- Jesteś pewien, że możesz się nią zająć?

- Tak, jestem bardzo pewny i pewny siebie.

- Cóż, podpisz tutaj, a umowa będzie zapieczętowana.

- W porządku.

- Co robicie chłopaki? - Zapytałam śmiejąc się.

Keigo i Neito odwrócili się, żeby na mnie spojrzeć.

- [Twoje imię], to jest ważne. Jako twoja mama nie pozwolę ci poślubić tego chłopca. - Powiedział Keigo.

- Co do cholery, Keigo? Nie jesteś moją mamą. Mam już 23 lata! Jestem wystarczająco duża by decydować, z kim się ożenię! - Powiedziałam.

- [Twoje imię], zgadza się. Mamy po 23 lata. Jesteśmy wystarczająco duzi, by decydować o naszej ścieżce życia. Więc nie muszę brać twojej zgody na poślubienie twojej córki. - Powiedział Neito, klepiąc Keigo po ramieniu.

- Nie dotykaj mnie, stary! Nikogo tu nie ma! - Keigo krzyknął i odszedł od nas.

- Teraz zostaliśmy sami. - Powiedział Neito, owijając smukłe ramię wokół mojej talii.

- Och, myślisz, że jesteś sprośny? - Zapytałam.

Zachichotał.

- Może... - Neito pocałował mnie.

Całowaliśmy się długo, dopóki Keigo nam nie przerwał. Ponownie.

- Będziemy kontynuować to na zupełnie nowym poziomie po ślubie, dobrze? - Neito powiedział i pocałował mnie w nos.

Następnie poszedł za Keigo, nie wiadomo gdzie.

- Cholerny Neito... - Wymamrotałam, rumieniąc się.

2 tygodnie po...

- Chłopaki! - Keigo krzyknął gdy wszedł do pokoju.

W pomieszczeniu znajdowali się All Might, Endeavour, Aizawa, Nezu, Cementoss, Present Mic i Gang Orca.

- Co się stało Hawks? O co chodzi z tym pośpiechem? - Zapytał All Might.

- Nie uwierzycie w to! - Krzyknął Keigo.

- Stary, wyluzuj, zrelaksuj się. Powiedz nam co się stało. - Powiedział Present Mic.

- Moja córka...

- Masz na myśli [Twoja bohaterska nazwa]? - Zapytał Gang Orca.

- Tak! - Krzyknął Keigo.

- Co jest nie tak z [Twoje imię]? - Zapytał Aizawa.

- Ona... Ona... Wychodzi za mąż!!! - Krzyknął Keigo.

- Co?! - wszyscy krzyknęli.

- Z kim? - zapytał All Might.

- To musi być pro bohater, Phantom Thief, Neito Monoma. - Powiedział Aizawa.

<Phantom Thief - złodziej widmo>

- Wow, [Twoje imię]! Nie mogę uwierzyć, że w końcu się żenisz! - Krzyknęły dziewczyny z byłej klasy a i b.

- Wyluzujcie się. - Zasmiałam się.

- Jam mamy się wyluzować? Chcesz wyjść za mąż w młodym wieku za Neito Monome. - Powiedziała Mina.

- Coś w tym nie tak? Umawiam się z nim od pierwszej klasy liceum. - Powiedziałam i roześmiałam się.

- Tak, tak, wiemy, ale po prostu wow! - powiedziała wesoło Ochaco.

- W porządku, Ochaco. Midoriya zaproponuje ci prędzej czy później. - Powiedziałam i wszyscy śmialiśmy się, podczas gdy Ochaco się zarumieniła.

- Nie martw się [Twoje imię]! Wszyscy ci we wszystkim pomożemy. Rekwizyty, suknia, wszystko! - Powiedziała Itsuka.

- Ok, wielkie dzięki. Ale najpierw muszę zapytać pana młodego. - Powiedziałam i wszyscy śmieliśmy się i cieszyliśmy się dniem.

7 dni przed ślubem...

- Mysle, że to ci odpowiada, [Twoje imię]!

- Nie, [Twoje imię] będzie pasowało w tym!

- Ma szczupłe ciało, to będzie dla niej idealne!

- Uspokójcie się, proszę. - powiedziałam z westchnieniem.

- Przepraszam, [Twoje imię]. Jesteśmy po prostu podekscytowane. To wszystko! - Powiedziała Toru.

Tymczasem strona męska...

- Nie to!

- Przymierz to!

- Nie, [Twoje imię] lubi bad boyi, to będzie pasować.

