Vale

ER IS SPECIAAL voor Johanna een feest georganiseerd; exclusief voor haar nieuwe team 5-leden.

De meiden van ons team hebben besloten dat we ons met z'n allen gaan optutten voor het feest, en ze hebben ook besloten dat het op mijn kamer ging gebeuren, omdat ik de grootste suite heb.

Deze meiden zijn geen lieverds die met hun wimpers fladderen en met hun zoetste stemmetje vragen of ze alsjeblieft mijn kamer kunnen gebruiken. Ze besluiten dat dat het plan is, en als je er iets tegen in brengt lachen ze je uit en zeggen ze dat je toch zo grappig bent, terwijl ze extra dicht met het mes langs je heen zwaaien als ze hem in de dummy werpen.

Ze komen aanzetten met een stapel jurken, nu nog allemaal in hun trainingspak. Johanna is niet het type van sportbroeken en sweaters, maar zelfs dat staat haar goed. De kleur matcht met haar haar en haar lichte huid steekt er goed tegen af. Ik snuif.

Mijn huid is vandaag puisterig en mijn haar is stroef en springt alle kanten op. Ik heb geprobeerd er een borstel doorheen te halen, maar ik trok te hard en mijn hoofd deed er pijn van, dus ben ik uit frustratie gestopt.

Ik zat tekenend op mijn kamer te wachten. Het was niets bijzonders, gewoon dingen die in me opkwamen. Het mes waarmee ik Johanna had moeten doden. De kerkklok die naast onze school stond, de wijzers op middernacht.

'Ugh, jouw kamer is echt fantastisch,' zegt een Oranje meisje, wiens naam ik steeds vergeet. Ze stoot haar vriendin aan. 'Ja toch, Pandora?'

Haar vriendin glimlacht traag. 'Natuurlijk,' zegt ze scherp. Ze kijkt al de hele tijd naar me. Ze is een echte Zwarte, en ik heb het idee dat ze jaloers op me is omdat ik een grotere kamer heb, terwijl zij Zwart is. Eerst was ze me niet zo opgevallen. Ze is een soort ninja, ze gaat perfect op in de menigte met haar bruine haren in een paardenstaart en haar licht-opgemaakte, symmetrische gezicht. Ze valt gewoonweg niet op, maar volgens mij is dat haar bedoeling, want ik weet zeker dat ze iets spectaculairs met haar uiterlijk zou kunnen doen, zou ze dat willen. Dat doet ze alleen niet, dus let niemand op haar.

Tot ze een mes pakt, of een zwaard, een pijl-en-boog; wat dan ook. Als Zwarte is ze hier opgegroeid met de gedachte dat Witten afgeslacht moeten worden en al die jaren heeft ze daarvoor getraind. Ik heb nog nooit niemand gezien die zo'n motorische vaardigheid heeft. Behalve Nero.

'Maar waarom heeft zij zo'n grote kamer dan?' zegt Johanna zeurderig.

'Omdat niet alles perfect was in haar leven,' sneer ik.

'Je hebt me geprobeerd te doden, dus ik denk niet dat dat bij mij wel het geval is,' sneert Johanna.

'En ik denk dat je gewoon een verwend kreng bent dat zelfs toen ze haar verdiende loon zou krijgen, genade kreeg.'

Johanna houdt haar hoofd een beetje schuin en glimlacht. 'O, ja. Wie heeft mij die genade ook al weer gegeven?'

'Je bent te zwak, Vale,' zegt Pandora. 'En al helemaal te zwak voor deze kamer.'

Haar vriendin, de Oranje, knikt.

Nee, ik val niet zo goed in deze groep. Johanna heeft me nooit gemogen, Pandora en haar vriendin zijn jaloerse krengen en mijn kansen met Aelia, de Groene, heb ik verspeeld toen ik probeerde haar ogen uit te krabben. De enige die tegen me praat zonder beoordelende blikken is Ignita, maar Ignita is weer een geval apart. Tijdens training is ze serieus en doet ze precies wat er gedaan moet worden, maar als we soms wat praten zegt ze van die dingen die ik gewoon niet begrijp. Als iemand mij zou vertellen dat Ignita mentaal niet honderd procent is, zou ik diegene zo geloven.

Aan de andere kant, ik dan? Normale mensen sluiten zich niet aan bij organisaties die mensen doden.

Maar wat is normaal? Bestaat dat? Ik weet het niet. Misschien had ik beter op moeten letten tijdens filosofielessen.

Pandora duwt haar staart omhoog. 'Meiden, ik heb drie jurken uitgekozen. Kunnen jullie zeggen welke het beste staat?'

