Pamiętam ten dzień, kiedy powiedziałaś mi, że odchodzisz,

Przeglądam jeszcze raz nasze zdjęcia.

Wspominam jeszcze raz nasze chwile.

Wspomnienia wracają i nie chcą odejść.

Niszczą mnie i moje życie.

Chcę w końcu ruszyć, jednak nie mogę.

Tak, to boli, że ty ruszyłaś do przodu, a ja nadal nie.

Ciągle męczą mnie pytania: „Dlaczego? Co zrobiłem źle?"

Nadal nie rozumiem twojej decyzji.

Moi przyjaciele nadal próbują mnie wyciągać na różne imprezy, próbują sprawić, że o tobie zapomnę.

Jednak to nie jest takie proste.

Nie jest tak łatwo zapomnieć o tych głupich małych rzeczach.

O marzeniach, które za sobą zostawiłaś, nie potrzebowałaś ich

To ciężkie, słyszeć twoje imię

I wiedzieć, że nie jesteś już moja.

A jego.

Czy jesteś gdzieś czując się samotną, nawet jeśli on jest obok ciebie?

Martwię się o ciebie.

Jednocześnie mówiąc sobie, że to przecież nic nie znaczyło, skoro odeszłaś tak szybko.

Czy to było tylko kłamstwo?

Jeśli to co mieliśmy było prawdziwe, jak możesz sobie radzić?

Bo ja w ogóle sobie nie radzę.

A wiesz dlaczego?

Bo pamiętam za dużo.

I w tej chwili moim jedyny marzeniem

Jest obudzić się z amnezją.