- [Twoje imię], jak długo będziesz na tej randce? - Zapytał Keigo.

- Cholera, Keigo. Od kiedy jesteś taki opiekuńczy? Może jeszcze tej nocy? - Odpowiedziała [Twoje imię].

- Tch, lepiej bądź ostrożna z tym chłopakiem. To pokolenie jest nieprzywidywalne. Nawet nie wiem o czym myśli kiedy robi coś złego. - bełkotał Keigo.

- Tak, tak. Dzięki za radę... Mamo Keigo. - Powiedziała [Twoje imię] i zaśmiała się.

- Och i nie martw się, wrócimy na kolację. Upewnij się że kolacja będzie tak pyszna jak zawsze. - [Twoje imię] przytuliła go i wyszła z domu.

Przed jej domem czekał na nią Monoma.

- Przepraszam za spóźnienie. - Przeprosiła.

- Nie, nic się nie stało. Właściwie przyszedłem tu 5 minut temu. - Odpowiedział blondyn.

- Część, wszystko dobrze? - Zapytała [Twoje imię].

Monoma kiwa głową i chwyta swoją dziewczynę za rękę.

- Chodźmy.

- Więc dokąd idziemy? - Zapytała.

- Hmm, zobaczysz. - powiedział blondyn tajemniczym tonem.

Twój POV:

Jedziemy autobusem, który znajduje się niedaleko naszej dzielnicy mieszkalnej.

- Powiedz mi Neito. Dokąd jedziemy? - zapytałam go ponownie z dąsem.

Zarumienił się na sekundę i odchrząknął.

- Cóż... Umm... Widzisz... Chcę cię zaprowadzić do miejsca, do którego nigdy nie chodzisz i nie martw się, spodoba ci się. - Odpowiedział.

- Dobrze, ale czy to daleko? - Zapytałam.

- Tak jakby, wiesz, przez ten czas możesz pójść spać. - powiedziała Neito, kładąc moją głowę na ramieniu.

Wkrótce dryfowałam do mojego snu.

- [Twoje imię]... [Twoje imię]... [Twoje imię]... Obudź się.

- Co... - Wymamrotałam.

- Już jesteśmy.

Ledwie otworzyłam oczy. Rozglądałam się dookoła, byliśmy w lesie.

- Gdzie jesteśmy? - zapytałam spowrotem patrząc na Neito.

- Musimy stąd iść do naszego celu, chodź. - Złapał mnie za rękę, gdy wysiadaliśmy z autobusu.

- Neito, gdzie jesteśmy? Dokąd chcesz mnie zabrać? - Zapytałam.

- Zobaczysz. - To jego cała odpowiedzi.

Szłam przez las za Neito.

- Jesteśmy. - Powiedział Neito.

Szybko podchodzę do niego i to co zobaczyłam, zafascynowało mnie.

Wodospad, śpiew ptaków na błękitnym niebie, czysta woda, przyroda.

- Neito, tu jest pięknie! - Powiedziałam podekscytowana. - Whoa, Neito, woda tutaj jest taka czysta i przezroczysta. Myślisz czy możemy tu pływać? - Zapytałam.

- Tak, możemy, ale najpierw musimy się przebrać. - Powiedział Neito.

Idę za nim do kajuty. Pierwszy przebiera się on, a ja druga.

- Chodźmy Neito! - Powiedziałam jak tylko wyszłam z kabiny.

Biegnę w stronę wodospadu i nurkuję.

- Fuwahh, wow, jest ciepło! Uwielbiam to! - Krzyknęłam.

Potem dołączył do mnie Neito i skończyliśmy dzień pływaniem.

(A/n: Tbh, byłam zbyt leniwa, żeby opisać, co robiliście. Możesz sobie wyobrazić. Tylko nic zboczonego. (W sumie możesz, bo to twoja wyobraźnia) ;))

Była już szósta po południu, a ja i Neito czekaliśmy na autobus.

- Jestem taka zmeczona~ - Wymamrotałam.

- Ja tak samo. Spójrz, to autobus! - powiedział Neito.

Autobus zatrzymał się przed nami. Ja i Neito wsiedliśmy do niego i usiedliśmy w ostatnim rzędzie.

- Neito, czy mogę spać na twoim ramieniu? - Zapytałam.

- Oczywiście, że możesz kochanie. Możesz też na moich kolanach. - zaproponował.

Przesuwam się i kładę głową na jego udzie.

<Tylko, żeby nic w głowę nie uwierało xD>

- Dzięki... - Wymamrotałam.

- To żaden problem. Ale następnym razem pozwól mi spać na twoim udzie we porządku. - Powiedział Neito zboczonym tonem.

- Zboczeniec! - Powiedziałam, uderzając go w pierś.

Neito parsknął. Potem pieścił mój policzek.

- Śpij mocno, kochanie. - I po tym zasypiam.

Wyczuwam pyszny zapach. Hmm, to stek i jestem głodna. Wtedy moje oczy otwierają się. Stek.

- Ech, jestem w domu? - Powiedziałam sama do siebie.

- Tak, jesteś. - Patrzę w kierunku drzwi mojej sypialni i widzę Neito opierającego się o framugę drzwi ze swoim gorącym uśmieszkiem.

- Kiedy się tu dostałam? Nie, jak się tu dostałam? - Zapytałam go, wciąż zdezorientowana.

<Ciesz się, że nie masz na sobie piżamy>

Podchodzi do mnie i siada obok mnie.

- Prubowałem obudzić cię w autobusie, ale nawet się nie wybódziłaś. Więc postanowiłem nieść cię na plecach przez całą drogę do twojego domu. - Wyjaśnił.