'Wat maakt het uit? Het is niet echt nodig om indruk te maken op ons team of zo,' zeg ik.

Pandora rimpelt haar neus en kijkt me aan alsof ik vuilnis ben. 'Het gaat om het principe.'

'O, het principe. Nu snap ik het.'

Pandora is een van de mensen die mijn sarcasme meteen doorziet en dus antwoordt ze: 'Dat werd tijd.'

Daarna verdwijnt ze in mijn inloopkast – ik vertrouw haar er niet op dat ze niet mijn jurken aan het vernielen is – en komt terug in een korte bruine jurk met hartvormig lijfje. Verder is de stof van een soort van huidkleurig kant.

'Nee,' zeg ik, mijn armen over elkaar heen geslagen.

'Wat?' snauwt Pandora.

'Deze jurk is niet goed. Het lijkt net alsof je hele bovenlichaam bloot is, behalve je...' Pandora kijkt me dreigend aan. Ik wapper met mijn hand. 'Je je-weet-wel.'

Pandora's blik verandert niet. Ik til mijn handen op, ten teken van onschuldigheid. 'Ja, wat? Als het mij al opvalt, dan wil je niet weten wat de jongens ervan zeggen. En bovendien, wilde je nou advies of niet?'

'Ik wilde advies van iemand die er verstand van heeft, inderdaad.'

'Hé, ik vind het prima als jij die jurk draagt. Je moet het helemaal zelf weten.'

Pandora slaat haar ogen op. 'Volgende jurk.'

De jurk die daarop volgt is weer strapless. Hij is strak en kort, rood en glanzend. Hij is niet zo erg als de vorige, maar toch vind ik hem niet goed bij haar passen. Hij is te overdreven. Ik zeg niets, maar Pandora ziet me kijken. 'Wat?' snauwt ze.

'Wil je het echt weten?'

'Zeg het gewoon recht in mijn gezicht, als je er iets van vindt.'

'Hij past niet bij je. Het is een jurk voor zo'n lange, slanke blondine met enorme heupen en boezem, die heel graag sexy wil zijn. Zo ben je niet. Hoop ik.'

'Dat is aardig van je,' zegt Pandora zonder enige emotie. 'Volgende.'

'Dat is beter,' zeg ik als Pandora in haar laatste jurk binnenkomt.

Hij is zwart, dat is al een plus. Hij is ook niet strapless, maar heeft wel ene open rug. Hij is eigenlijk redelijk simpel, maar de stof op haar zij is kant en heeft een patroon van rozen. Het fascineert me en meteen heb ik de neiging om er een tekening van te maken, terwijl ik niet zo'n meisje ben dat alleen kleding tekent.

We helpen de Oranje, Cassandra is haar naam, in haar gouden glitterjurk, Ignita in haar felrode en Aelia heeft een erg apart, lichtblauw geval. Johanna pakt echt uit, met een lange, bordeauxrode jurk compleet met split.

Dan is de beurt aan mij. Ik probeer een paar jurken, maar de kleuren zijn te vrolijk voor mij, dus stap ik over op de zwarte jurken. Ze zijn te kort, te lang, te extravagant of te onopvallend. Maar toch vind ik er een in mijn gigantische inloopkast. Matzwart natuurlijk, halflange mouwen en met een soort van zwarte band om mijn hals. Om mijn heupen zit ook een zwarte band, en van daaruit valt de rok tot vlak boven mijn knieën. Ik zie er niet per se mooi uit op de manier van Johanna, maar wel indrukwekkend. Dat is genoeg voor mij.

In de ceremoniezaal is een heel orkest opgezet. De kandelaars flakkeren zachtjes, niet te fel, en langs de muren staan tafels met eten, borrelhapjes en cocktails. De jongens zijn er nog niet. Blijkbaar ziet de rest het als een uitstekend moment om uit hun dak te gaan, want Cassandra rent naar het orkest om te vragen of ze een dansnummer kunnen spelen. Als de eerste noten klinken, beginnen ze allemaal op en neer te springen. Op een of andere manier ziet het er bij Johanna nog aantrekkelijk uit ook.

Ik zucht en pak een van de cocktails op de tafel naast me. Ze hebben een toepasselijke zwarte kleur met een zilveren glans eroverheen. Er klinkt kinderachtig gegil van de dansvloer en ik neem een slok van mijn drinken. De vloeistof brandt in mijn keel. In feite, het voelt alsof er allemaal naalden in mijn gehemelte en tong prikken en vervolgens langs mijn keel schaven. Ik vertrek mijn gezicht. Misschien moet ik Johanna een van deze dingen aanbieden.

