Merry CHRISTmas, everyone! 

---------------------------------------------------

GUSTO RIN BA TALAGA AKO NI MIKO?

Kung hindi, e anong ibig sabihin ng pagligtas niya noong kinidnap ako ng petty ugly old friends niya? Anong ibig sabihin ng pag-break niya sa best friend kong si Faye? Anong ibig sabihin ng lahat ng effort niya noon sa pagpunta sa akin gabi-gabi? Bakit sa akin pa siya mas umuuwi kaysa sa kanila?!

He gave me a lot of reasons to be hopeful. If he didn't like me the way I liked him, then why did he always act as if he did? Kung wala lahat iyon ay hindi naman ako magkakaganito. Bakit never siyang nagsalita na hindi? Pero never din siyang nagsabi ng oo?

Miko was so confusing. Para na akong masisiraan ng bait kung paano siya iiwasang hindi maisip, dahil ayaw kong madamay ang pag-OJT ko. It was unsafe to be absent-minded at work, and hospital patients deserved better service.

"BAKIT SA PRIVATE KASI SI ZANDRA, HINDI NAMAN NATIN KAYA?!"

Lumabas ako ng kuwarto para uminom ng tubig, kaya lang ito na naman sila. May problema na nga ako sa puso, may problema pa pala sa tuition dahil anong petsa na ay hindi pa rin ako bayad, tapos may problema pa sa mga magulang ko na ginagawang hobby na ang pagtatalo tungkol sa pera.

"Ang laki ng tuition sa La Salle ni Zandra, tapos ang hina na ng kita ng resto bar, at bagsak na rin ang computer shop natin dahil nauuso na ang WiFi at data sa cell phone!"

"Kasalanan ito ng panganay mo!" sigaw ni Mommy kay Daddy. "Siya dapat ang sumasagot sa tuition ng kapatid niya, pero nanganak lang ang asawa niya last year, bigla na lang hindi na nagpadala!"

"Bakit mo inoobliga si Zed para sa anak natin?! May sariling pamilya na iyong tao sa Canada, para intindihin pa si Zandra!"

"E anong gusto mo? Ilipat sa public college ang nag-iisang anak natin? Ngayon pa ba kung kailan graduating na? Wala ka ba talagang hiya? Anong sasabihin ng mga kamaganak at kakilala natin, ha?!"

"Sana kasi, simula pa lang ay nag-public na lang! Okay naman sa public! Cavite State University, PUP Maragondon, o kahit saan, puwede naman tayong pumili ng magandang public university! Ang kinabukasan naman ng estudyante ay wala sa paaralan, kundi nasa sipag at diskarte!"

Mapaklang natawa si Mommy. "Naririnig mo ba ang sarili mo? Nag-iisang anak natin, ipapasok mo sa public? Iyong high school niya ay understandable pa, kasi malapit lang sa atin ang Gov at maganda naman doon, pero, Zoren, college na ang pinag-uusapan natin. Hindi ka man lang ba babawi kay Zandra?"

Napasabunot sa sariling buhok si Daddy. "Jesela, pabagsak na ang kabuhayan natin—"

Para namang walang narinig si Mommy. "Zoren, makinig ka. Alam mo bang kung nasaang lugar man ang isang tao, ay malaki ang posibilidad na doon din siya magkakaroon ng mga kaibigan? Malaki rin ang posibilidad na doon din siya makakakilala ng kanyang makakatuluyan."

"Anong ibig sabihin mo niyan?!"

"Na hindi natin mapipigilan si Zandra kung sakaling meron man siyang magustuhan. Pero sa private ay tiyak na ang makakasalamuha niya ay kung di man mayaman, ay kahit paano ay afford magbayad ng mataas na tuition fee. Kaya kung sakali man na makapag-asawa ang anak natin ng tagaroon, ay at least, may chance na may kaya man lang ang lalaking makatuluyan niya. Hindi gugutumin ang anak natin."

Windang si Daddy sa logic ni Mommy.

"Pati sa mga kaibigan, gusto kong mga maging kaibigan ni Zandra ay iyong mga may kaya. Mga nanlilibre imbes nagpapalibre, at kung sakali man dumating ang panahon na mangailangan si Zandra ng pera, ay malalapitan niya ang mga ito. Karamihan pa riyan sa mga taga-private, may mga kamaganak na puwedeng backer sa trabaho. Kumbaga, investment ito."