- Och, dzięki i przepraszam. Ale nie jestem ciężka, prawda? - zapytałam zdenerwowana.

- Oczywiście, że nie. Myślałem, że noszę na plecach dziecko. - Powiedział, pstrykając mnie w czoło.

- Ał, po co to było? - Zapytałam pocierając czoło.

To nie bolało, ale dobrze wiedzieć, czy to go obchodzi. Wyglądam na zdziwiona i pocieram czoło. Potem pocałował miejsce, w które uderzył. Rumienię się.

- Przepraszam. A tak przy okazji, wydaje się, że bardziej wolisz spać na moich ustach niż na poduszce. - Powiedział z uśmiechem.

- Z...zamknij się zboczeńcu! - Krzyknęłam uderzając go w pierś.

- Haha, jesteś słodka. Chodźmy. - Powiedział chwytając mnie za nadgarstek.

- Gdzie? - zapytałam zdezorientowana.

- Nie czujesz się głodna? Moja przyszła teściowa dla nas gotowała. - Powiedział i uśmiechnął się.

- Przyszła teściowa...? Ach, hej! To mój wujek! Ale tak, czasami zachowuje się jakby był moją mamą, ale nieważne! - Powiedziałam wstając z łóżka i idę do łazienki by spojrzeć jak wyglądam.

Po umyciu twarzy oboje schodzimy na dół, trzymając się za ręce.

- O rany, możecie z tym przestać? To denerwujące. - Usłyszałam, jak Keigo powiedział.

Odwracam się i widzę Keigo z ręką pełną naczyń i w fartuszku.

- O czym mówisz? O tym? - Zapytałam i pokazałam naszej splecione dłonie.

- Tak. Przestań. Wiem, że chcecie mnie drażnić tym, że jestem singlem. - Powiedział Keigo i postawił naczynia na stole.

- Wow, w końcu, potwierdzasz, że jesteś samotnikiem! Nareszcie! - Śmieje się.

- Tak, tak, nie ważne. Jedzmy. - Powiedział Keigo siadając na swoim miejscu.

Ja i Neito siedzimy obok siebie.

- Tak, stek! Kocham cię Keigo! - Dopinguję.

- Smacznego! - Powiedzieliśmy przed rozpoczęciem posiłku.

<Strasznie mnie denerwuje jak w książce są japońskie słowa, dlatego ja zmieniam na polski>

- Mpmmh... Jest pyszne... - Powiedziałam, przeżuwając jedzenie z błogosławieństwem.

- Mpmmh... Tak... Smaczne... - Skomentował Neito.

- Więc powiedz mi chłopcze. Czy zostaniesz na zawsze u boku [Twoje imię]? - Keigo zapytał z nikąd.

- Oczywiście proszę pana! - Odpowiedział Neito.

- Ochroniarz ją jeśli znajdzie się w niebezpieczeństwie?

- Tak, zrobię. Zawsze i wszędzie!

- Jeśli zranisz jej uczucia, co zrobisz? Poza tym mogę cię ukarać.

- W porządku, sir! Możesz mnie ukarać. Sprubuję odzyskać jej serce!

- Kiedy się ożenicie...

- Dość! - Krzyknęłam, przez co Neito i Keigo zszokowani spojrzeli na mnie. - Przy okazji, Keigo, mamy zaledwie po 16 lat i jest za wcześnie na ślub! I proszę, kocham Neito! - Powiedziałam, biorąc jego stek.

- Bleh, tylko pytam. Na wszelki wypadek... I dlaczego wzięłaś mój stek? - Pyta.

- Bo jest przepyszny. - Przegryzłam cały jego stek jednym kęsem. - Skończy. - Powiedziałam chichocząc.

- [Twoje imię]... - Neito wytarł sos z boku ust i polizał.

- C...co... - Byłam zbyt zdenerwowana, żeby normalnie powiedzieć.

- Hmm, słodka. - Powiedział i uśmiechnął się.

Cholera Neito z twoim uśmiechem!

- Cholerny dzieciak. - Wymamrotał Keigo, wstając i idąc do kuchni.

- Co robisz, Neito!? - Krzyknęłam, wciąż zawstydzona.

- Co robię? - Uśmiecha się.

Wiesz co robisz! - Krzyknęłam.

- Haha, nie mogę już tego znieść. Jesteś zbyt słodka.

Po czym mnie pocałował. W usta.

Całujemy się przez 5 minut bez przerwy. Następnie rozsuwamy się, aby złapać oddech.

<Czemu nie ma opisu?! ;-;>

- To... Było... Gorące... - Wymamrotałam.

- Tak... Smakujesz słodko, kochanie. - Powiedział Neito i cmoknął. - Och, zastanawiam się, jakie miałem szczęście, że jesteś teraz moja. Kocham cię, [Twoje imię i nazwisko]. - Powiedział Neito, przytulając mnie.

Odwzajemniłam uścisk i powiedziałam:

- To samo ze mną. Jakie miałam szczęście, że jesteś mój. Ja też cię kocham. - Powiedziałam.

- Ja też chcę mieć taką miłość. - Powiedział Keigo że łzami spływającymi po jego twarzy, gdy szlochał.

Koniec

(A/n: W końcu to była pierwsza kontynuacja. Postanowiłam zrobić dwa sequele. Ta kontynuacja dotyczy ich randki i kolacji w domu [Twoje imię]. Druga kontynuacja będzie o ślubie [Twoje imię] i Neito i mama Keigo będzie płakać ze szczęścia, patrząc jak "córka" wychodzi za mąż. (...))