Dziewczynki oglądały film, a ja poszłam się umyć. Później, owinięta ręcznikiem, siedziałam na brzegu wanny z żyletką w dłoni.

Dziewczynki były bardzo zawiedzione, że tata znowu wróci późno. Spędza z nami tak mało czasu, bo nie uratowałam mamy. Nie wybaczę sobie, że przez to dzieciaki nie mają matki, a ojca, jeśli się oczywiście uda, widują w weekendy.

To myśląc przyłożyłam chłodny metal do skóry lewej ręki, w miejscu, gdzie nie były widoczne stare blizny. Przycisnęłam go mocniej i pociągnęłam. Po chwili z rany zaczęła sączyć się krew. Powtórzyłam tę czynność kilka razy i opłukałam rękę. Wróciłam do swojego pokoju, przebrałam się w piżamę i zarzuciłam na siebie zielonkawą, flanelową koszulę.

Położyłam dziewczynki spać i usiadłam przy biurku. Zabrałam się do nauki na jutrzejszy sprawdzian z fizyki. Było w pół do pierwszej, kiedy ktoś zapukał w okno. Podeszłam, aby je otworzyć. Po chwili do środka wskoczyli Avril i Travis.

- Czemu wy nie możecie wchodzić drzwiami?

- Twój stary mnie nie lubi. – Odparła Avi.

- Poza tym jest po północy.

- Więc co wy tu robicie?!

- A ty czemu jeszcze ślęczysz nad fizyką? Czy twój tata zdaje sobie sprawę, że zarywasz noce? – Travis spojrzał na mnie z troską.

- Po co przyszliście? – Westchnęłam.

- Gdybyś spała to byśmy nie przyszli, spokojnie. – Uspokoiła mnie Avril zdejmując buty.

- Jutro wieczorem, a raczej dzisiaj, jedziemy na wyścigi i pomyśleliśmy, że może cię ze sobą weźmiemy.

- Nie podoba mi się to twoje jeżdżenie na wyścigi. – Mruknęłam.

- Przecież się nie ścigam. No proszę... Należy ci się jeden wieczór dla siebie.

- Tata dzisiaj ma nocną operację, więc prawdopodobnie jutro będzie miał wolne. Więc myślę, że mogę.

- Wspaniale! – ucieszyli się przyjaciele.

- A teraz wynocha, bo dziewczyny obudzicie, a ja muszę jeszcze się tej fizyki nauczyć.

- Tylko nie siedź za długo. – Ostrzegł mnie Travis.

- Jeszcze tylko godzinkę. No już, zjeżdżajcie. – Wygoniłam ich.

Zgodnie z obietnicą o pierwszej trzydzieści poszłam spać.

Następnego dnia z uwagi na to, że tata nie szedł do pracy, mogłam wstać trochę później, o siódmej. Zrobiłam dziewczynom śniadanie, nakarmiłam Lin'a, a następnie odstawiłam każdego w odpowiednie miejsce. Na parkingu już czekali na mnie przyjaciele.

- Wyglądasz strasznie. – Tymi słowami przywitała mnie Avril. Spojrzałam na swoje ubranie. Adidasy, czarne ogrodniczki z długimi nogawkami i żółty top w prążki. Wyglądałam normalnie. Spojrzałam na przyjaciółkę pytająco.- Masz takie worki pod oczami że to się w głowie nie mieści. Chodź, musimy z tym coś zrobić. – Oznajmiła i zaciągnęła mnie do łazienki. Za pomocą jakiegoś magicznego podkładu i innych kosmetyków z jej pokaźnego arsenału udało się jej doprowadzić mnie do porządku.

Gdy wychodziłyśmy z łazienki, zadzwonił dzwonek na lekcje. Wszyscy troje mieliśmy chemię.

W przerwie na lunch Avi cały czas gadała o wieczornych wyścigach.

- Ma tam być masa ludzi i super samochody!

- I tak na te najbardziej super nie stać ludzi z naszego miasta. – Mruknęłam.

- Co masz na myśli mówiąc „najbardziej super"? – Zagadnął Travis.

- Mnie tam się marzy Bugatti Veyron na przykład, Lamborghini jakieś, a oni wszyscy tam jeżdżą Porsche, tylko jedna osoba ma Corvette i żeby było śmieszniej, jest to Noah Davis. – Prychnęłam.

- Masz rację, coś w tym jest. – Przyznał mi przyjaciel.

- Mnie też ten gość wkurza. Czy on naprawdę świata nie widzi poza tą Jessicą? Byłam na tej imprezie drużyny koszykarskiej, to cały czas koło niej skakał. Jakaś masakra. – Westchnęła Avril.

- Laski, nie psujmy sobie tego wieczoru Davis'em. Lana ma się rozerwać ten jeden raz! – Zarządził Travis.

Gdy wróciłam do domu z dzieciakami tata czekał na nas w salonie oglądając telewizję.