- Co do cholery bro?! Chce się ożenić, żeby nie zebrać.

- Chłopaki, doceniam to, ale proszę, to ja chcę się tutaj ożenić. - Westchnął Neito.

6 dni przed ślubem...

- Kupmy to, to i to. Och, to też!

- Och, myślę, że to będzie dla ciebie odpowiednie. Kupimy to.

- Och, tyle tanich rzeczy tutaj! - Oczy Yao-Momo zaczęły błyszczeć.

Wszystkie dziewczyny spojrzały na bogatą dziewczynę z westchnieniem.

- Proszę, musimy ratować! - Powiedział Neito.

- Dobrze, dobrze, powinniśmy kupić to i to, gotowe! - Powiedział Kaminari.

- Co do cholery? On chce się ożenić, Kaminari! - Krzyknął Lida.

- Mamo, co jest nie tak z bohaterem? - Zapytał mamę chłopiec.

- Nie patrz.

5 dni przed ślubem...

- Test, test, raz dwa, raz dwa trzy cztery pięć...

- Mina! - Wszyscy krzyknęliśmy.

- Hej, przepraszam. - Przeprosiła.

- Nie sądzę, że powinniśmy to tutaj umieszczać.

- Powinno być tutaj.

- Nie tutaj.

- Chłopaki, zajmujecie się tym przez 10 minut? - Zapytał Neito.

- No tak. - Powiedział Sero.

4 dni przed ślubem...

- Tak, chce mieć wszystko co masz. Tak. Nie martw się, zapłacę wszystko. Dziękuję. - Powiedziała Yao-Momo i zakończyła rozmowę.

- Poważnie, Yao-Momo? Powinnyśmy oszczędzać pieniądze tak bardzo jak tylko możemy. - Powiedziałam i westchnęłam.

- Żałuję że nie mam tak dużo pieniędzy. - Powiedziała Ochako ze sztucznymi łzami spływającymi po jej policzku.

3 dni przed ślubem...

- Przećwiczymy to!

- Przyszła panna młoda i pan młody, proszę przygotujcie się!

- Pospiesz się!

- Bakugo, nie wchodzi na drut!

- Za jeden dwa trzy!

2 dni przed ślubem...

- Dobrze, chłopaki! Wszystko gotowe!

- Wszystko w idealnym porządku.

- Wszystko pod kontrolą!

- Poćwicz ponownie!

Ostatni dzień przed ślubem...

Brzdęk!

Szkło przeczy, gdy się ociera. Wstaje razem z Neito. Teraz wszyscy na nas patrzą.

- Dobrze, najpierw ja i Neito chcemy wam podziękować. Dziękuję, dziękuję, dziękuję! Bez was nawet nie wiem czy jutro będzie idealnie czy nie.  - Powiedziałam i ukloniłam się.

- Aww, [Twoje imię], nie musisz się kłaniać. Jesteśmy przyjaciółmi, prawda. - Powiedziała Yao-Momo.

Potem wszyscy piliśmy, opowiadając dowcipy, wstydliwe momenty. Taka wspaniała pamiątka.

Była północ, wszyscy trochę zemdleli. Podczas gdy ja i Neito spacerowaliśmy na zewnątrz.

- Cóż za wspaniałą noc. - Powiedziała Neito.

Kiwnęła głową i cieszyłam się chwilą.

Szliśmy, aż dotarliśmy do parku. Tak, nikogo tam nie ma.

- [Twoje imię]. - Zawołał Neito.

Odwróciłam się, żeby na niego spojrzeć.

- Hm?

Nagle mnie przytulił.

- Ech, Neito. Co się stało? Wszystko w porządku? - Zapytałam zmartwiona.

Potrząsnął głową.

- Zatem?

- Po prostu... No wiesz, po prostu nie mogę w to uwierzyć, że ożenię się z niesamowitą kobietą. - Powiedział, przez co się zarumieniłam.

- Neito! Przestań! - Krzyknęłam, żartobliwie go uderzając.

- Co, to prawda. - Powiedział i wtulił bardziej nos w zgięcie mojej szyi.

- Tak, tak. Ja też. Po prostu nie mogę w to uwierzyć. - Powiedziałam i poklepałam go po głowie.

- W co? - Powiedział podnosząc głowę by na mnie spojrzeć.

- Cóż, wiesz. Po tym jak mnie odrzuciłeś, nagle pojawiłeś się w liceum i pokłóciliśmy się i zanim się zorientowałam, byliśmy razem. - Powiedziałam i zachichotałam.

