Ch- Mimo wszystko znajdziesz mnie, gdziekolwiek nie pójdę. Dlatego nigdzie się nie ruszę i zaczekam, aż sam przyjdziesz.

Rudzielec wziął kolejnego łyka wina, cierpliwie znosząc zamyślone spojrzenie bruneta, bawiącego się topniejącą kostką lodu.

Ch- To powiesz coś, czy nie? Strasznie dzisiaj milczysz, gnido.
D- Po prostu zastanawia mnie, co byś zrobił, gdybym to ja odszedł. Biedny Chu Chu, zapłakujący w poduszkę ból po utracie ukochanego partnera.

Osamu roześmiał się na widok twarzy mafiosy, prychającego z oburzenia.

Ch- Chciałbyś! Otworzę moje najlepsze wino i będę świętował całą noc!
D- Zobaczymy, czy w czynach jesteś równie mocny, co w słowach~

_time skip_

Nakahara zamknął za sobą drzwi, czując się jak w transie. Akurat w momencie zdrady ciembookiego przypomniał sobie tę nieszczęsną rozmowę w barze.

Zażenowany gwałtownie otworzył szafkę, wyciągając z niej pierwszą butelkę.

Ch- Tsk, że też musiał nas zdradzić, tchórz bandażowany!

Rzucił kapelusz na bok, nawet nie fatygując się po kieliszek i smakując ukochanego wina.

Ch- Mimo wszystko... nie wkurzył mnie swoim odejściem, ale tym, że mi o nim nie powiedział...

Zapowiadała się długa noc, o której Chuuya na szczęście rano zapomniał, w przeciwieństwie do Osamu.

_po pierwszej butelce_

Ch- D-Dazai...

Rudzielec szepnął do telefonu, leżąc bez siły na kanapie z kieliszkiem w dłoni.

D- Halo? Chuuya?
Ch- N...nie...

Odpowiedź zagłuszył lekki śmiech mafiosy, napawający ciemnookiego rozczuleniem. Zawsze miał słabość do tego dźwięku, przerywanego szybkim wdechami powietrza.

D- Niech zgadnę, kolega Pétrus zawitał do Ciebie?
Ch- Kolega D-Dazai może dołączyć~

Brunet rozłączył się, chowając telefon do kieszeni. Z jego obliczeń wiedział, że już za chwilę znowu go spotka, a nie chciał przegapić żadnej okazji na męczenie swojego partnera.

_kilka minut później_

Ch- Ah, latam~
D- Przestań się ruszać, bo zaraz spadniesz.

Dazai ze zmęczeniem przeniósł mafiosę do łóżka, po drodze kilka razy przypadkiem nagle opuszczając go w dół i podziwiając podekscytowaną minę na jego twarzy.

D- Jakim cudem ktoś z tak słabą głową chce tyle pić...
Ch- Je n-ne sais paaas~

Chuuya bezwładnie padł na pościel, a ciemnooki ostrożnie nakrył go kołdrą.

Ch- D-dazai, opowiesz m-mi bajkę?
D- Jak wytrzeźwiejesz, ślimolu.
Ch- Ale ja chcę teeeeraz~

Osamu chciał dyskretnie odejść, ale silne ręce zacisnęły się dookoła jego brzucha, przewracając go na rudzielca.

D- Ne, Chuuya...

Jednak chłopak już chrapał, lekko uchylając przy tym usta i śliniąc się przez sen.

D- Zawsze tak szybko zasypiasz...

Odgarnął rude włosy z czoła, składając na nim szybko pocałunek.

D- Dobranoc, Chu.

Następnie ostrożnie zamknął za sobą drzwi, gasząc światło i zostawiając partnera w mroku.

Nigdy nie chciał odchodzić, czasem po prostu pragnął podroczyć się z nim jeszce raz, zapominając o wszystkim dookoła.

A tym pocałunkiem nie zaznaczał, że Chu jest jego własnością, ale po raz pierwszy pokazał swoje oddanie do czegoś więcej niż samobójstwa.

Tym czymś był właśnie niski ślimol, towarzysz niedoli i przede wszystkim - najlepszy partner.

_Happy End_