- Hej, tato! – Przywitałam się, usiłując wyswobodzić się z plecaka, co było dość trudne mając na uwadze, że trzymałam na rękach Lin'a.

- Tata! – Yuri i Avra rzuciły się na niego.

- Hej dzieciaki! Głodni? Przygotowałem kimchi.

Bardzo się ucieszyłam. Jeśli chodzi o koreańskie jedzenie, tata nie ma sobie równych.

Gdy zaczęliśmy jeść, spytałam:

- Tato, mogę wyjść dzisiaj wieczorem z Avril?

- Dokąd?

- Na... imprezę. – Skłamałam. Chybaby dostał zawału gdyby usłyszał, że idę na wyścigi, i to jeszcze z chłopcem.

- A o której wrócisz?

- Przed północą. Proszę...

- Trochę to późno...

- No weź, tato, jeden, jedyny raz!

- Niech ci będzie, ale uważaj na siebie.

- Yay! Dzięki, tatusiu.

Po zjedzeniu obiadu odrobiłam lekcje, co zajęło mi trzy i pół godziny. Gdy skończyłam wybrałam ciuchy na wieczór. Postawiłam na beżowe spodenki z kokardą, szarą koszulkę na ramiączkach z dekoltem w serek, bordowe podkolanówki i czarne botki na obcasie. O dwudziestej w moje okno zapukali Travis i Avril.

- Hej.

- Cześć.

- Gotowa?

- Tak. Idźcie do samochodu, bo tata na posterunku.

- Naprawdę aż tak nas nie lubi? – Jęknął Travis.

- Ciebie nie zna. A jej nie lubi. Idźcie. – Popchnęłam ich w stronę parapetu.

Zarzuciłam na siebie czarną skórzaną kurtkę i pożegnałam się z tatą, a następnie wyszłam z domu.

Miejscem, w którym odbywały się wyścigi, był parking przy opuszczonej hali. Wokół roiło się od ludzi. Zrobiliśmy standardową rundę wokół parkingu, aby przyjrzeć się samochodom. W pewnym momencie wszyscy ucichli i zwrócili się do środka. A wszystko to, ponieważ przesłodki chłopczyk jeździł tam zabawkowym Mercedesem.

Po chwili z rykiem nadjechał czarny Chevrolet Corvette z Noah Davis'em za kierownicą. Chłopak zaparkował, wysiadł, a następnie otworzył drzwi pasażera i wysiadła z nich Jessica.

Noah przywitał się z kilkorgiem ludzi i wtedy zauważył nas.

- Lee, Williams i Anderson! Proszę proszę!

- Ciebie też miło widzieć. – Mruknął Travis.

- Lana, nie spodziewałem się, że baletnice bywają w miejscach takich jak to. – Podszedł bliżej. – Ona to co innego. – Wskazał na Avi. – Jej widok tutaj mnie nawet nie dziwi. Ale ty?

- Uwierz mi, że na pewno potrafi jeździć lepiej niż ty. – Warknęła przyjaciółka.

- Ah tak? W takim razie niech to zaprezentuje.

- Zgoda. – Zrobiłam krok w przód. Patrzyłam mu z bliska w oczy wzrokiem, który ma zabijać. – Czego chcesz?

- Pokaż jak driftujesz. – Po parkingu rozeszło się powszechne „uuuu".

- Okej. Ale jeśli udowodnię, co potrafię, przeprosisz Avril.

- Proszę cię bardzo. – Podał mi kluczyki od swojego auta.

- Mam... wziąć twoje auto?

- Tak. – Pochylił się i powiedział mi do ucha:

- Nie zrób sobie krzywdy.

Przełknęłam głośno ślinę i podeszłam do samochodu. Ściągnęłam kurtkę i rzuciłam ją Avi. Wsiadłam za kierownicę. Włożyłam klucze do stacyjki i uruchomiłam maszynę, która wydała z siebie głośny ryk. Wyjechałam na środek i zaczęłam przypominać sobie, czego uczył mnie Travis. Spojrzałam na niego. Uśmiechnął się dając mi do zrozumienia, że sobie poradzę.

- Przedstawienie czas zacząć. – Powiedziałam cicho.

Wcisnęłam gaz, zaciągnęłam ręczny i zaczęłam kręcić się w kółko. Wokół auta pojawiła się szara chmura dymu, przez którą nie widziałam nic poza deską rozdzielczą. Po około minucie zatrzymałam się i gdy dym opadł wysiadłam z samochodu. Podbiegli do mnie Avril i Travis, którzy zamknęli mnie w szczelnym uścisku. Dziewczyna krzyczała:

- Udało ci się, laska! Chciałabyś zobaczyć jego minę!

- Wiedziałem, że ci się uda. – Uśmiechnął się Travis.

Gdy przyjaciele mnie puścili, podszedł do mnie Noah we własnej osobie.

- Wiesz co, Mała? Zaimponowałaś mi.

- Mała, to jest twoja wiesz co. – Wystawiłam mu język i wróciłam do przyjaciół.