- [Twoje imię]. - Powiedział Neito, obejmując moją twarz. - Proszę, zapomnij o tym co ci zrobiłem w przeszłości. Teraz żyjmy przyszłością, po prostu zapomnij o starej przeszłości. - Powiedział i uśmiechnął się.

- Tch, tak łatwo ci mówić. -  Powiedziałam i roześmiałam się

Usiedliśmy na ławce, z której widać jezioro.

- Tak tu spokojnie. - Powiedziałam oddychając tak głęboko, jak tylko potrafiłam.

- Oddychanie z pewnością jest zabawne, huh. - Powiedział Neito i roześmiał się.

- Co masz na myśli? Jak możemy żyć, jeśli nie oddychamy? - Zapytałam zdezorientowana. - 'Czasami Neito potrafi być dziwny, ale nadal uroczy'. - Pomyślałam i uśmiechnęłam się.

- Cóż, po prostu pomyślałem, że jeśli pewnego dnia nie będę mógł już oddychać po naszym ślubie, co zrobisz? Wyjdziesz za kogoś innego? Załamiesz się? Nie wiem. - Powiedział i westchnęłam.

- Neito, nie ożenię się z nikim innym, jeśli umrzesz. Ale, jak widziałeś nie lubię być sama, prawda? Więc proszę postaraj się żyć jak najdłużej, dopóki nie umiemy razem w bardzo podeszłym wieku. - Powiedziałam i przytuliłam go.

Uśmiechnął się.

- Tak.

Resztę nocy spędziliśmy przytulając się, opowiadając historię i oglądając gwiazdy.

- 'To było najlepsze' - Pomyślałam.

Następnego ranka...

- Pospieszcie się chłopaki! - Lida wrzasnął, gdy wszedł z szatni chłopców, wyglądając jak zwykle przystojnie.

Tymczasem w pokoju chłopacy starali się jak najlepiej ubrać.

- Cholera! Jeśli wczoraj nie wypiliśmy zbyt wiele, nie spoźnijmy się. - Powiedziała Kaminari, usiłując zapiąć  guziki garnituru.

- Monoma, pospiesz się! Jesteś tu panem młodym! - Powiedział Tetsutetsu, pomagając Neito z ubraniem.

- Wiem, po prostu się zamknij. - Powiedział Neito.

- Panna młoda i inne dziewczyny musiały już skończyć. Monoma pospiesz się! - Krzyknął Lida z zewnątrz pokoju.

- Bakugo, musisz nosić ten krawat! - Powiedział Kirishima, wręczając mi czerwony krawat.

- Tch, nie chce tego, gówno włosy! - Bakugo wrzasnął.

Potem wszyscy chłopcy starali sie założyć krawat na szyi Bakugo i po kłótni udało im się.

<Tak wygląda Neito>

- Jestem zdenerwowana. - Powiedziałam do Yao-Momo, która jest obok mnie.

- W porządku, [Twoje imię], wyglądasz pięknie. Monoma osłabnie jeśli cię zobaczy. - Powiedziała Yao-Momo.

Po prostu się roześmiałam i znowu się zdenerwowałam.

- Niech panna młoda będzie gotowa za dwie minuty. - Powiedziała Mina i zachichotała.

Posłałam jej uśmiech, żeby ukryć zdenerwowanie.

- Jesteś gotowa, córko.

Odwróciłam się, żeby zobaczyć Keigo.

- Tak nie ważne. Dziś możesz mnie nazywać swoją córką. - Powiedziałam i zasmiałam się.

Keigo wyciągnął do mnie ramię, a ja owinełaś swoje wokół jego.

- Jesteś zdenerwowana? - Zapytał.

Kiwnełam głową i przygryzłam wargi.

- Heh, nie martw się. Wyglądasz nie tak jak dzień wcześniej. Jestem pewien, że nikt się z ciebie nie wyśmieje, więc nie martw się. - Powiedział Keigo i uśmiechnął się.

- Niech cię! - Krzyknęłam szeptem.

- Wiesz, po prostu nie martw się. Rodzice byli by dumni jak by tu byli. - Powiedział Keigo i uśmiechnął się do mnie.

Odwzajemniłam uśmiech i skinęłam głową.

Drzwi zostały otwarte, a moje serce biło bardzo szybko.

- Jesteś gotowa? - Zapytał.

Kiwnełam głową i powoli wyszliśmy z pokoju na zewnątrz, na który czekał mój przyszły mąż.

