώτη ευκαιρία δεν ήθελε να δεθεί τόσο πολύ με κάποιον συμμαθητή της γιατί την ώρα του επικείμενου απόχαιρετισμού θα αισθανόταν πολύ χειρότερα απο όσο είχε προβλέψει. Τα συναισθήματα δεν προβλέπονται ούτε πάραβλέπονται γίνονται αιτία για θαυμαστά έργα, για πράξεις ανορθόδοξες και μπορούν να γίνουν το καλύτερο σαράκι της ψυχής, ήταν άχρηστο να κρύβει μέσα της τόσα πράγματα που σκεφτόταν για τον Τζέχιαν που όταν ερχόταν η ευκαιρία να λυτρωθει από αυτά δεν θα ήξερε από που να ξεκινήσει, δεν ήταν των εξομολογησεων, ήταν αυτόφωτη και ανεξάρτητη σε έναν βαθμό που κάποιες φορές η μοναξιά τριγύριζε πολύ συχνά γύρω της, φυσικά και δεν της άρεσε επειδή ήταν μόνη, ήθελε να είναι μόνη με τον Τζέ αυτή ηταν η διαφορά, μέσα στην σιωπή και όμως έλεγαν τόσα πολλά που ώρες ώρες αναρωτιόταν εάν θα γνωρίσει και άλλους ανθρώπους που μπορούν να δημιουργήσουν δικούς τους κόσμους και να περιπλανουνται μέσα σε αυτους, να μιλάνε περί ανέμων και υδάτων και πάλι να μην θυμούνται καν από που ξεκίνησε η κουβέντα, θα τα πεθυμουσε όλα και όταν της το ομολόγησε με τόση πίκρα σκέφτηκε πως δεν χρειαζόταν να ήταν τόσο απόμακρη για εκείνη την στιγμή.

« Στο ανοιξιάτικο χιόνι είμαι μόνο εσύ και εγώ, εάν σου αρέσει  » ακούστηκε υπερβολικά παρεσυρμενη από την συγκίνηση και ο Τζέ της χαμογέλασε τόσο φιλότιμα και ζωηρά που αμεσως αποτιναξε τύψεις εγωισμού από πάνω της « Εκεί δέχεσαι καμία αγκαλιά ή κάνεις ηλεκτροσόκ σε όποιον σε ακουμπά;» γέλασε μέσα από την καρδιά της οταν τον είδε να μορφαζει ταχα χαριτωμένα, την εσφιξε τόσο πολύ στην αγκαλιά του αναπνεοντας στην κορφή του κεφαλιού της συνεπαρμενα, είχε σταυρωσει τα χέρια του στην πλάτη της και το γουργουρητο στο στήθος του από τα γέλια ήταν ακόμη εκεί, ζεστασιά και εφορία που δύσκολα θα ξεχνουσε, θα υπήρχαν άθλιες και σκοτεινές μέρες και θα αναπολουσε την κατακλυστικη ενέργεια του, έθαψε το κεφάλι της στο διάστημα του λαιμού του και χαμογέλασε στην μυρωδιά της κολόνιας που πλημμυρισε τις αισθήσεις της, ήταν σιγουρη πως ήταν η κολόνια που του είχε δωρίσει στα γενέθλια του, κάποιους ανθρώπους δέν ήταν αναγκη να τους έδινε ότι είχε μέσα στην ψυχή της, αλλά υπήρχαν κάποιου άνθρωποι που μπορούσαν να είναι σαν ένα δεύτερο σπίτι, ζεστό, φιλόξενο, νοσταλγικό « Ίσως να μου αρέσεις λίγο όταν ήμαστε στο ανοιξιάτικο χιόνι» μουρμούρησε αναπνεοντας σιγανά « Τότε πρέπει να σε καλώ πολύ πιο συχνά »

▬▬▬▬▬

author's note

˚.✦ so you might be a little confused with this update but I just felt like writing something, so a friend of mine inspires me a lot lately her insta stories and confessions for jaehyun gave me some really strong vibes for a wonderful one shot, she and her man flourishy are a whole aesthetic to me 🍒 ναι ένα ολόκληρο intro στα αγγλικά, κυριολεκτικά το έγραψα σε μια παρορμηση στις επτά το πρωί και η αίσθηση είναι αναζωογόνηση σκέτη, να γράφεις κάτι που κατακλύζει την σκέψη σου για μια στιγμή και την επόμενη να το διαβάζω και να μου φέρνει γαλήνη, that makes me an active writer right? it's not necessarily kpop related 🍓 ενα ευχαριστώ στην Ζέν και τον Τζέ της καρδιάς μου.

JAEHYUN (재현)

(.      take care        )