Nang makabawi ay binawi ni Daddy ang kamay mula sa pagkakahawak ni Mommy. Tila sumasakit ang ulo na tumalikod na ito sa asawa. "Jesela, pakiusap. Wag muna tayong mag-usap."

Bago naman ako makita ni Daddy ay umalis na ako sa bungad ng hagdan at bumalik sa kuwarto ko. Nanlulumo akong napaupo sa sahig. Ano na bang nangyari sa pamilya namin na dati ay isang buena familia?

ANG BILIS NG MGA ARAW. Parang kahapon lang ay palagi akong puyat at pagod sa OJT, ngayon ay graduation na. Graduating na ng college pero parang hindi ko ramdam.

Sina Mommy at Daddy ay gayak na gayak pagpunta sa ceremony. Kung pagmamasdan ay napaka-elegante ng dalawa, sweet sa harapan ng mga tao, at mukhang walang kaproble-problema. Sa ngayon ay wala naman talaga.

Nitong huling apat na buwan ay bumalik na kasi ulit sa pagpapadala si Kuya Zed ng remittance. Bumuwelo lang daw ito dahil nga nanganak ang asawa. Nag-ipon din daw ng pera dahil tuloy na ito sa pag-aayos ng papeles sa pagkuha sa amin bilang tourist sa Canada.

"Jesela, pupunta na raw talaga kayong buong pamilya sa Canada ngayong taon?!" bati ng mga tiyahin ko kay Mommy pag-uwi namin sa bahay.

Nandito pala ngayon ang ilan naming kamaganak sa side ni Mommy. Nagpadala kasi si Kuya Zed ng extra money para may panghanda pagkatapos ng aking graduation ceremony.

"Oo," mahinhin na sagot naman ni Mommy habang nakalabi. "Hindi nga ako excited maging Canadian Citizen, e. E kaso, ay ibebenta na ng asawa ko itong bahay namin saka ang restobar para lang daw pumayag ako."

Tourist lang kami ng ilang buwan, tapos Canadian Citizen na pala ang kuwento. Napailing na lang ako.

Pumanhik na ako sa kuwarto ko at nag-lock ng pinto. Maingay pa sa baba dahil naroon pa ang mga bisita ni Mommy. Masaya naman sila roon kaya hindi nila ako hahanapin. Matapos mag-alis ng make up ay nagpalit na ako ng pantulog, pero wala pa akong balak matulog.

The lights were all turned off except for the lampshade. I just stood there looking out the open window. Hindi ko sigurado kung may dadating, pero ayokong mag-alis doon ng paningin.

Ano bang matinong excuse pa na pati sa mahalagang araw na ito ng buhay ko ay hindi pa siya makararating?

Nang makarinig ng kaluskos ay tumalon ang puso ko. When I saw the long fingers on the window sill, I knew that this night was not like the previous ones, when I was only delusional.

Nang sa wakas ay nakapasok na siya sa loob ay doon na ako totoong nakasigurado. Dumating nga siya. Hindi nakalimot si Miko sa mahalagang araw ng buhay ko. Itim na sombrelo, puting t-shirt, itim jogging pants, at itim na Adidas slides.

Nakapambahay, ibig sabihin ay galing lang siya sa kanila sa Bacao. Pero kailan pa siya roon? Bakit ngayon lang siya rito pumunta kung nandito lang naman pala siya sa Cavite?

Nang alisin niya ang sombrelo ay ngumiti siya sa akin. "Late na ba? Congrats—"

Hindi niya na natapos ang sinasabi dahil humakbang na ako agad pasugod sa kanya. Hindi nga lang para yakapin siya, kundi para sampalin. "Para iyan sa pagpapahintay mo sa akin."

Hindi lang ngayon, kundi para sa mga nagdaang gabi pa ng taong ito at nang nakaraang taon pa. Para sa maraming gabi na mukha akong tanga na naghihintay sa wala.

Tigagal siya habang hawak-hawak ang pisngi nang lumingon. Pero hindi pa siya nakakabawi nang hablutin ko ang kuwelyo ng shirt niya. Hindi na nga lang palad ko ang lumapat sa kanyang mukha, kundi mga labi ko na. Hinalikan ko ang aking sinampal na pisngi niya.