- Witam pannę młodą! - Powiedział spiker.

<Spiker - prezenter>

- 'Cholera, cholera, cholera!' - Przeklinam w myślach. - 'Tak wielu ludzi obserwowało!' - Pomyślałam.

- Hej, spójrz przed siebie. - Powiedział Keigo.

Spojrzałam przed siebie i zobaczyłam Neito w białym garniturze, patrzącego na mnie z podziwem.

- 'Cholera, wygląda tak gorąco w tym garniturze.' - Przasnełam w myślach.

POV Monomy:

- 'Cholera! [Twoje imię] Wygląda tak ładnie i uroczo! Chcę ją porwać, uciec z nią i ją pocałować!' - Myślałem. - 'W tej sukni wygląda tak ładnie i inaczej.'

(Możesz sobie wyobrazić inną suknię ślubną, którą lubisz nosić, ale suknia musi zakrywać większość twojego ciała, ponieważ Neito chce chronić swoją wybrankę.)

Po tym, jak [Twoje imię] pocałowała Keigo w policzek odszedł od mojej narzeczonej, anioł podszedł do mnie i uśmiechnęła się.

- Na co patrzysz? - Zapytała i zachichotała.

- 'Cholera, ten uśmiech i głos.' - Pomyślałem.

- Nic. Po prostu wyglądasz dzisiaj tak anielsko. - powiedziałem i uśmiechnąłem się.

Zarumieniła się.

- Nieważne. - Powiedziała i spojrzała się pastora.

Twój POV:

- Czy możemy? - Zapytał pastor.

Neito i ja przytakneliśmy.

- Neito Monoma, czy przyjmiesz [Twoje imię i nazwisko] jako swoją żonę?

- Ja, Neito Monoma, biorę cię, [Twoje imię i nazwisko], jako moją oblubienicę, aby mieć i trzymać od tego dnia, na lepsze i gorsze, w bogactwie i w biedzie, w zdrowiu i w chorobie, kochać, pielęgnować i być posłuszny, dopóki śmierć nas nie rozłączy. - Przysiegnął Neito.

- [Twoje imię i nazwisko], czy przyjmujesz Neito Monomę jako swojego męża?

- Ja, [Twoje imię i nazwisko] biorę cię, Neito Monoma, za Męża, aby mieć i trzymać od tego dnia, na lepsze i gorsze, w bogactwie i w biedzie, w zdrowiu i w chorobie, kochać, pielęgnować i być posłuszny, dopóki śmierć nas nie rozłączy. - Przysięgłam.

- Możecie teraz się pocałować. - Powiedział pastor.

Neito owinął rękę wokół mojej talii, gdy ja owinełam ramię wokół jego szyi.

- Dziękuję, kochanie. - Powiedział Neito, zanim podzieliliśmy się najpiękniejszym i najszczęśliwszym pocałunkiem.

- Huhu, [Twoje imię] od kiedy stałaś się taka duża? - Krzyknął Keigo.

- Haha, Keigo, przestań. Wszyscy na nas patrzą. - Westchnęłam.

- Nuuuuu~ Nie mogę stawić czoła rzeczywistości, że wyszłaś za tego głupka. - Krzyknął Keigo.

- Umm, przepraszam, bo ten głupi, ale przystojny mężczyzna jest teraz twoim zięciem. - Powiedział Neito.

- Ech, nie wiem co jest z wami nie tak. - Powiedziałam zostawiając chłopaków i idąc do moich koleżanek.

- [Twoje imię]!!! Wyglądasz tak zdumiewająco!!! - Powiedziała Mina.

- Tak, jestem dumna jak twoja mama. - Powiedziała Yao-Momo, ocierając sztuczną łzę.

- Ale w jesteście dramatyczni. - zasmiałam się.

Potem wszyscy razem się śmieliśmy. Wesele idzie gładko, dopóki Neito nie przyszedł do mnie i coś wyszeptał. Uśmiechnęłam się.

- Wiesz czasami twoje szalone pomysły są genialne. - Uśmiecham się.

Odwzajemnił uśmiech i podszedł do Kaminari'ego, który jest DJ-em.

- Uwaga, czy mogę zabrać wam chwilę? Dziękuję. - Powiedział Neito przez mikrofon i mrugnął do mnie. - Keigo-san! - Neito krzyknął, a Keigo warknął. - Teraz gdy twoja córka jest moja. Mogę ją wziąść dla siebie, prawda? - Zapytał Neito i uśmiechnął się.

