Michael

-Chłopaki, ja mówiłem, że to nie był dobry pomysł! – krzyknął Ashton, spoglądając co chwila w tył. Radiowóz był coraz bliżej nas.

-Oh, zamknij się łaskawie! Przynajmniej mieliśmy dobrą zabawę – stwierdził Calum, ze zdenerwowania ściskając coraz mocniej kierownicę.

-Teoretycznie nie włamaliśmy się do tego kina, bo miałem klucze – stwierdził Luke, z wypisaną dumą na twarzy.

-A praktycznie to właśnie goni nas policja, a ty pewnie już nie masz roboty – stwierdziłem, patrząc na drogę.

A teraz zacznijmy od początku.

Piątek, godzina 20

-Tylko musimy być mega cicho i nie zapalać światła – oświadczył Luke, szukając odpowiedniego klucza na smyczy, którą ze sobą zawsze nosił. – Mają kamery.

-I tyle zachodu tylko dlatego, że w markecie nie ma takich hot-dogów, jakie byśmy chcieli – westchnąłem, przewracając oczami.

Po cichu weszliśmy do miejsca, gdzie stałą maszyna do hot-dogów. Calum podłączył ją do prądu.

Nagle rozwył się alarm. Przerażeni spojrzeliśmy najpierw po sobie ,a potem na Luke'a.

-Mówiłeś, że tu nie ma alarmu?! – pisnąłem. Przed oczami już miałem nas w pasiakach, za kratami. W jednym momencie nasza muzyczna kariera mogła pójść się gonić

-Bo nie było! Musieli go chyba niedawno wstawić! – głos Hemmingsa też stał się o ton wyższy. – Chodźcie, musimy szybko wyjść drzwiami ewakuacyjnymi!

Skierowaliśmy się za blondynem, który znał rozkład pomieszczeń w budynku.

Uderzyło w nas ciepłe, letnie powietrze. Praktycznie na palcach ruszyliśmy w stronę samochodu. Hood gorączkowo szukał kluczyków po kieszeniach.

-Jak je zgubiłeś, to mamy przejebane – jęknął Ashton.

-Nie zgubiłem, mam je – burknął, otwierając drzwi i szybko wsiadając do pojazdu.

Brunet odpalił samochód i sprawnie wyjechał z parkingu, zostawiając po sobie tylko ślady opon i kusz.

-Uf, udało nam się – odetchnąłem z ulgą i rozsiadłem się wygodniej na miejscu pasażera. Jednak kiedy usłyszałem dźwięk sygnału radiowozu poderwałem się jak oparzony. Calum spojrzał w lusterka, a chłopcy z tyłu spojrzeli przez tylną szybę.

-Cholera, cholera, cholera – mruknął Hood, zmieniając biegi.

-Nie przyspieszaj, bo będzie z nami jeszcze gorzej! – doradził mu Ashton.

Jednak po chwili radiowóz nas wyprzedził i zasygnalizował zjazd na pobocze. Wszyscy zbledliśmy, mając tę samą wizję przed oczami. Siebie, w więzieniu, każdy gdzie indziej.

-Dzień dobry, panie policjancie – przywitał się Calum, nie dając po sobie nic poznać.

-Witam, witam. Państwo pojadą za nami – odpowiedział funkcjonariusz, dokładniej nam się przyglądając.

Czy coś się stało? – zapytał grzecznie Ashton, uśmiechając się.

-Już panowie wiedzą dobrze, co się stało.

Pojechaliśmy za radiowozem, próbując ustalić jakąś wersję wydarzeń.

-A nie możemy po prostu powiedzieć prawdy? – stwierdził Ashton. –Może się uśmieją i nas puszczą.

-To jest chyba najlepszy pomysł – westchnął Hood, parkując samochód na policyjnym parkingu. Policjanci już czekali na nas przy wejściu.

Usiedliśmy przy biurku całą czwórką, zdenerwowani do granic możliwości.

-No więc jak to jest z tym włamaniem się do kina? – zapytał lekko znudzony policjant. Pewnie miał już dosyć swojego nocnego dyżuru.

-Teoretycznie to nie było włamanie, bo miałem klucze. Użyłem ich, ponieważ razem z chłopakami byliśmy głodni i mieliśmy ochotę na hot-dogi, a w żadnym supermarkecie nie ma takich hot-dogów jakie są w tym kinie! O to cała historia – opowiedział Hemmings. Funkcjonariusz najpierw przyjrzał nam się uważniej, po czym parsknął śmiechem.

-Nie wyglądacie na tych złych, ja jestem zmęczony, niedługo kończę dyżur i jest za dużo papierkowej roboty z zamknięciem was. Puszczam was wolno, tylko, chłopcy, jedna prośba – nie róbcie już nic takiego.

Chórem to obiecaliśmy i wyszliśmy z budynku policji.

-Udało nam się –westchnął z ulgą Ashton.

-Ponieważ dobrzy chłopy są złymi chłopcami, którzy nie zostali złapani – zaśmiałem się.