Chapter 6.

Nagising ako ng may pagtataka sa mukha. I scanned the room where i was at ganoon na lang ang pagkunot ng aking noo ng malamang nakatulog ako sa sarili kong kwarto. Umupo ako sa pagkakahiga at nagunat-unat.

Pero teka, hindi ba ay nakatulog ako sa may pintuan?

Paano ako napunta rito?

Halos mapatili ako sa gulat ng makarinig ako ng ingay mula sa labas. Agad akong nataranta at sunod sunod na buntong hininga ang ginawa ko. Nilolooban ba ako? Is there a snatcher in our house?!

Luminga linga ako sa paligid at agad naman akong napangisi ng makita ko ang baseball bat ko.

Agad naman akong tumayo at kinuha 'yon. Buti na lang natuto ako ng baseball nung highschool. I swear, i'm going to smack that snatcher out of our house!

Dahan dahan akong lumabas ng kwarto. I took light steps on my way to where i heard the noise earlier. I pursed my lips when i looked at the kitchen. Bumuntong hininga pa muli ako bago ako sumugod duon at agad na pinaghahampas hampas ang snatcher ng baseball bat.

“You thief!” I yelled. “Wala kang karapatan na panlooban ang bahay ko! Our dads payed a million to buy this house! Tapos kukunin mo lang ang mga gamit?! Get.. out!”

“Aww! B-bridge—ouch! T-tumigil ka!” Sigaw pabalik ng snatcher. Pero ganoon na lang ang pagkagulat ko ng bigla akong yakapin ng snatcher dahilan para mabitawan ko ang baseball bat.

What the heck?! Stalker ba 'to?!

But when i smelled that familiar scent while he's hugging me, bigla akong nagsisi sa lahat ng ginawa ko. “Oh my gosh! Ch-christian?!” Bahagya ko siyang itinulak para makalayo siya at matignan ko pang mabuti ang mukha niya.

Napahawak ako sa bibig ko. “Shit! I'm so sorry!”

He grinned. “Its okay. Pero bakit sobra naman ata 'yung paghampas mo, Tulay? Dati ka bang kasali sa isang gang?”

Pabiro ko siyang hinampas. “Sira. Bakit ka ba nandito? How did you get in?”

He shrugged his shoulders kaya naman nagtaka ako't kumunot ang noo. “That's not important. Ang importante ngayon ay 'yung niluluto ko. Saglit lang.”

Nalaglag ang panga ko ng balikan niya 'yung niluluto niyang.. itlog? Nilapitan ko siya para matignan pa ito ng mabuti, and i'm right. Itlog nga, sunny side up. “I didn't know you do these kind of things. What else do you cook?”

Napakamot siya ng ulo bago niya tinanggal ang itlog na luto na sa isang plato. “Uhm.. hotdogs? Tuyo? Fried fish?”

I chuckled. “Seriously? I thought you're some kind of professional chef or something.”

Sinulyapan niya ako at tipid na nginitian. “Sorry. 'Yun lang ang kaya kong lutuin. Hindi mo ba gusto?” Tanong niya. Napansin ko pa ang pamumula ng tainga niya pati na rin ng buong mukha niya which i find very.. cute?

Agad akong umiling at nginitian siya. “What the hell are you talking about? Marunong akong um-appreciate ng efforts ng isang tao.” I stared at him blankly. “And i appreciate this, Chris. Thank you.”

Umiwas siya ng tingin na ikinatawa ko. “What's with the red cheeks and ears? Are you blushing?”

Nanlaki ang mga mata niya sa sinabi ko. “Wh-what? N-no! Oh God, why am i stuttering.”

Natawa na lang ako sa inasta niya. “Kumain na nga lang tayo.” I said as i sat down and started eating.

Magaling rin pala mag-effort 'tong si Christian. He even cooked for me kahit alam kong first time niyang gawin 'yan. Yes, i know. I know him very much and i had to admit, ngayon lang niya napag-tagumpay-an ang pagluluto ng isang sunny side up egg.

I'm proud. Just kidding. HAHA.

“Ano palang sadya mo rito, Chris?” I asked, breaking the silence.

“You,” Sagot niya kaya naman bigla akong natigilan sa pagsubo at pagnguya. Nang magtama ang paningin namin ay parang may iba akong naramdaman sa kaloob-looban ko na hindi ko malaman-laman. What? “Chew your food. Mas lalo kang nagmumukhang chipmunk.”

Agad ko namang sinunod ang inutos niya. Pasimple naman akong napahawak sa pisngi ko.

Do i really look like a chipmunk? Tell me?!

“Yung seryoso, Chris. Ano ngang sadya mo?” Pag-uulit ko sa tanong ko kanina.

Nag-angat siya muli ng tingin sa'kin kaya naman bigla akong naging uncomfortable. “Ikaw nga, Bridgette.” Pag-uulit rin niya sa sinagot niya kanina.

Tumikhim ako at ipinagpatuloy ang pagkain.

He called me by my name. Why does that sound wierd?