'Verachtelijk, is het niet?'

'Hm?' Ik kijk op. Pandora staat naast me, met eenzelfde cocktail.

'Vind je niet? Hoe ze dansen. Het zijn geen kleuters, of van die stadstrutten.'

Ik lach humorloos. 'O, Johanna is de definitie van "stadstrut".'

Pandora neemt een grote slok. Haar gezicht verraadt niets. 'Dat dacht ik al. Ik mag haar niet.'

'Vertel mij wat.'

'Ik bedoel, het is niet dat ik jou wel mag of zo.' Pandora neemt nog een slok. 'Maar voor jou kan ik nog enig respect opbrengen. Als ik zie hoe ze haar haar zo over haar schouder legt om haar nek bloot te laten, heb ik de neiging om mijn handen om die nek te leggen en haar te wurgen.'

Ik grijns. 'Ik denk dat ik je begrijp.'

Ze draait zich opeens naar me om, en haar ogen branden. 'Laat me niet lachen. Je hebt bewezen dat je daar te zwak voor bent.'

'Ik was...' Ik zoek naar iets om mezelf mee te verdedigen.

Ik vind niets. Ik neem een slok van mijn cocktail om me een houding te geven.

'Luister, er zijn hier mensen geweest die nog veel zwakker zijn geweest dan jij. Je kunt wel raden waar die nu zijn, en anders mag je daar even goed over na denken. Johanna gaat een van die mensen zijn. Daarom heb ik niet zo'n probleem met het feit dat ze in ons team zit. Ze gaat ons toch niet lang irriteren. Het is een beetje gênant, maar dat is alles. En we krijgen er een feest voor terug. Nee, ze hebben haar echt niet aangenomen omdat ze zo vaardig is, en zelfs niet omdat ze zo knap is, wat Nero je misschien deed denken. Nero en Ignita speelden misschien dom, maar ze hadden allang een taak gekregen: als je faalde, zouden ze je moeten straffen. Dat is waarom je vrijheid hebt gekregen in je keuze. Het was een test. En Johanna is allemaal maar een pion.'

'Tegen dat laatste heb ik geen bezwaar.' Ik denk na. 'Maak je geen zorgen, ik heb mijn les geleerd. Ik heb zin in de volgende aanval.'

Pandora's lippen krullen op. 'Ik denk dat ik je zowaar een beetje begin te mogen.'

We kijken zwijgend naar de andere meiden. Cassandra en Ignita springen met elkaar op en neer alsof ze iets verkeerd hebben gegeten – of gedronken – Johanna danst op een manier waarvan zij vast denkt dat die erg aantrekkelijk is, en zelfs Aelia doet een soort van extatische dans.

'Weet je wat er in die cocktail zit, eigenlijk?' vraagt Pandora.

'Uh, nee?'

'Het heet Zwarte Zee en er zit van alles in. Stoffen die ook in drugs zitten. Het zou me niets verbazen als je straks op de tafel staan te dansen. Als je geen goede weerstand hebt, mag je morgen een dag in bed doorbrengen.'

'En jij dan?'

'O, dat spul werkt niet op mij. Zoals je weet ben ik iemand die niet makkelijk te beïnvloeden is.'

'Ja, dat respecteer ik.'

'Dat is maar goed ook.'

'Waarom ben je eigenlijk vriendinnen met Cassandra? Ze lijkt me helemaal niet het type voor je.'

'Omdat ze de enige is die nog een beetje normaal doet. Aelia gedraagt zich alsof ze de hele tijd gedrogeerd is – en het tegendeel is nooit bewezen – en Ignita is gewoon gek in haar hoofd. Waarom ben jij met haar bevriend?'

'Omdat ze de enige is die me niet veracht of haat.'

Pandora houdt haar hoofd schuin en tikt met haar vinger tegen het glas aan. Ze zegt niets.

Met elke slok worden de naalden in mijn gehemelte dikker, maar het geeft een soort geruststellend gevoel. Bijna bevredigend.

Dan komen de jongens binnen. Ze hebben duidelijk veel minder moeite gedaan voor hun kleding. Ze gaan dansen bij de meiden in het midden. Het ziet er vreemd uit. Ik heb moeite om er helder over na te denken.

Pandora drinkt haar glas leeg en zet het op de tafel. Ze kijkt naar mijn glas. 'Drink op.'

'Wat?'

'Drink het op.'

Ik begin de vloeistof slokje voor slokje naar binnen te werken. Een tintelend gevoel stijgt op in mijn hoofd, mijn spieren staan stijf en ik kan weer helder denken, zo helder als kristal.