My lips gently touched his cheek a few times. His eyes widened in the dark for the entire moment, while my kisses were curing the pain caused by my slap on him.

The next time I reached up to kiss Miko on the cheek for the sixth time, he grabbed my waist. My next kiss missed his cheek because his warm lips captured it. Napaungol ako sa bibig niya nang marahas na pumasok ang kanyang basa at mainit na dila sa loob ng bibig ko.

It had been a while since the last time I'd tasted his lips. Parang gustong manubig ng gilid ng aking mga mata habang hinahalikan niya ako.

Yumakap ako kay Miko at hindi pumalag nang hubarin niya ang partnered pajamas ko. Bumaba ang halik niya sa dibdib ko. Parang sabik na ginutom nang matagal na panahon. Again, he was confusing me. If he missed me so much, then why did he come to see me again just now?

Nang mag-angat siya ng paningin ay hinaplos ko ang pisngi niya. "Why don't we go to bed?"

"May mga tao pa sa baba," usal niya na humihingal. Naririnig pa namin ang ingay ng mga tawanan at kuwentuhan ng mga kamaganak ko sa baba.

"Masyado silang masaya para intindihin kung anong nangyayari dito sa kuwarto ko." Gabi ko ito, hindi naman puwedeng mga bisita ko lang ang magsasaya. Dapat ako rin. Hindi naman siguro masamang pasayahin ko ang ang aking sarili kahit ngayon lang. Kahit ngayon na lang.

Tumaas ang sulok ng mga labi ni Miko, pagkuwa'y bigla niya na akong kinarga papunta sa kama. Pagtabi niya sa akin ay nakahubad na rin siya. Only his jogging pants were left on his body. I touched his broad shoulders, which seemed to have hardened even more than the last time we met.

He kissed my lips again, and then his kisses trailed down my neck, my breasts, and my stomach, finally reaching the most sensitive part of my body that seemed to also miss his kisses. Nanginig ang katawan ko nang maramdaman ang paghalik niya sa akin roon. "Ahhh, Miko..."

He kissed me there wildly. His tongue was lashing back and forth inside my core. He was giving me room to breathe in between, but I still felt like I was running out of breath.

Why was he good with his tongue?

Lahat ng paghihintay ko sa kanya, lahat ng pag-iisip ko na nauuwi sa pagpupuyat, sa pananakit ng dibdib, at kawalan ko ng interes sa ibang bagay, binawi niya lahat. Ilang beses akong napaliyad habang nanginginig. I came and I came hard.

Nang umahon siya ay napanganga siya nang hawakan ko ang nasa harapan niya. Ramdam ko ang pagpupumiglas niyon sa loob ng jogging pants niya. "Put this inside me," nahihibang na utos ko.

"Zandra..." Napakagat-labi siya nang ako na mismo ang maglabas ng kanya.

"Graduation ko pero wala kang dalang regalo, kaya ito na lang. Tatiyagain ko na."

I saw Miko's Adam's apple move up and down. And then he uttered, "Wala 'kong dalang condom..."

"I'm taking pills to regulate my period."

Miko was still contemplating, even though I knew he was tempted to do it, which infuriated me. I didn't want him to think about it any longer; all I wanted was for him to act before I would change my mind. Again, I'd helped him. I lightly ran my thumb over his soft lips, and that made him grab my wrists and kiss me again.

IT HURT.

I knew it was painful, but I didn't know that it would feel like Miko was tearing me into two. Nasabunutan ko na siya sa sakit. Nasampal ko na rin siya habang umiiyak ako. Panay naman ang sorry niya.

Panay sabi na mamaya raw ay di na masakit, pero kada kilos niya, ang sakit pa rin naman. Isinampay niya na sa balikat niya ang mga binti ko para daw mas madalian ang pagpasok niya nang buo, pero ginawa niya lang talaga siguro iyon para hindi ko siya matadyakan.

Hawak niya ako sa bewang, tumutulo na ang pawis niya, marahan na marahan na ang galaw niya, pero masakit pa rin. Bakit kasi malaki na nga, parang lumaki pa ulit? Pinapakalma niya iyon pero lalong nagagalit. Napakawalanghiya rin! Manang-mana sa kanya!

"Huminga ka nang malalim," utos niya sa akin.