“Hindi mo man lang ba tatanungin kung bakit ikaw ang sadya ko, Tulay?” Tanong niya pero hindi ko inangat ang tingin ko. Kahit na nakatingin ako sa pagkain ko, ang atensyon ko naman ay na kay Chris.

He is acting wierd lately. Like now.

Umiling ako bilang sagot.

I heard him scoff. “Because i want you.”

My eyes widen as i looked at him. “WHAT?!”

Umiwas siya ng tingin habang pulang pula na naman ang tainga at mukha. “Ah, forget it. Mali atang term ang nagamit ko. Damn.”

----

“Do you want to go out?”

Umiling ako.

“Do you want to hang out?”

Sinulyapan ko pa siya bago umiling. Hang out? Ano bang pinag-iisip ng lalaking 'to? Broken hearted ako ngayon at wala ako sa mood para lumabas. Gusto ko dito lang sa bahay.

At gusto ko ako lang mag-isa. Pero bakit hindi naman kita mataboy?

“Do.. you want.. me?” Awtomatikong napalingon ako sakanya ng sabihin niya ang mga katagang 'yun. Nadatnan ko siyang isinusubsob ang mukha sa unan. “God, what's happening to me.” Inilayo na niya ang mukha niya sa unan at tumayo. “You know what, i better go. Baka kung ano pa ang magawa ko sa'yo.”

Agad na nagsitayuan ang mga balahibo ko sa katawan.

What did he just say?!

Akma na sana siyang lalabas ng bahay ng bigla naman siyang bumalik at umupo sa tabi ko. Sa tabi ko! Ang lapit niya! “Forget it. Hindi ko pala kayang umalis. Now i know you need a.. friend.” Tinignan niya ako. “Nandito lang ako, Tulay.”

Nginitian ko siya. Yeah, we're friends. We're friends, Bridgette.

“Hindi ko na alam ang gagawin ko, Chris.” I said.

“Why?”

“Pumunta rito si Hans kanina.” Sabi ko. Bigla ko tuloy naalala ang mga sinabi niya sa'kin kanina.

“..We'll fix this, baby. Okay? Hold on. Hold on to me, please.”

Feeling ko maiiyak na naman ako dahil sa naalala ko. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Ang bigat bigat na ng sitwasyon ngayon.

How am i supposed to hold on if i'm slipping slowly?

“A.. Anong sinabi niya sa'yo?” I heard Christian asked.

Kumibit balikat ako. “He said he wants me. He wants us.” Napayuko ako at napatingin sa mga kamay kong nilalaro ko. “Pero.. bakit ganoon, Chris? He's right there. He's right there waiting for me to come to him. But why am i hesitating? Para bang may kung anong humaharang sa'kin. Para bang may kung anong nagu-udyok sa'kin para umatras. I don't know what to do. I don't know what to do..”

“Mahal mo pa ba siya?”

I stopped.

Mahal ko pa nga ba siya?

“H-hindi ko.. alam.” Hindi siguradong sagot ko. “I don't know, Christian. Hindi ko na alam.”

Silence.

Agad kong pinunasan ang luhang tumakas mula sa mata ko. Mahal ko pa nga ba si Hans? I don't know. I'm crying for him.. I'm hurting because of him. Sapat na ba 'yon para sabihing mahal ko pa siya?

Dahil sa panahong ito, naguguluhan na talaga ako.

Gusto ko na siyang kalimutan. Gusto ko ng kalimutan ang nararamdaman ko para sakanya. Pero bakit parang hindi ko naman magawa?

Ayoko ng sumugal pa.

Tama na.

----

Third Person's POV.

Napangiti na lang si Christian ng pinagmamasdan ang babaeng nakasandal ngayon sakanya habang tulog. Hindi siya makapaniwalang ganito ang mga nararanasan ng dalaga ngayon.

She doesn't deserve this.

“Ano bang magagawa ko para matanggal lang ang sakit diyan sa puso mo, Tulay?” Mahinang bulong niya sa dalaga. “I hate seeing you suffer like this.”

Hindi niya kaya. Hindi niya kayang makita ang babaeng matagal na niyang gusto, na nasasaktan ng ganito. Oo, matagal na niyang gusto ang dalaga. Simula pa nuon. Simula pa nung nagkakilala sila.

Pero nawalan siya ng pag-asa nang makilala niya si Hans.

Ang matalik niyang kaibigan.

Nasaktan siya ng husto. At ngayon, ngayon na nakikita niyang nasasaktan ang kanyang iniirog dahil sa parehong dahilan kung bakit siya nagmahal, hinding hindi niya mapapatawad ito, pati na rin ang sarili niya.

He should've cared for her more.

Sana, nanduon siya nung mga panahong nasasaktan siya.

But he had to do things to make him feel better.

Pero ngayong nandito na siya ulit sa tabi ng dalaga, hinding hindi na niya papakawalan ito. Gagawin niya ang lahat, ang lahat lahat, para lang sumugal rin ito sakanya.

Kahit ano pa ang mangyari.

----

Nicholle: Short update na naman.

Pero ano nga ba 'yung pinagsasasabi ni Christian? 'Yung 'he had to do things to make him feel better' churva churva?

Leshe. Tra—