- Co masz na myśli? - Zapytał zdezorientowany Keigo.

Neito podszedł do mnie i zapytał:

- Gotowa?

Skinęłam głową i w ciągu sekundy Neito podniósł mnie w stylu panny młodej.

- Dziękuję Keigo! Zaopiekuje się nią lepiej niż ty! - Neito krzyczy i ucieka z miejsca ślubu.

Słyszałam jak do nas krzyczeli, ale Neito dalej biegł.

Zobaczyliśmy nasz samochód, białe BMW X6 M. Neito szybko usadził mnie na miejscu koło kierowcy i szybko wsiadł za kierownicę.

- Jedziemy! - Krzyknęliśmy, a Neito odjechał, zostawiając gości.

- Wow, dreszcze, dosłownie dreszcze. - Powiedziałam i zasmiałam się.

- Więc, dokąd jedziemy? - Zapytał Neito.

- Hmm... - Zastanowiłam się chwilę i uśmiechnęłam się. - Pojedźmy od razu do naszego domu, dobrze? - Powiedziałam.

- Dobrze, trzymaj się mocno! - Powiedział Neito i od tego czasu zaczynamy nowe wspólne życie.

- Woah, mamo, tato, to super! - Powiedział nasz pierwszy syn.

- Ehem! - Skinęła głową młodsza córka.

Tak, mieliśmy dwoje pięknych dzieci, Daichi i Natsuko.

Neito wybrał imię dla Daichi. Miał 5 lat, a jego dar to Kryształowa Kopia, w zasadzie może skopiować wszystko, co zna i zobaczy z kryształu. Ja wybrałam imię dla Natsuko, miała 3 lata. Mieliśmy piękne i szczęśliwe życie. Aha i byłam bohaterem na pół etatu, bo Neito chciał, żebym zaopiekowała się naszymi dziećmi.

- Mamo. - Zawołała do mnie Natsuko.

- Tak skarbie? - Zapytałam.

- Kiedy poznałaś się z tatą? - Zapytała.

Neito miał twarz w dłoniach, a ja po prostu zbladłam.

- Cóż, umm... To skomplikowane. - Powiedziałam i zasmiałam się niezręcznie.

- Nasze pierwsze spotkanie było piękne, nie martwcie się dzieci. Ale tylko dla waszej informacji, wasza mama, wyznała pierwsza. - Powiedział z dumą Neito.

- Czekaj, co? Przepraszam. Nazywasz to wyznaniem? Wow, myślę, że to był dla ciebie tylko żart. - Powiedziałam sarkastycznie.

- Czy to prawda, tato? - Zapytało nasze dziecko.

Uśmiechnęłam się, wisząca, że moje dziecko stoi po mojej stronie.

- Nic nie wiem! - Krzyknął Neito i pobiegł na górę, prawdopodobnie się dąsając.

- Ech, tata jest dużym mężczyzną, pro bohaterem, ale wciąż się dąsa. Nie wiem jak mogłaś go poślubić, mamo. - Powiedział Daichi.

- Haha, uwierz mi. To było skomplikowane. - Zasmiałam się. - Dość. Jutro idziecie do szkoły. Idźcie spać. Nie zapomnijcie umyć zębów i napić się wody przed snem. - Powiedziałam.

- W porządku! - Powiedzieli i poszli razem do pokoju.

- Dość dasajaceg się dziecka. - Powiedziałam, wchodząc do naszego pokoju.

- Dlaczego dzieci zawsze stawiają po twojej stronie? - Neito dąsa się.

- Może dlatego, że spędzam z nimi więcej czasu. - Powiedziałam i usiadłam obok niego.

- Tch, w porządku. Wezmę urlop na tydzień, aby spędzić z nimi czas. - Powiedział Neito.

- Dobrze, dobrze. - Powiedziałam i zachichotałam.

Kiedy skończyłam myć zęby, poszłam do naszego łóżka i się w nim położyłam. Neito zbliżył się do mnie i przytulił swoją twarz do mojej syji.

- Haha, czujesz się lepiej? - Zapytałam go i odpowiedział skinieniem głowy.

Przytulił mnie, a ja przytuliłam się do jego klatki piersiowej.

- Kocham cię, [Twoje imię]. - Powiedział.

- Też cię kocham Neito. - Powiedziałam i poszliśmy spać, życząc dobrej nocy.

~Koniec~

(Wreszcie koniec. (...))

<Według mnie szkoda, że nie ma opisanej relacji między Reader i Monomy w gimnazjum.>