Nag-utos pa. Nananakit na nga, nag-uutos pa. Pero ginawa ko naman. Huminga ako. Okay pala. Ang kaso, paghinga ko, bigla siyang kumilos. Muntik na akong mapasigaw kundi niya lang ako hinalikan. And I guess that was a wise move. His gentle kiss was soothing. It helped me to endure the pain I felt till I eventually adjusted to him.

I wasn't moving or crying anymore; I was like a wilted vegetable, just letting and feeling him thrust in and out of me. It no longer hurt, but it still felt strange, and it was beginning to feel good.

Si Miko naman na nagsisimula nang rumahas ang kilos ay biglang napatigil nang mapansing hindi na ako gumagalaw. Nag-aalalang tinapik niya ang pisngi ko. "Hoy, buhay ka pa naman di ba?"

Dumilat ako at sinamaan siya ng tingin. "Just keep on moving." Kasi kapag humihinto siya ay mas nararamdaman ko iyong pressure niya sa aking loob.

"Puwede na bang mabilis?"

"Do as you like."

And he did. Hindi na siya nahiya at nagsayang ng sandali. Hindi ko alam kung ito ba ang unang beses niya, pero para siyang mauubusan. Pakiramdam ko ay nadurugan na yata ako ng buto sa balakang. "Ah, Zandra, tangina... Ahhh..."

He continued to thrust in and out of me, groaning as if in pain, but I knew it was the opposite. And after a few thrusts, I felt something warm surge inside me.

IT WAS DONE. I was still on the bed, lying like a corpse, while Miko was now sitting on the edge of the bed. He was already wearing jogging pants. Nakayuko siya sa mga palad niya, ngayon lang nahimasmasan. Kung hindi lang siya makapaniwala o baka nagsisisi na siya ay hindi ko alam.

I still couldn't understand him. I no longer want to try understanding him either. Nakatitig lang ako sa kisame. Wala nang ingay sa ibaba ng bahay namin. Nakauwi na ang mga bisita ilang oras na ang nagdaan. Tahimik na ang paligid, kasing tahimik ng utak ko.

Ayaw ko nang mag-isip, kasi pagod na ako. Hindi lang iyong katawan ko, iyong isip ko, kundi iyong buong sistema ko ay pagod na. Napagbigyan ko na ang aking sarili hanggang dulo. At ayoko nang maguluhan pa. I realized that I was already exhausting myself too much, and I did not deserve it.

Graduate na ako, inaayos na ang pagpunta ng pamilya ko sa Canada, at manatili man ako roon o bumalik ng Pilipinas, magta-trabaho na ako. Kailangan ako nina Mommy at Daddy ngayon, katulad ng kailangan ko ang aking sarili.

And the push-and-pull game with Miko had gotten exhausting. It wasn't helping me; instead, it was hindering my progress.

My lifeless eyes looked at Miko. He was still sitting on the edge of the bed with his face in his palms. Bumukas ang mga labi ko at lumabas ang mahinang salita. "Umuwi ka na."

Tumingin siya sa orasan. Malapit nang mag 4:00 a.m. Maaga pa iyon dahil kadalasan ay mga 5:00 a.m. siya umuuwi. But he stood up. He picked up his t-shirt off the floor and put it on. My blank eyes simply stared at him.

After getting dressed, he looked at me and was about to say something, but I stopped him. "Arkanghel has finally replied to my email," pagsisinungaling ko.

He was stunned.

Nagpatuloy ako sa mababang tono, "Masyado pa kasing naninibago si Arkanghel sa Amerika kaya hinintay niya munang makapag-settle na talaga siya roon. Iyon nga, nagkausap na kami. He said, wala na pala sila ni Sussie bago siya umalis ng bansa."

Ngayon ay salubong na ang mga kilay ni Miko. "Ano ngayon?" matabang na tanong niya na parang kulang na lang ay sabihin niya padura.

"I guess, this is it. Let's stop fooling around."

Bumukol ang dila niya sa kanyang pisngi. Nakapamewang siya nang mapatingala. Nang magbalik ng tingin sa akin ay madilim na ang ekspresyon. "Paano iyong nangyari ngayon sa atin?"

I didn't expect him to ask, but it was okay. I already had an answer for that.

"Closure." Maliit akong ngumiti kay Miko habang nanlalaki na ngayon sa akin ang mga mata niya. "Miko, iyon ang closure natin."

JFstories

#BadloverbyJFstories