Bij de laatste slok voelt het alsof iemand met zijn vuist tegen mijn hoofd slaat – meteen voel ik me klaarwakker, en een beetje duizelig.

Pandora glimlacht naar me. 'Wil je iets leuks doen?'

Ik hik. Mijn keel prikt. 'Wat is dat nou voor vraag?'

'Dat is een "ja", dus. Kom, dan doen we alsof we naar het toilet moeten.'

'Allebei?'

'Alle meisjes gaan samen naar het toilet, daar kijken ze echt niet van op.'

We banen ons een weg langs de dansende jongens. Nero roept ons en we kijken op, Pandora met een lichte zucht. 'Ik wist niet dat jullie vrienden waren,' zegt hij.

Ik zuig mijn wangen naar binnen. Ik ben nog niet vergeten dat hij me heeft verraden door Johanna mee te nemen – noch zal ik dat binnenkort doen. 'Ik wist niet dat jij zo'n eikel was.'

'Dan ben je zeker geen snelle leerling.'

Ik klauw met mijn nagels in mijn jurk om de neiging iemands ogen uit te krabben te bedwingen. 'De standaard voor dit team is in ieder geval niet hoog gebleken.'

'Kom op, Vale,' dringt Pandora aan.

Nero grijnst en ik zie voor me hoe ik die grijns van zijn gezicht af sla. Ik zet een stap in zijn richting en hij gaat nog breder grijnzen. Het bloed brandt in mijn aderen en het blussende water is zijn pijn, dat weet ik zeker.

Pandora grijpt mijn pols en trekt me mee. Ik zweer het je, een dag zal ik hem doen stoppen met grijnzen.

Als we de zaal uit zijn ruk ik mijn pols los. 'Waar gaan we naartoe?'

'Houd je van klimmen, Vale?'

'Dat is geen antwoord.'

'Als je de hele avond zo vervelend blijft doen duw ik je uit het raam.'

We komen aan bij de eetzaal. Pandora trekt een speld uit haar half-opgestoken haar en stopt die in het sleutelgat. Het slot kraakt en de deur vliegt open.

'Altijd de zwarte spelden gebruiken,' zegt ze. 'De bruine breken te snel.'

Hetzelfde trucje doet ze bij de deur die naar het balkon leidt, en dan zijn we buiten.

'Het is koud,' zeg ik.

'Het vriest.' Pandora steekt de speld weer in haar haar. 'Let op, want ik doe het maar een keer voor. Als je valt heb je een probleem.'

Ze gaat op de rand van het balkon staat en hijst zich op naar de volgende verdieping. Het gaat verbazingwekkend soepel. Ik probeer haar achterna te gaan. Ik ga op de rand staan en ik wankel en ik kijk naar beneden en o, bij de sterren, ik wist niet dat de klif naast het gebouw zo diep was.

Pandora heeft mijn pols vastgegrepen. 'Erbij blijven, graag.'

Ze helpt me omhoog de gevel op en we herhalen de stappen een paar keer totdat we op het dak zelf zijn. Pandora loopt voor me uit. Ik kijk om me heen. De maan is groot vandaag. Het ziet er mooi uit, een beetje spookachtig. De bleke gloed van de maan over de kliffen en het bos, en daar in de verte liggen een paar dorpjes. 'Wauw.'

'Beter dan dat suffe gedans, niet waar?' Pandora wrijft over haar armen. 'Ik hou van de maan.'

'Ik schilder,' zeg ik uit het niets.

Ik verwacht dat Pandora me uit zal lachen, maar ze zegt niets. 'Het is een van de weinige dingen waarvan ik altijd al heb gehouden,' ga ik verder. 'Het geeft me rust. In de wereld kon ik niemand vertrouwen, maar ik kon mijn emoties kwijt op dat verdraaide doek.'

De wind doet wat lokken uit Pandora's haar opwaaien. 'De wereld is onbetrouwbaar. Maar een paar dingen zullen altijd hetzelfde zijn. Het komen van dag en nacht. Toen ik vroeger uit het raam keek en de maan zag, wist ik dat alles ooit goed zou komen. Misschien niet in deze wereld. Maar...' Pandora's stem hapert. 'Sorry. Ik weet ook niet wat ik zeg. Vergeet gewoon wat ik net zei, oké?'

'Nee, ik snap...'

'Het is koud. Laten we naar binnen gaan.'

'Maar...'

'Kom.' Pandora draait zich om. Al haar kwetsbaarheid is herplaatst door een soort duister vuur.

Ik werp nog een laatste blik op de maan voor we het dak weer afdalen.