Śmiech. Cichy, tłumiony jakby z grzeczności. Perlisty i łagodny, jak trzepot motylich skrzydeł.  Czy można kochać kogoś za śmiech?

Odtwarzał nagranie kolejny raz. Dalej nie chciał wierzyć, że jej już nie ma. Nie ma?

Śnieg zasypywał chodniki.

Kim jesteś? - szept. Mimowolne oderwanie się od rzeczywistości. Chciał wrócić. Ba, oddałby wszechświat bez wahania. Żeby tylko wiedzieć. Znaleźć ją.

Jak odnaleźć kogoś, kogo nigdy nie było?

Z mdłej ciemności wyłaniały się zarysy minionego dnia. Przyglądał się im. Powoli, z namysłem. Obcy ludzie. Nikt więcej.

A jednak nie potrafił zapomnieć jednej twarzy. Jakby tamta, dawno zagubiona, ożyła.

Patrzyła na niego. Trzydzieści sekund i ani chwili dłużej. Liczył każde mgnienie oka.

Była piękna. Zupełnie zwyczajna, ale kiedy się uśmiechała...

Kosmyki ciemnych włosów uroczo wysuwały się z upiętej fryzury. Tęczówki barwy orzecha jakby płonęły od środka. Jak inna była od niego. Nieznana. 

Wybiegł z klatki schodowej, nieomal wpadając przy tym na rozklekotany samochód sąsiada. Otoczyła go lodowata biel. Szalik został przed drzwiami.

Była tam. Dostrzegł jak włącza stoper. Nie dała się minąć. Spoglądała prosto w oczy.

Minuta.

Zniknęła, zostawiając go samego.

Za witryną kwiaciarni przekwitał bukiet róż.

Cześć wszystkim,

Wszystkiego dobrego w Nowym Roku (wiem, spóźnione. Moje poczucie czasu diabli wzięli).