Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

Κεφάλαιο 1

Περπατώντας στο κεντρικό πάρκο της πόλης και αγνοώντας τα περίεργα βλέμματα των περαστικών, κατευθύνθηκε στο καφέ-μπαρ της περιοχής: το Mystic Grill.

Ήταν μια ήρεμη μέρα για τους κατοίκους του Mystic Falls. Ο ήλιος έλαμπε και τίποτα δεν έκρυβε τον γαλάζιο ουρανό. Ωστόσο, ελάχιστοι γνώριζαν τι πραγματικά είχε συμβεί στην πόλη τους πριν από λίγο καιρό. Εκείνη ήξερε τα πάντα: για το ξόρκι των ταξιδευτών, την φυγή των υπερφυσικών πλασμάτων και το λόγο της καταστροφής του μαγαζιού.

Κοίταξε τριγύρω και βρήκε ένα άδειο τραπέζι δίπλα στο παράθυρο. Κάθισε αμέσως, αφού πρώτα άφησε στην άκρη την καφέ τσάντα της με το μακρύ λουρί. Άφησε το βλέμμα της να περιπλανηθεί στο χώρο σαν να βρισκόταν εκεί για πρώτη φορά. Και η αλήθεια είναι ότι το σώμα της δεν είχε βρεθεί ξανά εκεί, το ίδιο, όμως, δεν ίσχυε και για το μυαλό της.

Ένας νεαρός με ξανθά μαλλιά την πλησίασε.

<<Καλησπέρα. Τι θα θέλατε να σας φέρω;>>

Το χαμόγελο του φώτισε το πρόσωπό του και εκείνη δε μπορούσε παρά να θαυμάσει την αθωότητα των ματιών του.

Και ας ξέρει τόσο πολλά, σκέφτηκε εκείνη.

<<Θα ήθελα ένα ποτήρι ουίσκι. Με ένα παγάκι,>> πρόσθεσε.

Εκείνος έσμιξε τα φρύδια του και κοίταξε το μεγάλο ρολόι στον απέναντι τοίχο. Ήταν μόλις 5 το απόγευμα.

Ήταν η σειρά της να χαμογελάσει.

<<Μην ανησυχείς, δε σκοπεύω να πιω παραπάνω. Ακόμα...>> πρόσθεσε τελικά και του έκλεισε το μάτι.

<<Δε σε έχω ξαναδεί. Δεν είσαι από εδώ, σωστά;>>

<<Σωστά,>> είπε το πρώτο της ψέμα. <<Θα μείνω για μερικές μέρες. Sophia,>> είπε και έτεινε το χέρι της.

Ο νεαρός στερέωσε βιαστικά τον άδειο δίσκο στο ένα του χέρι και με το δεξί έσφιξε το δικό της.

<<Matt.>>

<<Ξέρεις, θα ήταν πολύ ευγενικό αν κάποιος προσφερόταν να με ξεναγήσει. Δε θα ήθελα να χάσω κάτι σημαντικό από αυτή την αξιαγάπητη πόλη και είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν μέρη που μόνος ένας ντόπιος μπορεί να ξέρει.>>

Προσπάθησε να κάνει το πρόσωπο της όσο πιο γλυκό και φιλικό μπορούσε. Δεν ήθελε να τον εξαναγκάσει. Όχι ακόμα, τουλάχιστον.

<<Η βάρδια μου τελείωνει στις 9. Αν θέλεις, μπορούμε να συναντηθούμε εδώ εκείνη την ώρα.>>

<<Θα το ήθελα πολύ.>>

Έμεινε να την κοιτάζει και κατάλαβε ότι περνούσε ο χρόνος μόνο όταν εκείνη σήκωσε το ένα της φρύδι.

<<Το ουίσκι, σωστά. Έρχομαι αμέσως,>> είπε και έφυγε σχεδόν τρέχοντας.

Η Sophia κάθισε αναπαυτικά στην καρέκλα και κοιτάξε τα παιδιά που έπαιζαν απέναντι από το μαγαζί. Ένα μικρό, ξανθό αγόρι, ένα με καστανά μαλλιά και ένα κορίτσι αρκετά μικρότερο με σκούρα ξανθά μαλλιά έπαιζαν με μια μπάλα. Για μια στιγμή μόνο, νόμιζε πως γνώριζε εκείνα τα παιδιά.

Κούνησε το κεφάλι της και χαμογέλασε με νοσταλγία. Πριν από πολλούς αιώνες, εκείνη ήταν κάπου εκεί και έπαιζε με τα αδέλφια της. Σε έναν τόπο που θα άλλαζε για πάντα μετά από ένα σκοτεινό γεγονός. Σε μια εποχή που εκείνη σχεδόν ήθελε να ξεχάσει, γιατί τότε η ζωή της άλλαξε για πάντα και η νεαρή Sophia αναγκάστηκε να φύγει μακριά από όλα όσα αγαπούσε μόνο και μόνο επειδή ήταν διαφορετική.

Όσο και αν προσπάθησε, πάντα η μοίρα της έδειχνε ότι ήταν καταδικασμένη να προκαλεί θάνατο και καταστροφή.

Αυτή τη φορά, όμως, αυτό είναι το μόνο που θέλω να κάνω, σκέφτηκε και γύρισε το βλέμμα της από τα παιδιά.

Παρατήρησε τον Matt με τα γαλάζια μάτια της καθώς της έφερνε το ποτήρι με το ουίσκι.

Ίσως, σε ένα παράλληλο σύμπαν, να μπορούσα να σου πω την αλήθεια. Ίσως και να ήθελες να γνωρίσεις τον πραγματικό εαυτό μου. Λυπάμαι πραγματικά που θα πρέπει να σε χρησιμοποιήσω, αλλά πρέπει να βρω κάτι και εσύ είσαι το τέλειο άλλοθι.

<<Ευχαριστώ,>> είπε όταν εκείνος άφησε το ποτήρι πάνω στο τραπέζι.

Το έπιασε και για μία μόνο στιγμή θυμήθηκε μια νύχτα με έναν άντρα και δύο ποτήρια ουίσκι.

Κάποτε δεν άντεχα να βάλω αυτό το υγρό στο στόμα μου και τώρα...

Ήπιε με μιας όλο το καστανό υγρό και άφησε απαλά το άδειο ποτήρι. Έβγαλε από την τσάντα της μερικά χαρτονομίσματα και τα ακούμπησε δίπλα του. Σηκώθηκε γρήγορα, ίσως πιο γρήγορα από όσο θα ήθελε, και περπάτησε ως την πόρτα. Εκείνος μιλούσε με κάποιους πελάτες, η πλάτη του ήταν γυρισμένη.

Οι άκρες των χειλιών της σηκώθηκαν ελαφρώς, ενώ έκλεινε την πόρτα πίσω της.

Καλώς σε βρήκα, Mystic Falls. Και ας έχω να σε δω πάνω από χίλια χρόνια.

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro